BİR GÜNAH, İKİ GÜNAH, ÜÇ GÜNAH

• 23 Eylül 2011 Cuma 03:34:38

Bir koca kış, ölmesi için bekledim.

Ölmedi mübarek. Tam yarına çıkmaz derken, dirileceği tuttu. Kalktı yatıp durduğu duvar dibinden, geldi bahçemdeki saksılara kuyruk kıvırdı. Yalandı durdu karşımda her sabah ve her akşam. Sevmiyorum kedileri, zorla mı? Yağmurda bile bükülmeyen tüylerini, gözlerinin içinde genişleyip daralan hırsız bakışları, usulca balkon parmaklıklarından içeri süzülmelerini... Bu benim suçum değil. Alnımda üç tırnak izi var.

Baktım bir sabah; balkondaki, ateşi geçmemiş sobanın altında kıvrılmış yatıyor. Yaralı ayaklarını uzatmış şöyle paşalar gibi. Cılız karnı horultuyla inip kalkıyor mütemadiyen. Yine kızmayacaktım o kadar. Geceden iki poşete sarıp, bir kenarcığa bıraktığım balık kılçıklarını sağa sola saçılmış görmeseydim eğer. Aniden gerildi derim. Alnımdaki yara izi zıpladı birkaç kez. İki gözüm birbirine baktı. Eteğine doldurduğu mısırları taneleyen analığımı gördüm burnumun tepesinde. O da gördü beni. Sonra karanlık…Analığım gibi on kadın, ellerinde birer meşale. Ben ortalarında bir leğen içinde. Döndüler…Döndüler…Boz bir kedi sıyrıldı geçti aralarından. Yaladı da ıslattı kirpiklerimi. Karanlık çekildi gitti. Gözlerime değdi kedinin bıyıkları. Öyle donduk kaldık bir sene.

Babam Tonya’dan bir hoca getirdi gecenin birinde. Sofanın orta yerinde iskemleye oturttular beni. Okudu tükürdü hoca efendi. Gülsuyu serpti dört yanıma. Boynumdan aşağı, yazılmış kepçeler astı. Bir de yumruğum kadar bir muska. Ancak o vakit nefes aldım, göz kırptım ve sıyırdım gözbebeklerimdeki kurumuş kedi ölüsünü.

Bir nefes, bir daha…Çıngıraklı bir yılan gibi öte öte çekildi gitti kabusum.

Hala yerinde uyuyordu musibet. Bıyıklarını oynatıyor inadıma, kulaklarını döndürüyor sağa sola. İşte ne olduysa o an oldu. Tuttum yarımın yarısı kalmış boynundan, bastım sobanın fırınına. Sonra indirdim köşedeki çıra torbasını, hayatımda gördüğüm en harlı ateşi yaktım. Kedi bağırdı, döndü durdu fırının içinde. Tırmaladı kapağı. O tırmaladıkça acıdı alnımdaki çizikler.

Kara duman yükseldi dama doğru. Kıpır kıpır, içi adam yüzüyle dolu. Kim demiş yanmaz kabuslar? Kim demiş acının dumanı olmaz? Dumanla yükseldi de, dama yığıldı kaldı analığım. Gözlerinde hala o kedi bakışı. Yine acır da çıkartırdım kediyi fırından, analığımın fesat cemalini görmeseydim eğer.

Yandı gitti hepsi. Kimse beni, geceyi bekleyip, çıplak kollarımdan çeke çeke kedilerle dolu bir odaya kapatamayacak artık.

Mahalleli dumanı görüp geldi. Semra Abla, Sacide Nene, Ulviye, Hocakadın…Birkaç da yaşlı devlet memuresi. Saçları enseden traşlı, bembeyaz, iyice bükülmüş bellerine inat dimdik taranmış. Hadi herkesi anlarım, onlara ne oluyor? Daha bir sürü işleri var. Ağır aksak çıkacaklar daire merdivenlerini. Döneklerde öksürecekler birkaç ağız. Çay ocağından demli birer çay alıp, yüzlerinden eski masalarına oturacaklar. Takvimlerini çevirip, saatlerini kontrol edecekler. Sonra üfleyerek içecekler çaylarını. Yaşlılık zor. Yılların aşındırdığı dişi damağı korumak güç iş. Çay bitince yaslanacaklar meşin yüzleri soyulmuş sandalyelerine, kapı gıcırdayıncaya kadar kestirecekler.

Gitmediler o sabah işe. Zinciri boncuklarla süslü gözlüklerini geçirdiler gözlerine, avludaki dut dallarına yapışmış dumana baktılar. Adliyede odacı olan burnunu dikti havaya. Sonra nüfus da evrakçı olana bir dirsek vurup, ağzımdaki tebessümü gösterdi. Yine şüphelenmeyeceklerdi benden, o yanmış analık kokusu olmasaydı eğer…

O gece dul Fatma’nın bebeği kaçırılmış. Mahalleli tekmil karakolda sabahlamış. Hiç dul kadının bebeği olur mu? Sindirir mi bunu mahalleli?

Penceresinde titreyen gölgeleri seyrettiler gizlice. Gece iki oldu muydu, esnaflardan birinin kepengi kapanır şırıltıyla. O kadar kolladılar, yetişemediler bu kepenk sahibine. Yataktan kalkıp hırkalarını giyinceye kadar, karanlık sokakta dağıldı gitti adam. Fakat dul Fatma’nın penceresinden taşan kısık kahkahalara yetiştiler. Adam kimse kim, kadın belli ne olsa. Hiç bu mübarek mahalle eritebilir mi bu rezilliği. Yine susar da laf etmezlerdi, dul Fatma kucağında bir bebekle çıkıvermeseydi hastaneden eğer.

Herkes zanlı. Hepsini aldı götürdü polis. Bir bana ilişmediler. Yine alacaklarmış beni de içeri, muhtar emmi “O delidir” demeseymiş eğer.

Sacide Nene yaklaştı eve, elindeki tespihi koluna geçirdi ve eğrilmiş parmaklarıyla beni işaret etti.

“Yaktı sabiyi bu deli!”

Sabi aklandı, çok şükür. Öldü ya hesapta. Ölüm temizlik. Kara ve pis kokulu Arap sabunu gibi. Çirkin ama, pürü pak. Yıkar gider yılda birkaç kez mahalleyi. Geriye çekmeceler dolusu takma diş kalır her sene. Gözyaşına bulanır, yıkanır ütülenir yine aynı yerine konur caminin yeşil tabut örtüsü. Oracıkta bekler bir başka dip köşe temizlik mevsimini. Analığımı da ona sardılardı. Oysa annem örtüsüz gitti. Merkez Camiinde üç ölü varmış o gün. Örtü yetmemiş. Bizim İmam verivermiş örtümüzü. Annem ikindiye güç yetiştirildi. Üç metre kefen, Hacı Şakir, gülsuyu derken, kendi gibi eridi gitti kolundaki tek dal bilezik. Bir eksiği örtü kaldı.

Fatma kadın alnımın orta yerinden öpmeliydi aslında. Piçlikten sabiliğe yükselmek az iş miydi?

“Allah belanı versin” diye bağırdı utanmadan. Konu komşu sarıldı eline ayağına. Acıdılar haline, ağlaştılar. Kadınlık yere düşebilir, fakat analık asla. O hep mübarektir. Yere düşse kaldırılır, öpülür başa konur. Dokuz ay tükürürler günahkarın suratına. Ne vakit gerilir ve kasılır o melun karın, ne vakit açılır bir ademoğlunun varlığa geçiş kapısı, ne vakit yeri göğü çınlatır iblis dudaklardan dökülen mübarek doğum çığlıkları ve ne vakit süt damlar lanetli memelerden; o vakit temizlenir günahkarın alnının çatındaki leke. İzi kalır yalnız. Toplum içine çıktıkça kızarıp kabarmak üzere…

“Mahallenin delisi!”
“Katil!”

Ne dedikleri umurumda mı benim? On bunca yıllık yükü yıkmışım üzerimden. Seyreldim, hafifledim. İki kanadım olsa uçup gideceğim.

Oracığa yığılıverdi Sacide Nene ve yaşlı memureler. Birinin gözlük boynuna dolandı. İkiye bölündü mahalleli. Bir kısmı sırtladı bayılan kadınların iri gövdelerini, ıkına sıkına yokuş yukarıdaki sağlık ocağına taşıdı, bir kısmı genişleyip balkonun etrafını sardı. Mavi sarı bir ışık doldurdu eve çıkan dar sokağı. Kanun namına adımı bağırdı tok bir adam sesi. Kapısı vardı evimin fakat, bütün istenmeyenler gibi kuytulardan sokuldular yanı başıma. Kimi alçak balkondan tırmandı girdi, kimi duta çıkıp dalından sarktı.

Dul Fatma’yı zor zapt etti fırıncı Remzi Efendi.

Bir uğultu yükseldi göğe doğru. Burula burula, kırmızı ve sıcak…Fırının kapağı açıldı. Küt diye düşüverdi paspasın üzerine dört bacaklı bir odun. Boz kedi yanmış da odun olmuş. Ne tüyü kalmış diklenecek, ne oynatacak bıyığı…Kuyruğu ortalarda yok. Yalnız fırının içinde on, on beş kıkırdak parçası…Kaldırıp mahalleliye gösterdi kediyi polis.

“Haydi gidin işinize, kediyi yakmış bu deli.”

Toplandı, sıkıştı sonra genişledi ahali. Uzatılan yanığı daha iyi görebilmek için şekilden şekle girdi. Kısa menzilli tükürükler uçuştu havada gelişigüzel. Beddualar çamaşır çatalına çarptı da döküldü yere. İri bir yığın oldu bahçenin orta yerinde.
Derken…

Bir adam koşarak indi az önce ihtiyar memurelerin ve Sacide Nenenin sürüklendiği yokuşu. Kucağında banyo havlusuna sarılı bir şey. Yaklaştıkça kıpırdadı, çok daha yaklaşınca ses verdi o bir şey…Herkes döndü de baktı ona. Ayakkabıcı Kemal bu! Ayaklarını gürültüyle yere vura vura koşuyor. Kösele müesseseden. Tepesindeki bir tutam saç, tuğ gibi ışıl ışıl ve dalgalı.

Nefes nefese dikildi Fatma’nın önünde. Üç beş kadın elini ağzına siper edip, yan tarafındakine bir şeyler fısıldadı.

Hiç birine aldırmadı Fatma. Meğer Kemal, bebeğini karısına göstermek için gizlice almış beşiğinden dün gece. Karı koca bebeği ortalarına alıp, sabaha kadar seyretmişler.

Kemal anlattı bunları bir bir. Fatma bebeğini kucağına alıp ağladı. Kemal de ağladı. Baktık yokuş başında mavi yaşmaklı bir kadın. O da ağlamış. Herkes biraz ağladı. Ben, polisler ve yanmış kedi dışında.

İki kadın bir bebek ve bir adam, yokuşu tırmanıp un ufak oldu tekmil mahallenin nazarında.

Güya ben deli…

Dış kapıdan kolumda iki hemşireyle çıkarken herkese gülümsedim. Herkese ayrı ayrı…Kaldırdım başımı son kez, dut dallarına yapışmış dumana baktım.

Yıllar yılı, hava rengi bir eşya gibi, görünmez varlığımla işgal ettim bu mahalleyi. Şimdi duman lekesi perdelerine baktıkça, bir ömür değmeden yanından geçtikleri gölgemi görecek ve aldıkları her derin nefeste içlerine yığdıkları yanık kedi kokusunda beni hatırlayacaklar.

Kedi mi? Hayır, hiç acımadım ona. Öldü de kurtuldu. Aç kalacaktı yoksa. Artık çöpleri kendileri yiyor insanlar.

...ENGİNDENİZ...