Gecenin en karanlık anında sarılacak birilerini aradım , bir ışık , bir umut ve karşıma birkaç yıldız çıktı. birden içimden o yıldızlara sarılmak geldi. Sımsıkı sarılmak. Nerden bilirdim ki o yıldızlar sarıldıımda ellerimi daha doğrusu yüreimi yakacaklarını. İlkin karşıma çıkan ilk yıldıza sarıldım. yüreğim yanmaya başladı, alevler içinde kaldım . Su bulamadım . Karşıma bir umman çıktı. Yüreğime iyi gelir dedim.Ummanla söndürmeye çalıştım yüreğimdeki yangını. Ne bilirdim ummanın yüreğimi daha çok alevlendireceğini . Sonra diğer yıldıza sarıldım. çünkü ders almamıştım . Yüreğim hem yandı hem parçalara büründü. Yıldızlara sarılışımda yüreğim yeniden alevlendi. Dur dedim kendi kendime Yıldızlarda umut arama . Yüreğine bak zaten ışık var. Karanlıkta o ışık sana yardım edebilir. Karanlıkta ilerlemeye başladım . Cesaretim arttı. Korkum azaldı yarına karşı. Sadece yüreğimdeki ışık bana yardım etti. Artık ihtiyaç duymadım yıldızlara sarılmaya ve güneş doğmaya başladı. Meğerse ben şafak sökmeden önceki karanlıkta ışık arıyormuşum. Dönp yüreğime baktım. Yüreimde bir çok tecrübe. O tecrübeleri yüreğimde hissettiimde sadece gülümsedim ve halen gülümsemeye devam ediyorum , ne kadar engel çıksada. Yıldızlar bana ne kadar göz kırpıp gel bana sarıl dese de artık ben yüreğime sarılıyorum. Size ihtiyacım yok diyorum. İlerliyorum gün batımına doğru yine karanlık, yine yüreğimdeki gülümseme...