Aylar sonra aynada yüzümü seyrederken,sevdiği erkeği kaybetmiş bir kadının gözlerindeki ifadenin nasıl olabileceğini gördüm.
En değerli oyuncağı elinden alınmış bir çocuk gibi üzgün,mahsun ve çaresiz....

İnsan sevdiğini kaybedince aşık olduğu,kederlendiği,güldüğü şehirde kayboluyor.
Yaşadıklarımızı,yaşıyamadıklarımızı düşününce yazmanın boş ve işe yaramaz bir eylem olduğuna inandım.

Yazmanın kendi kendine konuşmaktan bir farkı yok.
Sana yazmak akan suya,sararmış resimlere birşeyler anlatmak ve yanıt beklemek gibi birşey.

Bana hiç bir zaman yazmıyacağını,yazamıyacağını biliyorum ama bu önemli değil
seni sevmekten,seni düşünmekten,sana yazmaktan büyük bir mutluluk duyuyorum...

Herşeye rağmen yaşamak güzel diyebiliyorum.
Sensiz bir yaşamın güzellik neresinde diye düşünmeme rağmen...

Dünyanın ve yaşamın yitirilmemiş güzelliklerine seninle beraber yeniden bakabilmeyi çok isterdim.İmkansız olduğunu bile bile hayal etmek,edebilmek yinede çok güzel.

Hayaller ve anılarla yeniden mutluluğu yakalamak ümidiyle yaşıyorum ve seni hala
çok seviyorum........


(rahmetli eşimin anısına)
Şükriye ATALAY