Hep bayramlardan yakınırız “eskilerde kaldı” diye. Eskilerde kalmayan değer var mı? İşi, zamanı, anlamsız nedenleri bahane ederek komşular, dostlar, akrabalar ihmal edilmiyor mu?

İnsanlık, dostluk, ahde vefa, kadirşinaslık nerede kaldı? Sohbetler, samimiyetler, dostluklar, tatlı anılar, yardımlaşmalar nerede? Çoğu göç etti bu diyarlardan.

Aylarca komşuya uğramayız, hatırını sormayız. Dışarı çıkarken de asansörde koridorda karşılaşmaktan imtina ederiz. Fakat buna rağmen tesadüfler bazen bizi öfkelendirir.

Tam asansöre binerken karşı komşu da çıkmaz mı? Mecburen hemen maskemizi takarız:

-Ooo merhaba Aynur hanım nasılsınız, epeydir gözükmüyorsunuz, ne var ne yok?

Sanki Aynur hanım bizden daha iyidir de. O anda içinden cevabı yapıştırır. “San ki karşıda oturmuyorum da yurt dışından geldim. Kapımı çaldın da açmadım mı?” Lakin bu cevap işine gelmemektedir. Hemen sahte tebessüm maskesini takarak sesli cevabını yetiştirir:

-Merhaba Aytenciğim ne yapalım iyiyim, sizi gördüm daha iyi oldum (!) Siz nasılsınız görmeyeli?

Aynur Hanım da otomatik olarak cevabı hazırlamıştır zaten:

-Biz de iyiyiz, iş güç işte, koşturup duruyoruz.

O sırada asansör zemine inmiş, sıkıcı diyalog bitmek üzeredir. Konuşmak durumunda kalan Aynur hanım, noktayı kendisinin koyması gerektiğinin farkındadır, hemen atılır:

-Görüşelim Aytenciğim tamam mı? Bak bekliyorum mutlaka, hoşça kal, öptüm.

Ayten hanım da cevabı yapıştırır:

-İnşallah Aytenciğim, ben de öptüm.

Her iki komşu da yapmacık gülümsemelerle birbirlerini öpmeden, içlerinde her hangi bir mutluluk kırıntısı olmadan aksi istikametlere hızlıca yürüyerek gözden kaybolurlar.

İnsani değerler kaybolduğu için yaşatmaya çalışanlar da yadırganmakta, dışlanmaktadır. Yahut ta bu hasletlerin altında bit yeniği aranmakta, karşılığını yapamamanın ezikliği ile bunları uygulayanlar dışlanmaktadır.

Böylesi değerlerle yoğrulmuş bir komşu, yeni taşınan kapı komşusuna hoş geldin temennisinde bulunmak vesilesi ile, özenerek, güzel bir çorba yapar. Buram buram kokusu ile karşı kapıyı çalar. Kapı açılır, kuşkulu ve donuk bir yüz uzanır aradan.

Elinde çorba kasesi olan tebessümle:

-Merhaba efendim hoş geldiniz sefalar getirdiniz. Kusura bakmayın ilgilenemedik, sıcak sıcak içersiniz diye çorba getirmiştim size, buyurun afiyet olsun.

Yeni komşu bir gelene, bir çorbaya bakar, şaşırmış bir halde tereddütle hayret karşılığı:

-Ne gereği vardı, zaten evde her şey var, ne yapsak ki acaba…

“Ne demek ne yapsak ki diye. Sanki evinizde bir şey yok diye getirdi. Bu bir jest, iyi niyet göstergesi, sizin karşınızda sıcacık kalbi ile her an yardıma koşacak, güvenebileceğiniz bir aile var” demek istiyor.

Lakin anlayana.

Bir kaç dakika kase elde bekledikten sonra istenmez bir tavırla çorba alınarak komşunun yüzüne kapı çarpılır. “Nereden çıktı bu densiz” der gibi.

Eski komşu hayal kırıklığı ile hüsnüzan arasında bocalayarak eve döner. Başını da sallamaktan geri durmaz.

Karşıda ne olur dersiniz? Hayretle kızgınlık arası bir sürü suizan:

“San ki aç kalan vardı, bizim çorba yiyeceğimizi nereden biliyor, haydi evimizde her şey olmasa…”

Offf çattık desene, öyle giderse çekeceğimiz var.”

“Acaba temiz mi, ya çorbaya bir şey kattılarsa, okudular mı, üflediler mi?”

Bir takım fikir yürütmelerden, dudak bükmelerden sonra nihai karar verilir. Sonra çorba lavaboya dökülerek tas bir güzel yıkanır. Ertesi gün komşuya iade edilir:

-Çok güzel olmuştu komşu, eline sağlık, pek de makbule geçti.
…
İşte size masumane duyguların nasıl suistimal edildiği bir olay. Buna benzer örnekleri çoğaltabiliriz:

Şehir içi ulaşımlarda ayaktaki yaşlı ve hastaları görmezden gelen gençler.

Makam ve şöhret yüzünden dostlarını unutan, karşılaştığında tanımazlıktan gelen başı dönmüşler.

Yaşlı anne babasına sahip çıkmayan evlatlar.

Evlatlarının eve almayarak huzur evine attığı, yine de bu evlatların yolunu yıllarca bekleyen piri faniler.

Eşi hastalandığı için ona bakmamak için boşayan vefasız eşler.

“Hayatımı yaşamam gerek” diyerek bakımından korktuğu için çocuk sahibi olmayan, güya bunun tadını süslü köpeklerden çıkarmaya çalışan “ben” merkezli bedbahtlar.

Daha da çoğaltabiliriz bunları. Oysa toplumu millet yapan, aile mevhumu, gelenek görenekler, kültürel, manevi ve evrensel değerlerdir.

Bunların çözüldüğü topluluklar yok olmaya mahkumdur.