KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 2637 Okunma
- 26 Yorum
- 0 Beğeni
şeb-i yelda / nü
Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.
’ah ki ben;
kendimi bile kimsesizliğimden tanırım’
aslında herkes b/aşka yazıyor..
bir tek ben ona yazıyordum
çünkü b/aşka yazacak bir şey yoktu
ondan b/aşka...
gökkuşağı gibi bir şey yaşamak dedikleri
ve ölmek bir yağmur damlası kadar basitti yere düşerken
ikisinin arasında incecik bir çizgiydi heves edilen koşuşturmaca
biz o en uzun gecede nü bir tablo gibi sırıtıyorduk doğmayan sabaha...
’Kin yüktür!’ demişti ya biri, yüktü evet. Yüktü; ağırlık taşımakta usta olanlar için. Ama tanımıyordu bu hissi cahil zihni. Üstelik kin tutmayı bile bilemiyecek kadar sıskaydı bedeni. Taşıyamazdı ağırlığını sevgi dolu yüreği. Yere bıraktı usulca kalbini, çiğnesin diye kıymet bilmeyen birileri.
’İlgisizlik de bir aldatmadır’ diyorlardı. Oysa ilgisiz de değildi. İlgilendiği her konuda nobele aday bile gösterilebilirdi. Kime aitti bu düşman gözler, onu böyle hiç de ehli olmayan konularla suçlayabiliyorlardı. Öyle ki O, vurdumduymazlıktan ömrü boyunca nasibini hiç alamadan inceliklere eğilmişti...
’Öldürmeyen şey güçlendirmeliydi’ fakat neydi o içinde en kuvvetli hissettiği şey. Acı desen değil, zorbalık desen değil, güç / iktidar desen değil. Kıskançlık desen belki. Zira onun olan her şeye dair, durduramadığı ve dizginleyemediği muktedir bir sahiplenme içgüdüsü mevcuttu. Bunu yenemiyordu ama söyledikleri gibi onu güçlü de kılmıyordu bu yoğun hissi. Aksine kimi zaman yerlere serildiğine şahit olmuştu kendi gövdesinin. Öyle ise neydi aradığı doğru orantı. Bir yerde, hani o en orta yer dedikleri, bam teli kıvamı taşıyan, buluşmayı hiç beceremediği ortak payda neredeydi.
Geçmişten gelen bir özgüveni vardı, şimdilerde mum ışığı beraberinde yana döne aradığı o iç huzuru. Özgüven dedikleri şey esasında insanın ayakta kalmasını ve dimdik durmasını sağlayan o muhteşem histi. Onu kaybetmişti. Tek bir insanın yörüngesinde dönüyor olması her şeyi nasıl da yerle bir ediyordu. Eskiden kendisinin etrafında döndüğünü sandığı dünya, şimdi tek bir insan için dönüyormuşçasına kimliksizdi. Kırgınlığının sahibi olan o insan, üzerine hiç bir hissi sindirmeyecek kadar hissiz ve sahipsizdi. Kendine öylesine aitti ki, kendi kokusunun büyüsüne kapıldığından, yakınından geçen hiç bir kokuya tahammül edemiyordu lekesizliği. Özgür ve asiydi. Aslında biraz kıraç topraklardan gelmeydi adımlarının izleri.
Hayran olunacak kadar emindi duruşundan. Yaptığı işlerin doğruluğuna öylesine inandırmıştı ki kendisini, onaylamayıp hor görebilecek kadar cesareti yoktu hiç kimsenin. Kendisiyle barışık, kendisiyle küs, kendisiyle dost, kendisiyle düşman ama kendi kendine var olabilecek kadar derindi heybeti.
Tüm bunları düşündü ve kendi azlığından gocunur gibi sarstı beynini. Soğuk bir duş, belki bir şok, belki ölebileceği bir şarkı aradı. Bir fon müziğinin ritmine tutulup can çekişebilirdi gözleri. İntihar etmek için fazla ümitsiz ve hüznü de az gibiydi. Tüm karmaşık hislerini topladı ve o en uzun geceye, o en gizemli geceye, üryan bedenini alıp uygunsuz adımlarla indi. Gece onu bekliyordu. Onu kendisiyle yüzleştirmek ve bir şamar gibi yankılanmak istiyordu siyahın matemi. Yoksunluğunu evlat edinmek için çok bilenlere hibe etti.
Gaddardı bu düzen ve fazlaca hoyrattı nefes alıp veren herkes.. İzah etmek istemiyordu artık bildiklerini! Dilini kenetledi, bulduğu tüm mandalları burnuna geçirdi. Ve gözlerine gece yatarken taktığı o tuhaf kumaş parçasını takıp, ojelerini silmek için aldığı pamukla kulaklarını tıkadı. Şimdi hazırdı, hissizleşebilmek için en son kesti bileklerindeki izleri..
...
fulya/ağustos2011
YORUMLAR
Sevgili Fulya, kin denilen yükü, hiç bir hamal taşımak istemez. Hele yürekler, hiç...
Kalemin, dantel gibi işlemiş sayfayı, tebrikler canım.
sevgimle.
Ve insan-kizi- aldandi...
ne cok yakti bu yazimi elimi
tüm harflerim firari...
Okutan güzel yürege sevgiler
yazı güzel ve düşündürücü önce kutluoyrum,bazı düşünceler seslendirmek istiyorum,
en kolayı seçmiş ölmek kolay,yaşamak zordur,eğer ölüm kaçınılmaz ise kendini sürükleyenide götürmesi uygun olurdu,
bu intiharlar yazında kutsanıyor,egemen sınıflarda kutsuyor ne güzel dara düşen kimseye, kendilerine ,sistemlerine zarar vermeden kendini yok ediyor, bu şekilde ne mahkeme nede sistemlerinin ürünleri zarar vermiyor ve bu şekilde toplumda bir sorgulama düşüncesi ortaya çıkmıyor,herkes kendi intihar etti diyor,sisdtem akıllarına gelmiyor çünkü kişi kendini yok etmektedir, yok etme eylemi kendiyle sınırlı kaldığı için
sosyal bir travma yaratmadığı,kendine dönük olduğu içindir,intihar eden bir kişi yanında birinide götürse nasıl bir durum olacaktır,nasıl bir salgından kaçılırsa (salgın başkalrınıda hasta etmesi,kendiyle yüzlerce kişiyi götürmesi),intihar yazınınıda sonu gelecektir,
toplum intihar eylemini kendine teptiğini kendinden birilerini de götürdüğünde nasıl salgın engellenmek zorundaysa BUNUda engelleyecektir,intiharlar sanatsal yapıtlar,ilginç olarak görünmek yerine salgın hastalık olarak görünecektir,uzun bir konu
eser güzel
güzel yaziyi ve yazari kutlarim!
"Gaddardı bu düzen ve fazlaca hoyrattı nefes alıp veren herkes.. İzah etmek istemiyordu artık bildiklerini! Dilini kenetledi, bulduğu tüm mandalları burnuna geçirdi. Ve gözlerine gece yatarken taktığı o tuhaf kumaş parçasını takıp, ojelerini silmek için aldığı pamukla kulaklarını tıkadı. Şimdi hazırdı, hissizleşebilmek için en son kesti bileklerindeki izleri.."
ve onca yasanmislari ve daha önce denedigi intiharin cözüm olmadigina karar verip uykunun ve sonrasinin verecegi huzur umduna kendisini birakis gibiydi...
tebrik ederim; saygilar.
Çok güzeldi ama sonu kötü...
:(
Fulyaa'm
harikaydı yazın.
Gündüz ayık kafayla bir daha okumalıyım.
Şiirlerin kadar yazıların da çarpıcı.
TEBRİK ETTİM KUZUM, SEVGİMLE.
özgüven... dimdik durmamızı sağlayan, bizi ayakta tutan en güzel duygulardan biri...
özgüvenlerimizi koltuğumuz altında sımsıkı tutmamız dileğiyle...
tebrikler , çok manalıydı...
Güne gelmeye yakışan güzellikte bir yazıydı. Kutluyorum canım. Sevgilerimle.
Şiiişştttt.... Rüya görüyorsun ... Uyan... Hadi Uyan :)))
Tekrar tebrikler...Güne ve ilk sayfaya çok yakışmışsınız hem de çook:)
ve ben ki kimsesizliğimdeki kimsemden bilirim içimdeki anlamın yaratılış mesajını!...
harikasın biliyorsun değil mi sevigli yazarım...
Müthişsin. Kutlarım şiir gibi yazan kalemini. Sevgiler.
düşe vurgun yaşamlar parçasıdır / insan
kanadığı yerden tutunur hayatın budanmış dallarına
iklim kırığı avuçlarıyla / en zor yanıyla
kımıltısız kalbin ekseninde dönüp duran varlık yansısı / yaşanmışlıklar
ve uzun haykırışlar kopuğu
hep kendine sürgün
bir ceylanın gözüne kaçmış o ince tedirginlik güncesi
ve başka yaşamlara sığınan ruh yanı
aşk içimi / yürek pınarlarından
devşirme mutluluğun perdeleri düşük gece hüznü
ay ışığı sağan gölge oyunları
ve iki ucu bir araya gelmeyen çizgi anılar
belki keskin bir barut kokusu dağlar yaralarımızı / yarınlara
iç kırımı söylemlerdi
burkuldu kalemin ucu
yine çok başkaydı şair... Saygımla
Fulya gibiydi adamakıllı:)) VE teoman..yumuşak karnımdır, tam oraya attınız yumruğu. Çok seviyorum yaaa....sizi de beğenerek okuyorum..Yani 2X2 oldu bu..Ama 4 eder mi?Çok daha fazlası:))Tebrikler
