KUŞÇU 5.BÖLÜM

• 14 Eylül 2011 Çarşamba 00:31:29

Kuşçu o gün akşama kadar bir taraftan günlük işlerini yaparken arada bir de, Şeker’le konuşuyordu.

-Gördün mü bak kısmeti, bu akşam yeni bir evin ve yeni sahiplerin olacak. Umarım beni unutmazın ve umarım küçük hanımın seni götürdükten sonra buradan ayağını kesmez.

-Artık birlikte hayatın tadına varırsınız ve Hayat ne güzel cümlesini beraberce söylersiniz. Sahi Şeker ya, biz onunla hep birbirimize hanım, bey diye hitap ediyoruz. Daha adını bile sormadım.

Bu arada Şeker onu tasdik edercesine sürekli ötüyor, ancak hiç konuşmuyordu.

Kuşçu onun bu halini görünce sitem etmeye başladı:

Dedim ya, artık yeni evinde bolca Hayat ne güzel dersiniz, Allah aşkına bir kere de benimle söylesen; Hadi bakalım, Hayat ne güzel, Hayat ne güzel, Hayat ne güzel.

Şekerse inatla ötmeye devam ediyor ancak konuşmuyordu.
Kuşçu uzun bir süre şansını denedi. Ama bir türlü Şeker’i konuşturamadı.

Akşama doğru adamcağızı iyice heyecan basmıştı yine, Kadını yeniden göreceğine sevinirken, Şeker’i onunla göndermenin burukluğunu da yaşamaya başlamıştı.

Hava kararmaya yüz tutmuştu ki, genç kadın dükkândan içeri girdi.

-Merhaba, iyi akşamlar.

-Hoş geldiniz, merhaba…

-Neler yaptınız bakalım akşama kadar, umarım Şeker’den ayrılacak olmak sizi çok üzmemiştir.

-Evet, aslına bakarsanız ister istemez bir burukluk var, ama onu emin ellere emanet edeceğim için rahatım.

-Elbette, bundan emin olabilirsiniz, hem isterseniz onu görmeye de gelirsiniz.

-Mutlaka geleceğim, Sahi! Biz bu gün Şekerle epeyce dertleştik ve ona daha sizin isminizi bile bilmediğimi söyledim.

-Ah! Çok haklısınız, ben de sizin adınızı bilmiyorum. Benim adım Nehir, ya sizin.

-Ben de Zafer, işte şimdi oldu. Öyle yoğun iki gün yaşadık ki, demek ki, isim sormaya bile fırsatımız olmadı.

-Doğru diyorsun, oldukça yoğun iki gün…

-Biraz oturmaz mısınız?

-Hayır, bu akşam geç kalmak istemiyorum. Annemle problem yaşıyoruz gecikince. Müsaadenizle Şeker’i alıp gitmek istiyorum hemen.

-Desenize ayrılık vakti geldi çattı.

-Buna ayrılık demeyelim isterseniz, vedalar zor olur çünkü…

-Haklısınız Nehir Hanım, çok iyi bilirim. Zordur vedalar.

-O halde yalnızca bundan sonra Şeker benimle daha çok vakit geçirecek diye düşünelim Zafer Bey ne dersiniz?

-Tamam, öyle diyelim.

-Bakalım annemden hoşlanacak mı Şeker?

-Sizden hoşlandığına göre eminim annenizi de çok sevecektir. Bu arada sizi bir daha ne zaman görebilirim?

-En kısa zamanda, annemle konuşayım, bir gün sizi yemeğe alalım.

-Buna çok memnun olurum, annenizle tanışmak, ona börekler için teşekkür etmek isterim.

-Şeker hazırsa, şimdi biz gidelim artık.

-Hazır, haydi bakalım hayırlısı olsun.

Nehir Şekerle birlikte sokağın karanlığında kaybolurken, kuşçu elinde olmadan birkaç damla gözyaşı akıttığını hisseti. O elinin tersiyle yüzünü silerken, genç kadın da sanki olanı fark etmiş gibi, sokağın sonuna doğru bir kez daha dönüp kuşçuya baktı.

Elindeki kafesle birlikte evin kapısına yaklaştığında annesinin yine perde aralığından kendisine baktığını gördü. Şekere dönerek:

-Umarım anneyi kızdırmamışızdır. Öyle bile olsa senin marifetlerini görünce yumuşayacaktır, yani sana da görev düşüyor Şeker hanım. Hay Allah! Ben de annem gibi sana Şeker hanım dedim, oysa Zafer beye senin cinsiyetini soracaktım, telaştan unuttum.

-Yine kapıya anahtarı uzatırken, kapı açılıvermişti. Ama korkulan olmadı. Annesi gülümseyerek.

-Teşrif ettiler mi Şeker hanımla sahibesi.

-Getirdim anneciğim uğrayıp onu aldım. O nedenle biraz geciktim af edersin.

-Tahmin ettim. Benim kızım kafaya bir şeyi koydu mu, mutlaka o gün olmalı.

Nehir konuyu değiştirmek istercesine, Şeker’i annesi ile tanıştırma faslına başladı:

Hadi bakalım Şeker, anneye Merhaba de. Anneciğim Şeker bu işte, baksana adı gibi ne kadar Şeker.

-Kız mıymış?

-Ay anne! Bunun ne önemi var ki, soracaktım, unuttum.

-Ne bileyim yarın sen bunu çiftleştirmeye falan da kalkarsın.

-Merak etme, ben anlamam o işten, öyle bir şey olursa dükkâna götürürüz, o konulardan Zafer bey anlar.

-Bu arada kuşçumuzun adını da öğrenmiş olduk. Bay Zafer, hep kuşçuluk mu yapmış bu adam?

-Hayır, geçmişinden pek söz etmiyor. Ama bu gün iyi bir müzisyen olduğunu da öğrendim.

-Nasıl müzisyen?

-Harika gitar çalıyor ve kadife gibi bir sesi var.

-Kadife mi? Dikkat et sen bu adama abayı yakmayasın.

-Aman anne, sadece sesi güzel demek istedim.

-Çok iyi bir adam, merhametli, sevecen, kadife gibi bir sesi var, çok güzel gitar çalıyor, neyse haydi bakalım hayırlısı.

-Anne!

-Hadi, hadi elini yüzünü yıka, ondan sonra doğru sofraya,

-Şey, ben önce biraz Şeker’le ilgilensem.

-Nesi ile ilgileneceksin canım, herhalde sofraya da bizimle birlikte oturmayacak. Koy şu sehpanın üzerine, yemek yerken uzaktan ilgilenirsin.

-Tamam…

Nehir yemek boyunca Şeker’i konuşturmaya çalıştı. Sürekli “Hayat ne güzel” cümlesini tekrarlıyor. Şeker’e söyletip annesine göstermek istiyordu.

Ancak Şeker’in ağzını bıçak açmıyordu. Bırakın konuşmayı ötmüyordu bile.

Annesi savaş kazanmış edası ile:

-Bu muydu senin konuşan kuşun, “Bu ötmesini bile bilmiyor daha ayol” diyince

Nehir telaşla:

-Sanırım yerini yadırgadı. Belki de Zafer beyden ayrılmak onu da üzmüştür.

-Ne o öyle, yatağını yadırgadı der gibi, kızım kuş bu kuş, insan değil. Hem hani seni Zafer beyden daha çok sevmişti. Onun söyletemediğini sen söyletmiştin.

-Öyleydi de, ne bileyim, neyse inşallah yarın konuşur.

-Konuşur, konuşur, yaz var kış var görecek ne iş var.

-Sanki konuşmaması daha çok hoşuna gitmiş gibi davranıyorsun anne.

-Allah kuru iftiradan saklasın, ne diye öyle davranayım ki, hem bana ne, kuş senin kuşun.

Nehir yatağına uzandığında önce Şeker’in neden bu kadar sessizleştiğini düşündü. Bir anlam veremedi.

Sonra düşüncesi yavaş, yavaş Zafer’e kaydı. Annesinin dediği doğru muydu acaba? Gerçekten hoşlanmış mıydı Zafer’den. Nasıl bir geçmişi vardı? Neden hikâyesini anlatmaktan kaçıyordu?

Sonra sabah işe gitmeden dükkâna uğramaya karar verdi. Hem Şeker’in durumunu sorarım. Hem de adamcağızın gönlü olur diye düşündü.

Aslında kendisi de kuşçuyu görmek istiyor muydu? Bunun cevabını vermek istemese de, hislerine engel olamıyordu.

Devam edecek Mehmet Fikret ÜNALAN