Yorgun bir savaşçı gibi direnmekte olan beden dik durmaya çalışıyor.Ruhunu sevdikleriyle öylesine beslemiş ki belki de bir çınar edasıyla yıkılmayışı ondan.Sevilmek pekde umrunda değil aslında.Çünkü o karşılıksız sevenlerden.Bir annenin çocuğunu sevip sevgi beklemeyişi hesabı...
Her geçen gün bir önceki günü sorguluyor savaşçı,cesareti kırılmış.An’ı yaşamayalı belki de yıllar olmuş.Bu gün şunu yapacağım dedikleri bir bakıyor ertelenmiş ve mişlerle geçmişte kalıyor...Sonra öfkeler ve pişmanlıklar çizgi çizgi yayılıyor silüetine.
Tutku denen şey diyor...
Alışkanlık mıdır yoksa vazgeçilmez kıldığımız mı?ya da ibadet edercesine bizler mi gökkubbede taçlandırdık.Eğer her nefes alışında sigaranın acı dumanını solurcasına iç çekiyorsa insan binlerce hücre zihninde savaş halinde ve o savaştan kaçıyor demektir.Her ne kadar güçlü olmaya çalışsada bir gün ayakları artık dur savaşçı dur!diyerek ket vuracak. Belkide o gün artık o savaşçı ölü olacak…


S.Yıldız Çelik