Az önce yine şehitlerimizin haberi geldi. Bu defakiler kimler henüz bilmiyorum. Sadece şehit verdiğimizin haberi verildi, bu defa sayı kaç henüz belli değil. Yine acıdı, yine yangın düştü tam orta yerine yüreğimin; kimdir, nedir henüz bilmediğim, hiç tanımadığım kişiler oluşuna rağmen. Ben yandıysam bu denli, kendi ocaklarını, ana babalarını, varsa eş ve çocuklarını, tanıyanlarını nasıl yaktı kim bilir bu haber?

Diyarbakır’daki o şehit kızı geldi gözümün önüne, babasının mezarı başındaki feryadı şu an kulaklarımda: BABAMI ÖLDÜRDÜLER BENİM.

Yıllar sonra bile hâlâ her babası bir şekilde ölen çocukla, benim babam da ölür bir kez daha. O akşam da öyle olmuştu. O akşam da bir kez daha babam ölmüş, daha doğrusu öldürülmüştü benim de. O küçük kızı o kadar iyi anladım ki o akşam, o kadar hissettim ki acısını!..
…….

Babanız öldü mü sizin? Hele ki öldürdüler mi babanızı? Hayır mı? Bilemezsiniz o halde. Hele ki o yaşta bir kız çocuğu değilseniz hiç bilemezsiniz!

O yaşlardaki bir kız çocuğu için baba nedir, ne denli gereksinimi vardır o kız çocuğunun babaya. Neler de ölmüştür babasıyla birlikte. O avuçladığı toprağın altına neleri de gömmüştür babasıyla birlikte bilemezsiniz.

Bayramlarda, babalar gününde herkes babasının elini öperken, baba dediği her anda bin baba çıkarken dudakları arasından, bir kez bile söyleyememek o özlediği sözcüğü nasıl burar, nasıl acıtır, nasıl kanatır içinde bir yerleri, nasıl büker boynu bilemezsiniz.

Bilemezsiniz ak gelinlikle, babasız bir baba ocağından gelin gidişin burukluğunu. Baba eli öpememenin saplanışını yüreğinize kor bıçak gibi o kapıdan çıkarken. Her kızına al kuşak bağlayan babayı gördüğünüzde, nasıl acır içinizde bir yerler, acımasız bir el nasıl kopartır aynı anda da dağlar yüreğinizi bilemezsiniz.

Güvençtir baba kız çocuğu için. Erkek için de öyle pek tabii ki ama kız için daha bir başka. Olsun varsın, babam var benim diyebilmek. Sırtını sıvazlayacağını, gerekirse dayanabileceği, gerekirse kucağında ağlayacağı bir babanın var olduğunu bilmek ne büyük servettir bilemezsiniz.

Gidişiyle ne büyük boşluklar bıraktığını ardında, asla hiçbir erkeğin dolduramayacağı değerlerin, sevgilerinin de gittiğini, bittiğini onunla birlikte bilemezsiniz.

Hiçbir erkek öyle, öylesi duygularla okşamayacaktır saçlarınızı, öpmeyecektir alnınızı, yanaklarınızı bundan böyle bilemezsiniz.

Elinde olmaksızın da olsa, kendi isteğiyle olmasa da, ilk terk edilişinizi, bir erkeğin terk edişini yaşarsınız onun gidişiyle. Asla unutulmayacak, bambaşka, hayırla, duayla özlemle anılacak terk edilişinizdir o bilemezsiniz.

Normal, sıradan bir ölümse; kader dersiniz, ecel dersiniz, isyan edemez, yutkunur, tıkanır tevekkülle boyun eğersiniz.

Bu da, böylesi de bir şekilde ecel, bir şekilde kaderdir bilirsiniz.

Ama öldürmüşse birileri babanızı!

Diyemezsiniz, diyemezsiniz!..


p.r.alkan





]