Kimbilir nekadar çok zamanı hiç ettik olsaydı olmasaydı, yaptın yapmadın diyerek boşa harcadık. Hep bir sonraki dakikanın hesabıyla geçirdik zamanı, hep aynı kaygıların kurbanı olduk. Durup ta elimizdeki o sıcacık anın tadını çıkarmak aklımıza bile gelmedi oysa şimdi hap aynı sabahı yaşamak isterdim şimdiki gözümle görebilseydim, dondurup gün ışığını genzim yanana kadar kokunu içime çeker dizlerinin üstüne koyduğum başımı hiç kaldırmazdım. Bir parça buz gibi avuçlarımın arasından gidişin kaldı şimdi aklımda, geçen zamansa beni daha çok uzaklaştırdı seven yetilerimden. Yokluğunu kabullenirken neredeyse anlamlı herşeyi dondurdum içimde şimdi herşeyin adı hiç kimse. Yapılabilecek tekşey yaşamak bir sonraki zaman diliminin ahengine kapılmadan sahip olduğumuzun tadına varmak, bir sonraki sahnede bizi neler bekliyor bilmiyorken şimdiyi bir bilinmeyene kurban etmemeliyiz. Çocukluğum kürk mantonu koklayarak geçmişti, sen hep uzaktaydın ve kimse yokken evde o kürk manto hayallerim olurdu üstüne sinmiş kokunu doyunca ciğerlerime çekip kızardım sana. Hem ağlar hemde kızardım o çocuk aklım anlayamazdı seni, benden vazgeçişini anlamlandıramazdım. Kötü bir çocuk değildim, yaramazlıkta yapmazdım neden beni başkalarının yanında bıraktığını bilemezdim ve çok kızardım. Kimsye anlatamadıklarımı o kürk mantoya anlatırdım, sana anlatır gibi oda beni sessizce dinler ve sarılırdı. Geçen giden zamandan geriye ise o kürk manto ve birkaç kırık dökük anı kaldı sen yine yoksun. Oysa seni bulmaya başladığım da isyan etmeyi bırakıp sana doymalıydım belki şimdi bukadar aç bukadar da korkak olmazdım sevgiye karşı. Sende özlüyormusun bilmiyorum ben çok özlüyorum seni geçen zaman seni sadece daha derinlere itiyor ama susuzluğum geçmiyor içimde bir yerler nefes alamıyor boğuluyor. Seninle beraber neleri kaybettim kimbilir şimdi herşey birkaç kare silik resim gibi. Özlüyorum seni kaybolup giden herşeyimsim keşke sesimi duyurabilsem duyabilsem sesini belki kaybolduğum yerden söküp alabilirim kendimi. Yine uzakta olsan ama bilsem ki yanına gelebilirim oda yeterdi, boynumdan koklayarak öper herşeye rahmen severdin yine belki. Ama yokluk içinde kaybediyor insanı senin yokluğunla boğulan küçük çocuk hala ağlıyor içimde biryerde, neyaparsam yapayım elimde yüreğimde yetmiyor o çocuğa. Bana ise o çocuğa eşlik etmek düşüyor, bir gün ona yetebilmek için yaşıyorum şimdi. Biliyorum senin gibi sevemem, senin gibi dokunamam ama belki konuşur benimle...
Sense çok güzel bir filmin karesi gibi buğulu, derin ve uzaksın şimdi anlamak varlığının anlamını ne kadar acı...