Bu şehirde yüzler ve gözler farklı. Yüzlerin arasında hayatı arıyoruz ne acı!
Sevgisini kaybetmiş insanlar gördünüz mü? Ben gördüm. Sevgi ile dolan gözler yerine, kuşku dolu gözler bakar gözlerimize. Katlanılması zor acılar yaşarız, hayatı anlamaya çalışır, kendimiz için yeniden gülmeye çalışırız. Belkide düştüğümüzü kabullenemeyiz. Bu yüzden güleriz. Ama bütün bunlara rağmen ruhunda yeni filizlenmeler olur. Hayat devam edip zamanın çarkları dönerken en önemlisi kendini yaşamak. İnandığımız saf ve temiz duyguları barındırır bazılarımız kalbinde. Birisi vardı o saf duyguları barındıran. Zamanın çalacağını düşünmüş olmalı ki gözlerinin derinliklerinde saklamış. Bazılarımız kurtuluşun ne zaman olduğunu bilmeden kendini yaşıyor. Hayatla kendini harmanlayıp farkına varıyor nefes almanın.
Her şeye rağmen bu şehirde kendi hayatımı arıyorum. O’ da kendi şehrinde hayatını arıyor. Marifet az acı çekmek değil, acının üstesinden gelip yeni acıların karşısına göğsünü gere gere çıkmaktır. Acı demek umutsuzluk yolu değil umut yoludur. Her karanlık gecenin güneşe kavuştuğu gibi bekleriz kendimizi. Bazen kendimizi bazen de kendimize yakın hissettiklerimizi. Kayıp bir şehirde kapalı kapılar ardına gizlenmiş insanlar,tozlanmış ruhlar ve beyinler arasında o iki çift gözü aramak... O’ndan sonra bir sürü yüze bakıp onun yansımalarını görmek.
Hayatta yeni bir sayfa açmak kalpte yeni bir sayfa açmaktan kolaydır. Çünkü acının ve mutluluğun merkezi "kalp" tir. Aşk ise onun ilacı.