YAŞANAN SOYKIRIMLAR VE MİLLİ HAFIZAMIZ

• 24 Ağustos 2011 Çarşamba 05:59:02

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

Ortadoğu yanıyor buram buram bir ateş düşmüş ki bu coğrafyaya, kahpe bir rüzgar sürekli alevleri kontrol edilemez hale getiriyor..Hangi rüzgar mı; İngiliz yeli,Fransız Kasırgası, Amerikan hortumu, İsrail lodosu..

Sömürgecilerin varisi diktatörler birer birer dökülüyor..İzliyoruz ekranlardan, peki bu halklar nasıl toplanacak nasıl kendi içlerindeki husumeti yenecek nasıl kardeş kavgaları son bulacak..Bir lider lazım Atatürk gibi tez elden derleyecek, toplayacak…Yoksa bu başsız şaşkın insan gurubu gavurun yapamadığını birbirlerine yapacak…

Somali’ye bakıyorum çerden çöpten bir devlet; ada bak bir de; Cumhuriyet! Etin ne, budun ne zaten açlık öldürüyor seni! Elindeki silah ne? Daha neden kendinle kavgan bitmedi? Yetmedi mi içine nifak saçanların iliğini kemiğini sömürenlerin ettiği, az mı geldi bir de kendi kendine zulmetmektesin. Sebep başsızlık. Bir yerde baş olmayıp ayak çok olunca her ayak başka tarafa gidiyor, sonuç; dram içinde dram..Allahım! Kimseleri baş dururken ayakların hükmüne mecbur kılma, bırakma..

İlk taşı kim attı. ilk sopayı kim kaldırdı, ilk bıçağı kim çekti, ilk silahı kim ateşledi, ilk bombayı kim fırlattı..Ah be insanoğlu Serendip senin ilk mekanın..İlk acıyı orada toprak içti. Hüznün peygamberiydi O nasıl ki cennetten şu fenaya düştü; düşmesi ile yüreğine ateş, gönlüne ayrılık, gözüne de yaş düştü…İnsanlığın babasıydı, her ismin bilgisiydi onda olan.. Öyle isimler koydu ki yeryüzü onunla bu isimleri tanıdı yaşadı..Hasret, özlem, acı, keder, ayrılık, kin,nefret, katil,katleden, ölen ölü, ölüm…

Ne zordu bunlara ad vermek? Dayanır mıydı yüreği, dayanır mıydı Havva’sının ciğeri? İlk onun içi acıdı, ilk onun kanadı, ne de olsa anaydı.. Kabil; Adem’in yasak meyveye uzanan eliydi, günahtı, haramdı, yasaklıydı ,cezalıydı, yanlıştı..Of ki of bilseydi bir bilseydi yaşanacakları doğdukları güne bayram eder miydi.hiç Havva. Göğsünü açıp ak sütü ile besler miydi Kabil’i, evlat diye sineye basarken cennet toprağı kokulularını; bir bileydi insanlığın karanlık yüzünün temsilcisi olacağını evlat diye acaba ak sinesine basar mıydı?

Evet ilk taşı o attı kardeşinin başına ve ölümle kanla tanıştı dünya… İlk taze ölüyü yuttu topraklar, ilk cinayetin üstü örtüldü..O gün bu gün sonu geldi mi peki, yaşanan acılar ibret ders oldu mu? “HAYIR” Derler ki anlatanlar; Kabil’in soyu yeryüzünde bozgunluk çıkaran, cinayetler işleyen, kire bulanmışların ve ağlatanların atası oldu. Habil’in soyu ise ezilen, zulme uğrayanların, ağlayanların soyu…

Yaşım kırkların ortasında artık..Pek çok acıya şahitlik ettim ben de yaşım gereği. Katliamlara, toplu ölümlere, soykırımlara; görmediğimizi okuduk, izledik dünya artık bir mahalle… Nerede ne varsa maalesef ki görür, duyar olduk. Ağladık insanlığın geldiği noktaya; çoğu zaman bu noktaya getirenlere yakıştıracak sıfat bulmakta zorlandık…Canavar dedik, ejderha dedik, vampir dedik, hayvan demeye dilimiz varmadı …Çünkü işlenen vahşet, insanın insana yaptığı zulüm bir hayvanı bile dehşete düşürecek boyuttaydı.yeryüzündeki en vahşi canlıydı Adem oğlu.

İlk tanıdığım,benimsediğim tanım “tek dişi kalmış canavar” dı büyük şair Mehmet Akif’in dediği gibi..En uygar ülkelerdi her gün yüzlerini kanla yıkarken.. …İçimizden biri daha bir isim koydu bunlara “EJDERHA” dedi..Ah be Cömert! (Cömert YILMAZ) ben mi daha iyi anlatabilirim bu vahşeti, yoksa sen mi? Yoksa ikimiz mi? Öyle bir anlatmışsın ki geçemedim. Sensiz eksik yarım kalacaktı; zulmedende zulme uğrayanda ancak senin kaleminin desteği ile en iyi anlatılabilecekti. Demişsin ya;

çocuk kalmayı özledik
güneşimizin gözünü oyanların
ışığımıza göz koyanların
bakışlarını, sapanımızla avlamak için
sığınıp ulu yara/kudretinden güç alarak...

Ne güçlüydük değil mi? Elimizde sapanımız, taşlarımız; dünyaya kafa tutardık, yedi başlı devleri ejderhaları pes ettirirdik, zulmün önüne dikilmiş yıkılmaz kayalardık, geçit vermez sarp dağlardık. Ne karaydı gözlerimiz Filistin gibi..Pes etmezdik, yenilmezdik… Keşke hep çocuk kalsaydık işte o zaman hiç öğrenemezdik tüfek icat olduktan sonra mertliğin bozulduğunu, Serendipten yeryüzüne yayılan Adem evlatlarının bir zaman sonra ne namert olduğunu..Ve namert elinde zar ağlayan mert yürekli insanlar bulunduğunu… Olmadı; istesek de, istemezsek de şahit tutulduk, büyüdük. Büyüdükçe yepyeni zulümlere tanık olduk… Dilerim evlatlarımız artık zulme tanık olmazlar

Hiroşima...

ilikleri dondu cümle alemin, yer kürenin çatlayan damarıydı Hiroşima
elinin değdiği yerden kan sıçratıyordu ejderha başlı demokrasi(!)
felaketlerle sonuçlanan katliamların ucuna yenisi ekleniyordu
gizli-saklı tutuldu vahşeti ‘’küçük’’ bir ‘’çocuk’’ denildi adına
günahını masum göstermekti gayesi, ayıbı ayıpla besledi deyyus
Fukuoka’ya düşen ‘’şişman adam’’ ın marifeti ile...

felç oldu dizleri tarihin, sızladı kemikleri, erirken ilikleri günden güne
mevsimler yas içinde, gül bitmeyen topraklara ağladı zaman...

Evet, sevgili Cömert’in dediği gibi Hiroşima’ya şahit olduk.. Belki de pek çoğumuz “little boy” adlı o insanlık ayıbı dünyaya düştüğünde şu günahla dolu dünyaya henüz gelmemiştik. Ama biz Hiroşima’nın gül bitmeyen topraklarına ve onun mevsimlerinin yas tutmasına beraberce şahit olduk.

Küçük Çocuk’un dünyanın o ana kadar gördüğü “en büyük şeydi” Şehre düşen bomba ilk anda 70.000 insanı buharlaştırdı. Japonya’nın en güzel kenti olarak bilinen Hiroşima’nın suları, toprağı ve insanları zehirlenmişti. İki ay içinde Küçük Çocuk’un gizli silahı olan radyasyon, ölü sayısını 135.000’e ulaştırdı. Bombardımanı takip eden beş yıl içinde radyasyon nedeniyle mutasyona uğrayan 60.000 kişi daha hayatını kaybetti. Küçük Çocuk’un sürprizleri bununla da bitmemişti, kentin üzerine haftalarca asit yağmuru yağdı ve Hiroşima’dan bütün hayat izleri silindi. Hiroşima’dan sadece 3 gün sonra, Küçük Çocuk’un çökerttiği Japonya’ya bir bomba daha atıldı. Bu seferki bombanın ismi “Şişman Çocuk”tu.

Hiroşima’daki senaryonun bir benzeri de Nagazaki’de yaşandı. İki kentte ölenlerin sayısı 500.000’i aştı. 1998 yılında, Küçük Çocuk’u Hiroşima üzerine bırakan Paul Tibbets, insanlığa yaptığı hizmetler nedeniyle liyakat madalyası aldı.

Ne hizmet ama, annesinin karnında doğmadan ölenler, umutlarını mezara gömenler, elindeki şekerin tadına bile bakamadan ölümün soğuk yüzünün yaladığı çocuklar..Yarabbi ne sabırlısın sen! Evet, Amerika büyük bir zafer (!) kazanmıştı. Bu zaferin insanlığa sağladığı faydayı bana hiç sormayın ne görene rastladım, ne bileni tanıdım, ne de duyanı gördüm..Bildiğim tek şey iblisin evlatları yine birbirini alkışladı.
Dünya yüzünde zulüm bununla bitti mi, iblisin oğulları kana doydu mu ne gezer şiirden devam edelim dilerseniz;

Halepçe…

kıyamet gününe değildi dağların ağlayışı
ömrüne zehir yağdırılan bir halkın yıkılışınaydı
utandı turnalar, ölüme atılan zılgıtlar yükselirken gökyüzüne
sarardı insanlığın yüz akı, çoluk-çocuk katledilirken...

vicdanını kenef çukuruna attı ömür kemiren mahluk
mahcup oldu toprak, öfkesini kusarak suratına
kendisini ilahlaştıran celladın emriyle karardı
yıldızların, su ile öpüştüğü yer…

5000 kişi öldü, 7000 kişi yaralandı. Ne için? Yine sormayın, onlar ölürken, yaralanırken kim ne kazandı? Ölüm fermanını imzalayanlar bir gün hayatlarının yağlı urgan ucunda biteceğini bilebilirler miydi? O gün gökten rahmet değil, ölüm yağdı. İran-Irak savaşı devam ederken Irak Devlet Başkanı Saddam Hüseyin, Halepçe’deki ayaklanmayı bastırmak ve İran ordusunun ilerleyişini durdurmak için, Ali Hasan al-Majid al-Tikriti, medyada bilinen adı ile ‘Kimyasal Ali’ye gaz bombaları kullanılmasını emretti. Sessiz bir tanığı vardı katliamın bir resimdi bu. Bu resimde görülen baba sarıldığı bebeğini korumaya çalışırken ölüyor; ölürken bile ağırlığını ona vermemek adına dirseğini merdivene dayamış bir şekilde yatmaktadır. O gün mart ayı mevsim baharken ağaçlar sonbaharmış gibi yapraklarını döktü. O gün mevsimler ağladı. O gün keklikler öldü,bahçelerde güller soldu.Bebekler annelerinin kollarında öldü kusmaktan nefessiz kalan ihtiyarların ciğerleri aktı ağızlarından, peki kim neyi kazandı..Bu iğrenç zulmün insanlığa uygulanan bu soykırımın kazancını kim kendine pay edindi…Elbetteki iblisin oğulları…

Felluce...

önce duyguları talan edildi, sonra coğrafyaları yağmalandı
medeniyet satan nutuklar atmaktı alçaklaşan sesin işi-gücü
beraberinde getirdiği cephaneleri gülerek gösterdi dünyaya
yaratana kalkan avuçların içinde vurdular, dilin ucundaki duayı
başlarına yıkıp kutsal mabedi, sere-serpe bıraktılar kanlar içinde
kılı kımıldamayan namussuzların eline mi emanet edilmişti barış
ki; kurşuna dizilen halkların hesabını sormaktan aciz ve çaresizdiler...

seyre daldı ne güzel(!) cümbüşün tellerine vuran eller
hiçbir şey olmamış gibi dönmeye devam etti devran
erliğinden dönen puşt ile birlikte...

2004 yılında Amerikan askerlerinin Felluce baskını. 6 gün süren bu askeri operasyona 10 bin Amerikan askeri katılmıştı. 6 bin Iraklı sivil öldürülmüştü. İsrail kılavuzluğunda katliam yapan ABD’li katillerin Felluce’de gerçekleştirdikleri savaş suçlarından bazıları şöyle sıralanıyor: "ABD ordusu, Felluce halkına karşı zehirli gazlar ve kimyasal silahlar kullandı. Çoğu savunmasız çocuk, kadın ve yaşlılardan oluşan yaklaşık 6 bin sivil öldürüldü. Ölenlerin pek çoğu toplu mezarlara gömüldü. Bazı cesetler de sokaklarda çürümeye terk edildi. İşgalciler çok sayıda kadına da tecavüz ettiler… Evet devrin gazete manşetlerinden bir derlemeydi bu başlıklar sadece. Yaşananlara tanık olanların ifadelerine hiç girmiyorum sizleri daha fazla üzmemek adına.

Gazze...

kıyama dururken yığıldı, yüzükoyun yere kapaklanarak alnı
ayetlerini içiyordu kitabın, kitapsızların nefretine hedef olurken
umarsız gözlerin önünde parçalanan bedenler de ne ki onun için
imanına uzatılan dil, inancına sıkılan mermiydi ağrına giden...

ya HU di’ye yumruklarını sıktı kundaktaki bebek
büyüyünce dişlerinin arasında öğütecekti var gücüyle
zulme ayna tutanları da, aynada zulmü süsleyenleri de...

Gazze`yi 7 Kasım 1917 günü işgal etti İngilizler. İngilizler Gazze`ye girerler ve “topraksız millet` dedikleri Yahudilere, “milletsiz toprak” olan Filistin`de bir “yurt” verileceğini ilan ederler.Neden milletsiz derseniz Celal paşa Müslüman –Araplara kan kusturup ileri gelenlerini astırıp geri kalanı Suriye’ye sürmüştür bu toprakları İsraile hazır hale getirmiştir.Hatta İsrail`deki Hayfa Üniversitesi öğretim üyelerinden Ilan Pape,bu konu ile ilgili ilginç bir noktaya dikkatimizi çekiyor. Nedense, diyor, Müslüman Araplara kan kusturan Cemal Paşa, Siyonist yerleşimcilere daha iyiliksever davranıyordu. Yoksa diyor, Pape, bunun sebebi, Cemal Paşa`nın eşinin Yahudiliği olmasın! O gün bu gündür paşalarımız neyin nesi ise Yahudilerle sık sık akraba olmuşlardır.

Siyonist lider Theodor Herzl, Padişahın istemesi halinde sahip oldukları ekonomik bilgi, sermaye ve siyasi birikimlerini Osmanlı Devleti nin gelişmesi, Uluslararası alanda rahatlaması ve güçlenmesi için kullanabileceklerini söyledi. Bütün bunların karşılığında fazla bir şey istemiyorlardı! Sadece Filistin de yurt edinebilmeleri için küçük bir miktar arazi satılması ve yarı bağımsız aristokratik bir Cumhuriyet kurulmasına izin verilmesi isteniyordu. Bunun karşılığında ise önce sayılan desteklerin yanı sıra Osmanlı Devleti nin bütün dış borçlarını ödemeyi ve 5 milyon altın vermeyi teklif ediyorlardı.
Theodor Herzl in ısrarlı talepleri ve destek vaatlerini arttırması üzerine Sultan II. Abdülhamit, şu tarihi cevabı verir: "Ben bir karış toprak dahi satmam, çünkü bu vatan bana değil milletime aittir. Dünyanın bütün devletleri ayağıma gelse ve bütün hazinelerini kucağıma dökseler size bir karış yer vermem. Ecdadımızın ve milletimizin kanıyla elde edilen bir vatan para ile satılamaz… derhal burayı terk edin. Defolun!"

Sultan Abdülhamit, hiçbir şekilde Filistin’i pazarlık konusu yapmadı. Bundan sonra II. Abdülhamit, Filistin in tamamını "arazı-i şahane" yani padişahın şahsi arazisi ilan etti. Filistin de Yahudilere her türlü toprak satışını yasakladı. Kafkasya ve Balkanlardan bazı Müslüman aileleri Filistin e yerleştirdi. Bizzat şahsına bağlı bir orduyu Filistin de görevlendirdi. Filistin deki il ve ilçelere dürüst ve güvenilir mülki amirler görevlendirdi.

Sultan II. Abdülhamit Han Devletin başında olduğu sürece Filistin de yurt edinmeyeceklerini anlayan Siyonistler, en son planlarını uygulamaya koydular. II. Abdülhamit i tahttan indirecekler veya Osmanlı’nın yıkılmasını hızlandıracaklar. Bunun için Jön Türklerle temas kurarak onları desteklemeye başladılar. II. Abdülhamit in tahttan indirilmesinden sonra, İttihad ve Terakki Cemiyeti yönetimi bütün azınlıkların arazi satın alabileceğine dair kanun çıkarttı. Yahudiler Filistin de çok büyük araziler satın aldılar. Padişah ın "arazi-i şahane" ilan ettiği topraklar, yok pahasına Yahudilere satıldı.

1917 de İngilizler Kudüs ü ve diğer Filistin şehirlerini işgal ettiler. Bu arada Yahudiler, hemen bir "Siyon Ordusu" kurdular. Kudüs e giren İngiliz kuvvetleri, beraberlerinde Siyon ordusunu da Kudüs e soktular. Takip eden yıllarda Filistin’e Yahudi göçü teşvik edildi ve Yahudilerin toprak sahibi olmaları sağlandı.

Arthur Koestler`in dediği gibi, `Bir millet, ikinci millete, üçüncü milletin toprağını veriyordu.` Dünya tarihinde eşi görülmemiş garip bir mantıkla kurulmuş bu haksız devletin bedelini ne yazık ki Filistinliler ödemeye mahkûm edilmişti. Bu olaydan sonra..Cemal Paşa mı ne oldu? O, görevini fazlasıyla yapmış olmanın huzur ve rahatlığı içinde İstanbul`a dönüyor ve Bahriye Nezareti`ndeki makam koltuğuna oturuyordu. Geride tam bir harabe bırakan o değildi sanki. Ekim Devrimi`nde Çar`ın kasalarında gizli anlaşmaları bulan Bolşevikler, Cemal Paşa`nın Müttefiklerle bazı yazışmalarını deşifre edince Mersinli Cemal Paşa bu bilgileri doğrudan Emir Faysal`a göndermiş, onu nasıl bir oyuna düştükleri konusunda uyararak Osmanlı ile savaşmak yerine ayrı bir barış antlaşması imzalamaya çağırmıştı.

Üç beyinsiz kafanın derdine, üç milyon halk
Bak nasıl doğranıyor? Kalk, baba, kabrinden kalk!

Diriler koşmadı imdadına, sen bari yetiş...
Arnavutluk yanıyor... Hem bu sefer pek müdhiş!

Baba! En sevgili annen, o senin öz vatanın
Olacak mıydı feda hırsına üç kaltabanın?

Dedemin sürdüğü, can ektiği toprak gitti...
Öyle bir gitti ki hem: Bir daha gelmez ebedî!

Mehmet Akif ne güzel de anlatmıştır bizleri felaketten felakete sürükleyen o paşaların yaptıklarını (Enver-Talat ve Cemal paşalar) Ne var ki artık çok geçti. Filistin ve Suriye, Mehmetçiğin döktüğü onca kana rağmen elden çıkmıştı. (Gazze`nin etrafında dev bir mezarlık bıraktık diyordu Falih Rıfkı.) Şimdi Anadolu`yu kurtarma telaşı bastırmıştı. Astığı astık kestiği kestik paşamız yalnız Filistin ve Suriye`yi değil, İngilizler gelmeden ana vatanı da terk edecekti. o gün bu gündür Gazze ağlar, İslam dünyası ise Gazze’ye ağlar..ayrıntılarını sanırım 9 sayılık bir yazı dizisiyle daha önce yazdığımdan bu konuya daha fazla girmeyeceğim.

Srebrenica Soykırımı

Ve yakın tarihten bir örnek daha Srebrenica Soykırımı… Bosna Savaşı, Bosna-Hersek’te 6 Nisan 1992 tarihinden 14 Eylül 1995 tarihine kadar sürmüş olan bir savaştır. Üç yıldan fazla süren bu savaş sırasında Uluslararası Kızılhaç Örgütü verilerine göre 312.000 kişi hayatını kaybetmiş, 2 milyon kadar insan da yerini yurdunu terk etmek zorunda kalmıştır. Yakın tarihin en karanlık sayfalarından biri olan bu savaş sırasında ölenlerin 200.000 kadarı Boşnak halkına ait olup bu halk dünyanın gözleri önünde sistematik bir soykırıma tabi tutulmuştur.Alman yazar Alexandra Cavelius’un kaleminden "Leyla" adlı Bosnalı-Müslüman kızın yaşadıklarına kulak vermeniz anlamaya yeter mi bilmiyorum ben okurken insan kelimesini kusarak okudum.

Hocalı;

Hocalı’da gerçekleştirilen katliama giden süreçte, Ermenileri Rusların desteklediği yönünde ciddi bulgular bulunmaktadır. Ermeni gönüllülerden oluşan silahlı gruplar Karabağ’a yerleştirilmiştir. Ardından Gorbaçov, 25 Temmuz 1990’da yayımladığı bir kanun ile Sovyet Sosyalist Cumhuriyeti kanunları dâhilinde olmayan silahlı grupların kurulmasını yasaklamış ve kanunsuz olarak saklanan silahlara el konulmasını sağlamıştır. Ermeniler silahlandırılırken Türklerin silahları toplanmıştır. Eylül aylarında Ermeniler saldırılarını doğrudan Azerilere yöneltmeye başlamışlar, otobüs baskınları, yol kesme gibi terör eylemlerine kalkışmışlardır. 1990 yılı başlarında yaklaşık 186 bin Azeri, Ermenistan’dan Azerbaycan’a gitmeye zorlanmıştır. Ekim 1991’de ilk Azeri köyü Ermenilerce ele geçirilmiştir. Hocalı Katliamı, Rus askerlerinin desteğiyle 25–26 Şubat 1992’de Hocalı’ya ulaşan Ermeni kuvvetlerince gerçekleştirilmiştir. Rusya olaylarla ilgisinin olmadığını iddia etse de, Rus ordusuna ait 366. alayın 1991’in sonbaharından beri Ermenilerin safında savaştığı, alaydan kaçan dört askerce doğrulanmıştır.

10 bin nüfuslu Hocalı’da olaylar sırasında yaklaşık 3.000 Azeri bulunmaktaydı. Saldırıda ölenler hakkında verilen resmi rakam 613 kişi olmakla birlikte, katledilen toplam Azeri sayısının 1.300 kişi olduğu söylenmektedir. İşlenen vahşeti, tecavüzleri yapılan katliamları anlatmaya lüzum var mı sanırım hepiniz tahmin ediyorsunuz…

Cezayir 1830’dan 1962’ye kadar yani toplam 132 yıl süreyle Fransa’nın işgalinde kaldı. Bu süre içinde Cezayir halkı da kesintili olarak bağımsızlık savaşları verdi. En şiddetli savaş ise 1954–1962 arasında gerçekleştirilen büyük bağımsızlık savaşıdır. Bu süre içinde Fransız işgalciler 1,5 (bir buçuk) milyon Cezayirliyi hunharca şehit etmişlerdir. Fakat Fransa’nın Afrika’da gerçekleştirdiği tek katliam Cezayir katliamı değildir. Fransa hemen hemen girdiği tüm Afrika ülkelerinde benzer katliamlar gerçekleştirmiştir. Öldürülenlerin sayısı belki farklıdır ama hepsinde de aynı vahşet ruhunun etkin olduğunu görüyoruz

Şöyle bir hafızalarımızı zorladıktan sonra gelelim sonuca; ölümler, kan ve gözyaşı ile yıkanmış bir coğrafya...Birkaç farklı örnek dışında, genellikle İslam ülkelerine, Müslümanlara yönelik haçlı seferleri.. Üstelik bu katliamlar Ortaçağ’ın karanlık zihniyetiyle değil 20. yüzyılda insan hakları, uluslararası hukuk gibi kavramların bütün dünya kamuoyunun gündemine girdiği dönemlerde yaşanmıştır.

Cömert YILMAZ arkadaşımızın şiirinde de dediği gibi “ejderha” bir türlü kana doymamıştır. Ortadoğu’da bebeler yaşamadan ölür, anaların gözyaşı eksilmez, aksakallı dedeler kurtuluşa dua ile kanlı yaşlar dökerler, gençler ise her an şahadete hazırdır. Analar acıya doğurur çocuklarını; yokluğa, açlığa, insanın merhametsizliğine, isyana… Peki ya çare; çare işte birlik olmakta büyük Türk- İslam birliği belki de… Bir de asla ve asla atlanılmaması gereken husus ekonomik ambargo… Varsın çamaşırlarımız “…el”le yıkanmasın ve daha temiz olmasın. Ben vicdanlarımıza bindireceğimiz kirdense; elbiselerimizin lekesi daha efdaldir diyorum.SAYGILARIMLA

Perihan Tunçok Kılıç
Esmize 24.8.2011
İzmir

yazımı güne getiren seçki kuruluna tarihin tekerrür olduğunu bilen herkese ve yaşananların ışığında uyanık olma çabasında bana destek olan tüm okuyanlarıma, Sevgili Cömert’e ki yazımın çıkış noktası o muazzam şiiridir, hepinize sonsuz teşekkürler saygılar sunarım