Peki Ya Katil Kim?

• 8 Eylül 2011 Perşembe 18:52:27

Caddeler arasında yürüyordum. Bu şehrin gürültüsü daha da artmıştı sanki bugün. Kırmızı ışıkta durmayan sürücü, aşırı hızda bir çocuğa çarpmıştı. Polis sirenleri, sürücüyü linç etmek isteyen halk, bir annenin feryatları... bütün sesler birbirine karışmış, adeta pervasızlığın senfonisini oynuyorlardı.

Küçücük bir çocuk kanlar içinde yerde yatarken kim sakince durabilirdi ki! Ellerimin terlemeye başladığını hissettim. Ben de sinirlenmiştim. O sürücüye lanet okuyor, belki de isyan ediyordum.

Sonra düşündüm; normal bir adam şehrin ortasında neden bu kadar hızlı gider ki? Kötü bir telefon alıp çocuğunun hasta olduğunu, veya annesinin ölümün eşiğinde olup onun yanına yetişmeye çalıştığını kimse bilemezdi.

Herkes görmek istediği kadarını görüp bir suçlu aramak ister zaten. Manzaramız aynı olabilir ama gördüklerimiz aynı değil ki? Mesela, ben vefalı bir evladın annesinin ölümüne yetişirken ki yaptığı dikkatsizliği görürken; onlar henüz ölmemiş bir çocuğun katilini seçiyordu kendi yargılarına göre. Bu durumda katil kimdi? Ölmemiş, hayata tutunmaya çalışan küçücük çocuğa öldü gözüyle bakan insanlar mı, çocuğunun elini daha sıkı tutmayan annesi mi, çocuğa çarpan sürücü mü, yoksa söz dinlemeyen çocuk mu? Evet, evet. Suçlu bu çocuktu. Akıllı bir çocuk olup enerjisini kontrol etseydi arabanın hızla kendisine doğru yaklaştığını görür ve yola fırlamazdı. Böylece o araba çocuğa çarpmaz, annesi çocuğuna dert yanmaz, sürücü de hızla yetişmesi gereken yere varırdı. Yani bu çocuk kendi kendinin katiliydi.

Söylediklerim ne kadar da tuhaf geldi değil mi size? Böyle bir olayın bütün reçetesini bu çocuğa yazmak ne kadar mantıksızsa, o sürücüyü dinlemeden yargılamakta o kadar mantıksız. Kanımca; toplum olarak en büyük hatalarımızdan biri de bu. Anlayıp dinlemeden her olayın ardında bir suçlu aramak, suçluyu belirledikten sonra da cezasını kendi yargılarımıza göre vermek. Sanırım ne zaman bu kusurumuzdan kurtulup insanları anlamak için bir adım atarsak, işte o zaman mükemmelliğe doğru yola çıkarız. Sözlerime uzun yıllar önce yaşamış Albert Einstein’in bir sözüyle son vermek istiyorum:
‘’ İnsanların önyargılarını yıkmak, atomu parçalamaktan daha zordur.’’

Özlem TUZCU