Bencileyin

• 22 Ağustos 2011 Pazartesi 11:25:02

Tepki vermem gerektiğini düşünüyorum, problem çıkarmam gerektiğini. Herkesin çok tatlısınız, yumuşaksınız demesinden sıkıldım.Sorguluyorum belki tatlı olmak korkak ve tembel olmakla aynı şeydir ama ben korkak değilim tembel azcık. Düşünsenize mecburen mi sevişmek zevklidir tutku ile mi.
Balkonlarında kırmızı begonyalar sarkan rüzgarın lavanta esanslı çamaşır kokularını burnunuza getirdiği gerçek bir mahallede mi dolaşmak istersiniz yoksa suni alışveriş merkezlerinde mi.Yüzümüzdeki yalnızlıktan belli mana ve manasızlıklar içindeyiz. Kimimiz ünlü yazarların fotoğraflarındaki gibi bakışlar atarız, kimimiz kimsenin geçmediği bir anda deniz kenarındaki o yolda çişimizi yapabiliriz. Kimimiz yönetmenin yatağından geçersek sahnedeyizdir. Kimimiz Dürdaneyi en güzel oynadığı için. Kimimiz alkışlar kral ve kraliçeleri, krallar ve kraliçeler çok memnundur yalanlar üzerine kurulmuş zerafetlerinden. Bazımız tepki vermez ama bilir o sahil imparatorluğunun çok yakında bir tufanı yaşayacağını ve oyunun yarım kalacağını.Biz zamanın askerleri, adımız özgür irade.

Tepki vermemem iki ruhu aynı anda taşıdığımdan. İki kişik durmadan kavga ediyor içimde .Çölün dikenleri arasında yol bulmaya çalışan bir bedevi ve ona, orana burana batmış dikenlerle ne komik görünüyorsun diye seslenen bir yılkı atı.

Yaşayarak öğreniyoruz içiçe geçmiş ruhumuzun ve evrenin
tüm güzelliklerini. Biliyoruz ki herşey çarpık, itici, çekici, adil, adaletsiz, tatmin edici ve boşluktan ibarettir.Dedemin bastonu gibi sarmaldır tüm gerçekler .Sonsuzu bilmek zordur.Sahneye çıkmış bir sihirbazın tüm numaralarını bilirsiniz ama tüm seyirciler heyecanla el çırparken bağıramazsınız sahnede delik var diye.Sihirbaz yok ederken bir kadını veya bir güvercini var ederken izin verirsiniz güvercin uçup gitsin, kadın yok olsun.Siz de bitkinleşin biraz ve görün sahnede delik var.

Yaptığım tepkisizlik değil, sahneyi önemsemektir. Kendimi kendimle tartışmaktır. Birlikte yaşamı kabul etmektir. Kimseyi ötekileştirmeden sevmek, anlamaya çalışmak.Bana zarar vermediği sürece iletişim yollarını açık tutmaktır.Biliyorum ki
yücelerdeki yücem görmezden gelmez benim gibi.

O tıpkı bir okyayış gibi biz hiç anlamadan bitmeye mahkum
bencil anlarımızı sonlandırır...