Yaşanan bu günlerde herkes yalnızlıktan söz ediyor ve anlaşılamamaktan.
Teknoloji ve yüksek yaşam standartları elde edilmiş herşey ama,
insanlar yalnız ve mutsuz yinede.
Çokluk içinde, yokluk! Yalnızlık duygusu...

Siber iletişim ağları ile yalnızlığının acısı dindirilmeye çalışılıyor.
Kendi içinde bir evren olma hayali, gerçeklerden kopmuşluk.
Belki çözüm değil ama, kimilerinin yapacak başka hiç bir şeyi yok ki
Yalnızlık korkusu! İnsanın içsel bir sorunu.

Herkesin belli sorumlulukları işleri var tabi, bunlar dışında kendimize kalan zamanlar da,
pencereler, kapılar sımsıkı kapalı, hatta kilitli hırsızlara karşı.
Ses geçirecek kadar ince duvarlar, bazen apartman dairelerinde ve birbirlerini tanımıyor kimse,
duvar ötesi kadar yakın. Klimalar çalışıyor gürültüyle, evleri içinde yaşayanları serinletmet için,
herkes yalnız kocaman evlerde.
Sanki, gerçek dünyaya kapatılmış hayatlar sımsıkı!...

Canlı ve gerçek bir dost, komşular, sevgili ya da eş edinme çabası sanal oyunlara ve oyunculara kalmış.
İnsanlarda yalnızlık duygusu gitgide büyüyor. Ancak edinebileceğimiz ve kaybetmeyi hiçbir zaman göze alamayacağımız
sevebileceğimiz bir insanı ya da insanları bulmak büyük değer taşıyor.
Sanal çoğunluklar daha büyük yalnızlıklar getiriyor.
İnsan ruhunun yalnızlığa karşı olan dirençsizliği sanal alanlarda çareler aramasıyla, sağlıksız karmaşalar yaşanıyor.

Aslında bomboş, soğuk ekrana saatlerce, boynumuz yutulana kadar bakarak, yalnızlığın
yok edilmesini isterken oluşan daha büyük yalnızlık .

Her şeyin sanalı var, sohbetler, çaylar, kahveler, ev kur, çiftlik yap, komşu ol -dünyanın bir ucunda ki biriyle-
domates yetiştir, çilekleri topla, adı arkadaşlarla dolu listelerde hiç tanımadığımız, gerçekliğini gizleyen insanlar.
Cansız parlak ekranlar karşışında boyunları tutulana kadar oturanlar...

Nerede çokluk? Orada yokluk! Yalnızlık...

07.09.2011

V.Kayra / İzmir