Kendime anlattığım en güzel masaldın, sen. En güzel, en sessiz, en kelimesiz… Suretin yoktu, tanımıyordum seni. Sesin, yoktu. Kulağımda, izin yoktu. Ama güzeldin.

En ihtiyacım olduğu zamanda, bulutların arkasından çıkıverirdin. Bedensiz kollarınla sarmalardın, ruhumu. Duyamadığım sesinle sakinleştirirdin, yüreğimdeki fırtınaları.

Ne çok anlatmak isterdim seni… Bilemezdim, nasıl anlatacağımı. Gülerlerdi, bana. Yok derlerdi, senin için. Kızardım. Kızardım ama bilirdim; Var demem, çaresiz bir çabaydı.

Yine böyle bir zamanda geldin. “Bakın, geldi “ dedim. “ Kim?” dediler. “O” dedim. İnanmadılar…

Kızdım. Hem de çok kızdım. O an karar verdim; Seni anlatacaktım. Hemen odama, yalnızlığıma koştum. Üç sayfa çıkarttım, yazı masamın çekmecesinden.

üç, boş
sayfa koydum masaya
bir de kalem aldım elime
bir sayfa Ben’im,
bir sayfa Sen’in,
son sayfa da Bizim-di.

Başladım, yazmaya. Aklım, seninle doluydu. Ruhum, sana aitti. Yazdım… Yazdım… Yazdım…

ben’i bir satırda anlattım,
sen’i bir sayfada,
biz’im sayfamız boş kaldı.

Durdum. Ben’i anlatmak; kolaydı. Sen’i anlatmak da kolaydı, tüm hayalliğine rağmen. Ama Biz’i anlatmak…

Nasıl anlatırdım biz’i?

Şöyle bir bakındım, etrafıma. Merak ve heyecanla bekliyordu herkes. Seni, onlara anlatmak… Benim bildiğimi, onların bilmesi…

Yok, dedim.
Yapamam, dedim.

Gözlerimi kapattım, bir an için. Seni anlattığımı düşledim, onlara. Öyle güzeldin ki… Korktum. Seni, benden alırlar diye korktum. Kendi düşleri yaparlar diye korktum.

kalemden kıskandım
kağıttan kıskandım
biz’i kendime sakladım.
o boş sayfanın yerine
biz’e ait her şeyi
kalbime yazdım

Kendime anlattığım en güzel masaldın, sen.
Hep benim masalım olmalıydın!

Eser Akpınar
02.09.2011
Urla

Not: Yazı; Sen-Ben-Biz şiirimin düzenlemesidir. Yani şiir, bana aittir ve site kayıtlarında mevcuttur.