Zihnimde donup duran, sağa sola zıplayan, ağırlık yapan turlu işkenceler. Neydi beni ben yapan? Bu ağırlıktan kurtulmam gerek. Ince kapkaranlık bir yol. Duşmuşum yola ne aradığımı bilmeden. Bir tane insan olmaz mı Allah’ım. Biri de durdurup ne işin var desin. Kaybolmuşum hayatın haritasız yollarında. Işık, ışık diyorum. Biraz ışık gerekli. Kor karanlıkta, adımlarımı atmaya yorgun duşmuşken yığılıp kalıyorum. Kalkamıyorum, bağdaş kurdum tadını çıkarıyorum zifiri karanlığın. Çay olsa, iki çift goz...sesini duysam, dokunmak karanlığın ortasında. Kalktım, saçma sapan hayallerime bir son verdim. Koşmaya başladım, nereye bastığımı bilmeden. Boylesi daha heycanlıydı belki. Hala bir heycanım olduğuna inanamıyorum, ben ki geçmişim yerin dibine. kim ne yapsındı. Işığı açın lan. Sizler, bu savaşa bir anlam veremeyenler. Sizler ne bilirsiniz ki karanlık hakkında. Annesini ozleyen çocuk, gozu yaşlarla ağlayan velet. Sen nerden bileceksin ki bu kasvetin arkasında buyuk bir hazine yattığını. Aydınlık bir karanlığım var benım. İçinden çıkmadığım, hazinemin anahtarı nerdesin ?



// Talat Altun