Zaman mı beni eritiyor...
Ben mi zamanı...
Hangimiz kardayız hangimiz zararda bu zamanda...
Çözebilene AŞKolsun...

Neden nasıl derken bir bakmışım ki hayat çoktan geçmiş önümden...
Tekrarı da yok ki böyle üzülmeyeyim giderken derinden...
Ben mi kovalıyorum O’nu O’mu beni...
Bilinmez...

Geçti öyle geçerken savurdu...
Geçerken yıktı mı beni...
Geçti öyle geçerken...
Sevindirdiği zamanlarımda oldu...
Uçurdu göklerde kısa süreli...
İnkar edemem...

Bıraktı düşdüm...
Kalktım yerden...
Kırılanları topladım...
Hep eksildim istemeden...

Birleşemiyecek olanlar ayrıldı...
Bir suçlu gibi sakladım yüreğimde...
Kimseler hissettirmeden...
Kah göz yaşlarımla temizledim gecenin karanlığında...
Kah sabah ayazındaki rüzgarla süpürdüm...
Kah satır aralarına gizlendim...
Kah bir şiir oldu döküldüm yoluna...
Kah bir denem oldu hayatımda...
Her deneme bir tecrübe oldu yaşamımda...
Deneme değil mi?
Denedim defalarca...

Gün geldi yazılarımrın arasında dolaştım...
Gün geldi derin sesizliklerin arasında...
Ne istediğini bilmeyen küçük bir çocuk edasıyla...
Yazmayı yeni öğreniyormışcasına dökülmüş satırlarım...
Okuyunca ben bile bazen işin içinden çıkamadım...

Zamanla gördüm ben tüm bu yaşananlara ve zamana alışmışım...
Ölüm ayrılığına katlanmışım yüreğimde acısı her daim sıcacık dururken...

Nasıl da çabuk alışmışım bu alışılmamışlığa...
Eskisi gibi hüzünlenemiyorum bile hayata...
Gülüp geçiyorum...
Neler geçmedi...
BU DA GEÇER YA HU diyorum...
Tek bir sıcaklık kalmış bedenimde korkuyorum...

Artık hayatı temize çekmiyorum...
Direkt yazıyorum...
Olduğu an siliyorum...
Bırak kalsın iziyle...
Kaldığım yerden tekrar yaşıyorum...

Zaman böyleymiş derin duygulara yer yok...
Zamanı yaşa diyor zaman...
Yok ki başka ZAMAN...

Ben şimdiki zamana genede yetişemiyorum...
Yaştan olsa gerek yaşananlarla...
Geçmiş zamandaki mutlukluklarımı yazıyorum...
Geçen zamana...