Gelsen de Bendesin Gelmesen De

• 23 Ağustos 2011 Salı 02:23:38

Bulamadım seni içimden atmanın bir yolunu. Yüreğimden kazımaya çalıştıkça bir su misali kazdığım toprağın derinliklerine akmaktasın. Sitemim sana kinimden değil. İçimi alev alev yakan sevginin; dilime hükmetmeye başlamasındandır.

Öyle sanıyorum ki kâğıda mürekkebin sızdığı gibi sızarken ömrüme; sende be kadar derinlere sızacağını bilmiyordun. Kim olsa korkar o derinlerden. Kim olsa ürker. Sarmaşık çiçeği gibi her yanımı dolamışken sen git hayatımdan gidebilirsen. Herhangi bir yerde bahsedilecek bir yazım ile anımsa beni: Heyecan ile anlatılırken hikâyesi sana, sen istemesen de, ben istemesem de sen kokacak her bir mısra, Her bir satır. Belki bitmesin isteyeceksin bu metin Kime yazdığını merak edeceksin. Anımsayacaksın, belkide mısralardan tanıyacaksın kendini. Gözlerin dolmasa da nemlenecek. Ben en çok nemli gözlerinde hayat buluyorum. Ben en çok gülen gözlerinle seviyorken seni.

Gırtlağına düğümlenen cümlelerin olacak. Bana kahredişlerin. Duymayacaklar seni. Duysalar da anlamayacaklar. Yırtmak isteyeceksin, buruşturup atmak isteyeceksin. Nereye ve hangisini. Hangi bir seni cansız kılabileceksin ellerinle. Belki vazgeçip almak isteyeceksin. Arayıp bulmak isteyeceksin. Bütün eskileri karıştırıp el yazım ile yazılan halini bir beyaz zarfla orada görmek isteyeceksin. Göremeyeceksin.


Biliyorum sana geçmiş için ne desem suçluyum. Sana yüreğimi kanı ile versem. Ahhh. Olsa; bir can daha borçluyum. Gelsen de bendesin. Gelmesen de. Bir gün çıkıp gelsen! Düşlerimde ki surete can bulur. Odamın dört yanında ki hayaller daha bir sıcak gülümser. Gelsen de bendesin. Gelmesen de.

Seni nasıl içimde tutuyorum bir bilsen. .Yatağıma dökülen saçları toplamadan. Her sabah ellerinden alıyorum havlumu. Yüzümü yüzüne sürerek kurutuyorum. Bazen sırf senin sevdiğin renkleri giyebiliyorum. Hazırsa kahvaltım, hele birde fırında ekmek ve tel peynir kızartmışsan; defalarca öpüyorum seni.

Kilitlerken kapımı; sen uyardığın için tekrar kontrol edebiliyorum artık. Ve yürüdüğüm bütün yollardaki okullara seni bırakıyorum. Duyduğum her teneffüs zilinde arayıp yeniden iyi dersler dileyebiliyorum sana.

Öğlenleri sen olmadan ağzıma lokma girmiyor. Suyu senin doldurduğun bardaktan içiyorum. Çayıma şeker atmadım senden sonra. Ben söylemeden atacağını biliyorum. Erken çıkacağın günlerde sana sürprizler bile yapıyorum. Artık sana çiçekle gelmekten utanmıyorum yâda elimde bir buket taşımaktan. Bazen senin öğrencilerin olma ihtimallerine dayanarak daha bir sıcak okşuyorum saçlarını. Sırtlarında ceketleri asılı ve yaramazlıklarını üzerlerinden atarcasına saklayarak evlerine koşan çocukların saçlarını.

Akşamları bir kaç dakika geciksem kızıyorum kendime. Koşar adım geliyorum. Defalarca özür dilerek sen gülümseyene kadar gitmiyorum yanı başından Bazen salatana dokunuyorum yemeğe oturmadan. Sinirleniyorsun yine ve sarılıyorum. Kurduğun sofralarda ekmek kırıntılarının bile yeri değişmedi. Ne bir bardak düştü elimden. Ne tabak kirlendi. Oysa hep sana teşekkürler ederek kalkıyorum sofradan. Hatta tabağıma su tutup makineye bile koyduğum oluyor. Çerezler hep aynı kâsede ve aynı yerden kırılıyor fıstıklar. Hala portakal soyarken elimden sehpaya damlayan suyu saklıyorum.

Dişlerimi fırçalarken sesin yankılanıyor kulağıma; musluğu kısıyorum. Su sesini duyarda tekrar edersen ikiletmeden kapatıyorum. Yaz kış yerimi hiç değiştirmeden uyuyorum. Hep üşüyorsun biliyorum ve sana kendime sarılır gibi sarılıp öylece uyuyorum.

Sen kendinle bu kadar vakit geçirebilmekte misin bilmem. Fakat ben senle uyuyup senle uyanmaktan hiç sıkılmadım. Bir gün uyanıp da seni görmemekten yana kaygım olmadı hiç.

Sana veda sayılacak bütün kavramlar; hep buz kesiği gibi deldi düşüncelerimi.

Korkum bir gün uyanamamaktan yana. Seni sadece senle bırakıp o soğuk uykulara dalmaktan yana. Üşür müyüm bilmem ama üzüntüm şu ki, hayalin yokluğumla üşürse ne yaparım!

Bir gün Azrail gelirde sesimi, soluğumu, nefesimi ister. Alırda... Götürürde... Ama emin ol ki gidenimde de sen varsın kalanımda da.

Gelsen de bendesin. Gelmesen de.