YAPRAKLAR DÜŞERKEN BEN

• 16 Ağustos 2011 Salı 09:34:41

YAPRAKLAR DÜŞERKEN BEN
Ben; yalnızlığı içindeki diğer yalnızlıkla dövüştüren,geceleri tüm umutsuzluklarıyla kurutan gündüzü hep kanatan ben, yokum artık buralarda.
Hayal mi....?? uzak bir liman artık hiç demir atamadığım bir kumsal.
Neden sevinirim ki ben, küçücük çiçekler hemencecik büyürler bende, dişlerimin arasında kalmaz tüm güzel sözcükler düşerler durmaksızın.
YAPRAKLAR
Küçüklüğümden bu yana çok sevdim sonbaharı,ilk öğrenirken mevsimleri, nedense ona vuruldum,resim derslerinde bir ağaç ve düşen yapraklardı çizdiğim.
HAZANIM
Aşk şimdi yalın ayak kalmış gözü yaşlı bir kız çocuğu ,titrek bomboş sokaklarda avare bir şekilde dolaşıyor.
Kanamak lazım çoğu zaman, akacak kanı bırakmak lazım....yalnızlık kapısının kilidini kırmak lazım sonsuza.

Şuanda mı özgürlüğü özlüyorum, bir kuşun kanadına takılıp da uçmak sonsuza uçmak istiyorum.
Yüreğim içimde ki kavgalarda yoruldu ve artık yalnızlığın eteklerine yapıştı yırtarcasına tutuyor.
Nedense en çok sahip olduğum o , hiç ihanetini de görmediğim, geceleri uyutan gündüzleri ellerimi hiç bırakmayan,. güzel yalnızlık.!!!

Küsüm ben artık , kime mi..? siyahın ve beyazın arasına sıkışıp ta bir yanıp bir sönen yıldızlara................benim hiç olmayacak olan aşka.....küstüm.

SANKİ BEN
güneşi olmayan bir ormanda kaybolmuşum..
attığım her adım bir kesik atıyor yüreğime
tüm rotalar uzaya uçmuş gibi
hem yalnızlığım da pusula tutmuyor benim ..

SANKİ BEN.. aşık mıyım neyim....!
ya da ben sonbahar olmuşum yapraklarım dökülüyor, ama son yaprak tırnaklarımla yakalamışım düşmüyor.
O DA GİDERSE YALNIZ KALIRIM ZİFİRİLİKLER DE....!!!!!!

YAPRAKLAR VE BEN
Yamaçlarım sarardı artık güneş görmüyor beni..
Hem ağaçlarımda soyuldu sevda gitti gideli
Kervan kalkmıyor artık içimde ki eller den..
Şimdi hazan mevsimi ve ben terki diyardayım artık..

Senden bana kelimelerdi sadece gelen.
Onlarda kahramanlarımdı benim
Güldüren düşündüren ve de ağlatan.
Ama en çokta özleten..! ..canım dedirten..

Nefesindi her gece bana değen.
Telefonun bir ucundan koşan kelimelerindi.
Her canım demen içimi kavururdu
Alışmıştım ya;keşke hiç çıplak bırakmasaydın dallarımı....!!!
Şimdi son bir yaprak kaldı sevgilim
Adı var onunda gözlerimdeki telaş gibi bir şey..
Ya da dudaklarımda ki küçük bir şelale..
İşte o yüzden düşmüyor...
Adı aşk ya düşmüyor işte..!!!

Hatice Nilüfer Karataş