Kal eyledim, sessizliğinin içinde eridim!

• 5 Eylül 2011 Pazartesi 11:16:21

Söz vermiştim
Gitmeliydim, ihmal ettiğim kadar sevinmeliydim
Mahcubiyetimi aşikar eylemeliydim, içimin titrediğini belirtmeliydim
Ne kadar korkum varsa, artık terk etmeliydim, haşyet zekedene meyletmeliydim

Yıllar geçmişti
Ayrılık rüzgarları hiç söylemeden birden esmişti
Keder yüreğimde sökün etti, gözyaşlarım hiç dinmedi, fakat yetmedi
Özlemin, firkatin, sevginin, vefanın, şefkatin mürebbisi olan can ne kadar sessizdi

Arefe günüydü
Herkezin bir telaşı vardı, kaygılar nasıl bırakmazdı
Bayramlık bekleyen çocuklar sanki birer meraktı,hiç sabırları kalmadı
Hane kalkı temizlik konusunda cefakardı, soluk soluğa kalacak kadar çabadaydı

Neydi bunun farkı
Aşk ve ölüm hangi kalp için vuslattı, ruh niye vardı
Dünya ve nimetlerine bu kadar düşkünlük niçin gönüllerin terini aldı
Düşünmek enson tercih edilen bir fırsattı, akıl danelik neden bu kadar etraftaydı

Bayram namazı
Nasıl bir heyecan ve de huşu, farzı ayın olan emirler içimizde bir sızı
Ne kadar ihmal edersek, nasıl ki tevbe kapısı açıktır diye söz söylesek neden acı
Kalp ferasetin mevkii, ruh aidiyetin dirliği, her lahza haberdar eden, müthiş sancı

Kabristana gittik
Her yer yemyeliş, sanki cennet misali ne kadar berak ve sakin
Kuşlar bayaram ediyor, sesleseriyle sevinçlerimize iştirah eyliyor, şen ve şakrak
Nazar ettiğim her mezarlar, ne kadar mahzun ve suskun, lal olan hal ile bakıyorlar

İçimde derin bir sısı başlıyor
Çocuklar gözlerime bakıyor, zevcem boynunu bükmüş okuyor
Oğullarım, ayrık otlarını temizliyor, torunlarım sessizce şaşkınlık yaşıyor
Sukut etmek bana kalıyor, tilafet edilen ayetler dikkatimi çekiyor ve alıp götürüyor

Bir burukluk var içimde
Her ne kadar hakkıyla şehretmeye malik olarak aşikar etmesemde
Nefesin rikkati azalıyor, kalbin inşiraha muhtaçlığı önüme çıkıyor,söylemesemde
Ölüm içimde yaşayan engin bir nida, nefsim anlamasa, aklım tutukluk yaşasa da

Mustafa CİLASUN