Biricik oğlum…
Uykusuz gecelerimin karanlıklarını aydınlatan ışığı, oğlum.
Doğduğun gün:
“Ahmet !oğlum Ahmet...
Beni taş kestin hastane kapısında
Sağ elim havada kaldı yumruk...
Gece dokuzda dua yazdırdım taktım
Kimseye para vermeden aldım kaçtım”
Diye mısralar düşmüştü hiçbir zaman kararmayan bembeyaz gönül sayfama…
Evet, her zaman olduğu gibi o günde yalan dememiştim.
Param yoktu!...
Ama, o gün havaya kaldırdığım ve sıktığım yumruğum “söz namustur” düsturunun bayrağı olarak aynı heyecanla ve gururla bugünde havada!
Askersin, Mehmetçiksin…
Söz namustur senin için.
Çünkü babandan vasiyettir sana.
Adamsın.
Gözlerimdeki yaşa üzülme.
Onlar, yüreğimde bana yaşattığın gururun nur kristalleridir.
Ölürüm.
Giderim.
Yarın, bugün, bu saat, bu dakika
Güç ve kuvvetin namus, iltimas ve rüşvetin şeref -makam olduğu bu aslı olmayan dünyadan.
Ama asla boynu bükük, ezik ve sünepe olarak gitmem, bunu bil.
Biricik aslan oğlum…
O genç yaşında başını koyduğun secdeden yüce Allaha söz ver!..
De ki.
“Ey Allah’ım!..
Babamdan bana asalet, doğruluk, adalet, vakar, namus ve ar kaldı.
Ola ki onunda bilemediği, göremediği, elde olmayan sebeplerle verdiği zarar ziyan ve haksız kazanç kaldı.
Onları bana ödeme fırsatı ve imkanı ver yarabbi!...”
De ki, sağ elim havada öleyim.
De ki, doğduğun gün yaşadığım sevinç ve coşkuyla gideyim bu dünyadan.
Biliyorum, sen bunu yüreğinin ta derinliklerinden veririsin babana.
Allah’a o sözü verecek kulsun…
Güç ve kuvvetin namus, iltimas ve rüşvetin şeref –makam olduğu bu dünyada adamsın sen, askersin Mehmetçiksin.
Sen benim her şeyim, gururumsun.
O şerefli, pirupak alnından öpüyorum.