Söz hükümsüz artık, kelimelerin gizeminde kaybolmalı mana. Tıpkı gözlerine her bakışımda değerini yitiriveren sözlerim misali, sonrasında ardına noktayı koyamadığım düşüncelerim hükümsüz artık!.. Bir kez gözlerine yakalandı ya umutsuz bakışlarım, gerisi yürek yangısı. Ondan sonrası, kapıyı çalıp girmeni beklerim hep. Cesaretimi umutlarım alır götürür dudaklarının kenarına asar ve tedirginliklerin içerisine mahkum eden çözemediğim gülüşünde. Belkilerin kucağına bırakırım, söylemek için yola çıkıpta, hep bir sonraki sana gelişime kalan sensizliğimde bulduğum duygular. Birbiri ardına dizdiğim manasız sözler dökülürken dudaklarımdan, gözlerimi kaçırırken acziyetimle, son kaçamak bakışlarımda kalan çaresizliğimde kavrulan cüretkarlığın.

Bir kez daha sana yazmak için yola çıktım ya, yine kaybolup gittim yazmak istediklerimin ardında. Tek çare dedim, adresine yazılmış mektuplar. Baktım, benden önce bu yola çıkanlarda aynı yerden geçmiş. Öyle dedin bir kez, "bilmek çare değil yaşanmadıktan gayri." Alim olmaktan öteymiş aşkın ateşinde yanmak!... Bu kırk bahar yaşamış gönlümün bildikleri yeter dedim bir kez, ben yanmaya talip oldum ya, ha gözlerinde, ha yokluğunda yanayım!... Ben yanmanın hazzını aldım gözlerinden, bu gönlümün yangını köz olacak bilirim. Bu yürek köz olamadıktan gayri vuslatını neyleyim!.. Yine yanıldımda geldim, hamlığımla geldim, acelemle geldim kapına, muptelası oldum muhabbetinin, hazzına vardım bir kez. Sen her defasında dermanı oldun, söz düşürmeden halimin niceliğine. Bakışlarında yitik talip olduklarım. "Ben"i yakmayı beceremedim, sen varken hükmü olmayacağının varlığımın. Kapını çalarken öğrendim de dönemedim yokluğuna!...


Cehalettimden olsa gerek, hep hayal ederim avuçlarına bırakacağım vuslatını. Ellerinden medet uman zavallığımı affet, avuçlarının sıcaklığına talip olan çaresizliğimi bağışla, sebebler uydurupta gurubun kızıllığında yanına gelmemi cehaletime ver ne olur!... Aşkı, vuslatında arayan zavallı ’ben’i affet .... Yeni yeni öğrenir oldum yokluğunda ’sen’de var olmayı!...