Kimsenin yokluğu bu kadar korkutmazdı beni. Kendimi zor günlerin adamı görürdüm ya, hiçbir güçlüğün beni, bırak yıkmayı, sendeletmeyeceğini bile düşünürdüm. Oysa şimdi yarımım ve sen böylesine uzakken benden, hiçbir zaman tam olmayacağımı da biliyorum. ’Tasalanma’ diyeceksin, tasalanmayayım ama kendime bakıyorum da birkaç umut kırıntısı dışında hiçbir şey göremiyorum.

Nerede olduğunu bilmek ya da döneceğin umuduyla yaşamak da kandırmıyor beni. Her sabah sensiz uyanmaktan, her günün sensiz geçmesinden korkuyorum artık. Bu yüzden uyanmak istemiyorum; ’uyuduğum uykuları’...

Ve geceler... Ne yıldızları görüyorum ne gecenin sesini duyabiliyorum. Saniyelerin ne kadar uzun, ne kadar bitmez olduğunu görüp şaşırıyorum. Zamanı bu kadar geçmez kılan sensizliği lanet ediyorum. Bir maraton koşucusu gibiyim. Ama finişe ulaşamıyorum bir türlü.

Bildiğim bütün hasret şarkılarını ard arda ekleyip söylüyorum. Sesimi kendim bile duymuyorum. Ertesi gece bir kez daha... Her gece aynı hüzün... Senden bir iz göreceğim diye sokaklara çıkmıyorum artık. Bu kentin her yerinde sen varsın biliyorum.

Ve hiçbir köşe başından çıkmayacaksın üstelik. Yaşamaksa, yaşıyorum elbette. Şairin dediği gibi ’Senden uzak olduktan sonra nerede olsa yaşıyor insan.’

Yokluğunu kabul etmek böylesine zorken hiç olmama ihtimalini düşünemiyorum bile. Bekleyeceğim seni. Zor olacak, çok zor olacak ama bekleyeceğim. Bu yarım yüreğin diğer yarısı yani sen... Geleceksin değil mi?



Semih Canbolat