Dinliyor musun anne? dışarıda lapa lapa kar yağıyor bembeyaz yumuşacık sevgi gibi,özgürce ,kimseye sormadan uçuşuyor nereye konacağını bilmeden rüzgar dağıtıyor,tekrar ağır ağır akıyor penceremin camında birikiyor,birikiyor...Korkuyorum güneş çıkacak,eriyecek..
.
Duyuyor musun anne? sessizliği,sadece ben mi duyuyorum, şehir sessiz,şehir dinleniyor huzurlu ve sakin...Yıldızlar ne kadar parlak bana gülümsüyor selam veriyorum burdayım ben burdayım...Benim gözyaşlarım kalbime akar,siz göremezsiniz,bazen gülüşlerim kırılgan olur ama bilemezsiniz,gülerken ağlamanın hüznü ne demektir bilir misiniz?Bir labirentin içine girdim yolculuğa çıkıyorum,tırmanıyorum ay ışığına,hangi dala tutunsam ağır geliyorum -bu gün herhangi bir gün değil-
biliyorum,suskunluğumun gürültüsünde koşuyorum,suskunluğumu aşacağım onu da biliyorum.

Hatırlıyor musun anne? pencere önündeki koltuğu...battaniyelere sarılırdık sıkı sıkı sarardın beni üşümeyeyim diye...sakın ağlama derdin ben bütün sıkıntılarını alıyorum... hani nerdesin?şimdi şen kahkahalar saklıyor yalnızlığımı...dağıldım nağmelerde...

Özetini çıkarayım mı anne...yalınayak sahilde koştuğum, yosunlarla oynadığım,deniz kabuklarını ipe dizdiğim günleri özledim...Kısacası beceremedim,azıcık soluk arıyorum daralan göğsüme...

Haykırsana be dilim, hüzünlerim !...yok etmeyin beni benden,
oysa yaşam sımsıkı avuçlarımda,koca Istanbul un sokaklarında koşsam, koşup karışsam kalabalığa,cıvıl cıvıl,ışıl ışıl vitrinler...

Teşekkür ederim anne ! beni dinledin...bugün uykusuzdum huysuzdum seni fazla üzmeyeyim,ben iyiyim...

Nihal Mirdoğan