Küçükken annem kardeşime kızdığında annemin karşısına dikilir “kardeşimi bir daha üzme!” diye bağırırdım. Annem bana kızdığında üzülür bir köşeye sinerdim. Sonra kardeşim karşıma dikilir “bir daha annemi üzme!” derdi. Kardeşimle tartıştığımda kardeşim üzülürdü. Annem kardeşimi odasına götürür ve karşıma dikilirdi. “bir daha kardeşini üzme!”. Oysa, ben de üzülürdüm. Bu oyunda kardeşim hep önde, ardında annem bense en arkada kalırdım hep. “evet, artık tek başınayım, kendime ait kendimle yalnız ufacık bir dünyam var”. Ama hep rahatsız edilirdi kendimle küçük dünyam bu sefer de..

Oyun tekrar başlardı ve ben yine mağlup olurdum. Birileri beni sevmekten vazgeçmiş gibiydi. Ben en çok kimi sevdiğimi sormazdım kendime. Bir ara, her şeye kayıtsız kalan babamı daha çok sevdiğimi düşündüm. Ama o, o kadar kayıtsızdı, o kadar uzaktı ki.. bir gün evimizi bırakıp gidecek, o incecik bağı tamamen koparacak diye düşündüm ve onu daha çok sevmekten vazgeçtim. sonra köpeğimizi daha çok sevdiğime inandırdım kendimi. O da her şeye kayıtsız kalıyordu ama en azından çişini istediği yerde yapabilme özgürlüğüne sahipti. Bir gün onu götürdüler, çok yedirdiğim şekerler yüzünden kör olmuştu. Onu da sevmekten vazgeçtim böylece.

Sonra öyle bir an oldu ki evdekilerin değil de sokaktakilerin beni sevmesini önemser oldum. Mesela okula giderken her sabah ardımdan gelen sarı saçlı çocuğu. Evet, onu herkesten daha çok seviyordum. Sonra burnuyla oynadığının farkına vardım, onu sevmekten vazgeçtim.

Uzun süre sürdü bu böyle. Bir düzine şey öğrendim, yaşıyormuş gibi göstermek için. Sonra yalnız kaldım, evdeki herkes sokağa dökülmüştü. Öyle farklı insanlar olarak döndüler ki sokaktan onları tanıyamadım. Annem küçükken “tanımadıklarına kapıyı açma” derdi. Aklıma gelen tek tanıdık söz hayatımdaki bütün tanıdıkları yabancılaştırdı. Kapının önündekilerle birlikte sokaktaki herkesi sevmekten vazgeçtim.

Zaman sonra tekrar o oyunu oynamaya başladık, ben, ben ve ben. En çok puanı hep “ben” alıyorduk, hepimiz.