Hayat, doğumla ölüm arasında kısa bir çizgiyi oluşturmaktadır.Bir çizgi kadar kısa olan hayatı anlamlı kılan, onu güzelleştiren, yaşanır kılan ana unsur sevdiklerimizin bizimle birlikte olmasıdır.Ormana o muhteşem görüntüyü veren şey, ağaçların bir arada olmasıdır.Tek başına bir ağaç bir beldeyi süsleyemez.İnsanlar da, tek başlarına bir anlam ifade etmedikleri gibi bir arada yaşayan insanlar da her fırsatta birbirlerini sevdiklerini söylemelidir.Birbirlerini sevdiklerini söyleyen insanların oluşturduğu bir topluluk, robotların oluşturduğu topluluktan mutlak surette ayrılır.
Bizim için bu kadar değerli olan, ayakta kalmamızı sağlayan sevdiklerimizin, bir anda olsa yanımızdan ayrılmasını istemeyiz.Onları, yanımızda görünce kendimize güvenimiz gelir.Yapacağımız yatırımlarda, onların fikirlerinden yararlanıp atacağımız adımları daha emin bir şekilde atarız.Çocukluğumuzda arkadaşımızla kavga etmişsek ilk koştuğumuz kişiler sevdiklerimizdir.En mutlu günümüzde, mutluluğumuzun paylaşmasını istediğimiz kişiler sevdiklerimizdir.Hüzünlü bir günde, akan göz yaşlarımızı silmesini istediğimiz gene sevdiklerimizdir. Vücut için kan, ne kadar kıymetli ise bizim içinde bütün sevdiklerimiz baha biçilmez bir değere sahiptirler.Nefes alırken birinde hoşlanmayan, birini sevmeyen, birine değer vermeyen hiç kimse yoktur. (Sevmek denilince, sadece sevgili akla gelmemelidir.Bu sevgi sözcüğü bütün sevdiklerimiz için geçerlidir.) Peki, en son ne zaman sevdiğimiz birisine seni seviyorum dedik.En son ne zaman, bizim için hayatlarını yok sayan anne ve babalarımızın elini öpüp sizleri seviyorum dedik.En son ne zaman, her fırsatta yanımızda olan aile bireylerimize; sizler, benim için çok değerlisiniz. Siz olmasaydınız hep bir yanım yarım kalır dedik.En son ne zaman, bütün sırlarımızı en ince ayrıntısına kadar anlattığımız arkadaşımıza, seni seviyorum dedik.Sevdiklerimizin listesini, uzatabildiğimiz kadar uzatabiliriz.Fakat, hayatımızda farlıklı bir yere sahip olan sevdiklerimize karşı neden cimri davranıyoruz. Onları sevdiğimiz halde neden seni seviyoruz demiyoruz.Bu kelime, neden dilimizden dökülmüyor.Gerçekten onları sevmiyor muyuz? Hayır onları çok seviyoruz.O zaman neden hala bekliyoruz.Sevdiklerimiz kara toprağa verdikten sonra mı sevdiğimizi söyleyeceğiz.Onlar amansız bir hastalığa yakalandığı zaman mı sevdiğimizi söyleyeceğiz.Bir yakınımız öldüğü zaman kenar köşede kalmış bir fotoğrafını bile fotoğrafçıya götürüp fotoğrafı büyütüp çerçeveletip odamızın en güzel köşesine koyarız. Mobilyayı silmeden o fotoğrafı sileriz.(Bu yaptığımız davranışımız takdire şayan bir davranış.) Bu davranışımızı fotoğrafını çerçevelettiğimiz kişi ölmeden yapsak kendiside onu ne kadar sevdiğimizi görse daha güzel olmaz mı ? Neden hep kaybettiğimiz kişileri sevdiğimizi söyleriz ?
En sevdiğimiz kişiler bizim yakınımızda iken onlara sevdiğimizi söylemeliyiz.Aksi takdirde onlar bu dünyada göçtükten sonra onları sevdiğimizi söylememiz bir anlam ifade etmeyecektir.Gelin hep birlikte yakınımızdaki, çevremizdeki kişilere seni seviyorum diyelim.Bu davranışı sergilersek biz kazançlı çıkarız.