YİTİK BEYAZ SEVDA

• 21 Ağustos 2011 Pazar 22:04:52

Kim deme sabahın bu saatinde,daha güneş doğmadan yine ben geldim.Güne seninle başlamak istedim,yorgunum,yaralıyım ve tüm seninle doluyum.Başımı mezar taşına,toprağına koyup uyumak,uyumak,seninle doyasıya konuşmak istiyorum.Her zaman gelemiyorum biliyorsun Seni çok özledim her zamanki gibi her Ankara’ya gelişimde ziyaretine geliyorum.Cebeci Şehitliği pekçokları gibi benim evim,yuvam oldu artık.Seninle konuşmaya geldim,istedim ki yüreğimde,beynimde yer alanlar orada kalmasın,duy istedim.

Gözlerin olamazdı seni bana sevdiren.Çok göz görmüştüm seninkilerden güzel.Sevgimize hayran olan,saygı duyan herkesin sorduğu ve cevabını merak ettikleri soruydu bu.Ne gülüşün,ne bakışın ne de o narin ellerindi.Elini saçlarının arasında dolaştırıp başını eğişini,gülümseyişini değil,dimdik duruşunu,yıkılmayışını sevdim.Sen sen olmasaydın seni sevmezdim bunu böyle bil.Seni ilk gördüğümde başında yamuk duran şapkan vardı ve elinde bembeyaz bir kağıt.Geleceğimin ve geleceğimizin teminatı dediğin beyaz bir kağıt,diploman.Sanki bie başka yeşildi gözlerin tıpkı üniformsn gibi ışıl ışıldı.Gururu,asilliği gördüm gözlerinde.

Ve ..ve seni son gördüğümde üzerinde kırmızı bir örtü vardı beyaz çizgileri olan.Evimiz karanlık,evimiz soğuk olmuştu aydınlık ve sıcak olmadan.Soğuk bir demir parçasıydı bu karanlığı yaratan.Adına ’şehit’diyorlardı,22 yaşında henüz üç aylık pırıl pırıl bir teğmenken adın kalmadı şehit dediler,ölmez dediler,doğruymuş.Sana verdiğim sözü tutuyorum şehidim,tıplı senin gibi yıkılmayacağım,direneceğim,bana bıraktığın bayrağı hala dimdik tutuyorum sevginle özleminle.Tam 25 yıl oldu,cebeci benim mekanım oldu,sana verdiğim sözü tutmaya devam edeceğim,rahat uyu komutanım,hoşçakal demiyorum,uzakta da olsa ben hep burdayım biliyorsun,beni bekle hep yanında olacağım.