KÜÇÜK SIRLAR-2

• 14 Ağustos 2011 Pazar 09:25:07

Kararını verdi. Ayağa katlı. Açık pencereye yöneldi. Artık ince bir çizgi üzerinde yürüyordu.Her şey bitecekti. Gördüğü tüm kabuslardan uyanacak, tüm sıkıntıları bitecekti… Adımları çoğaldı. Pencerenin tam önünde durdu.Artık hiçbir şey düşünemiyordu.Gözleri kararmış, başı dönmeye başlamıştı.

Ve…

Camdan kendini bırakmış, olan olmuştu işte. Beyni, bin parçaya bölünmüş sağa sola

savrulmuş, bedeninde ki tüm kemikler kırılmıştı. Başına binlerce kişi gelmiş, neden böyle bir

şey yaptığını merak ediyorlardı. Polis arabaları, ambulans sirenleri birbirine karışmıştı.

Etraftan parçalarını toparlayacaklar, sonra hastaneye götürüp cesedi araştırma için

otopsi yapacaklar ve hamile olduğu ortaya çıkacaktı. Annesi kimsenin yüzüne

bakamayacaktı. Zavallı kadın ! Bu günler içinmi yetiştirmişti onu. Olmaz olsundu böyle

evlat ! “ Benim böyle bir evladım yok!” deyip çekip gidecekti belki de. Bu kesindi. Herkesin

diline dolanacaktı adı…

” Kimbilir kimlerle düşüp kalkmıştı da babası belli olmayan bir çocuk peydahlamıştı. Gidinin yosması…”

Telefonun keskin sesiyle kendine geldi. Pencereden geriye döndüğünde, gözünü

kamaştıran güneşten dolayı bir zaman kendine gelememişti.

“ Kesin Ümit arıyor. Pişman oldu özür dileyecek”. İçini garip bir mutluluk kaplamıştı ki ne

yazık ki, hastaneden arıyorlardı. Acil annesi ameliyat olmalıydı. Para lazımdı. İyi de para

nerde ? Hangi ağaçta yetişiyor? Hangi topraktan çıkıyor ? Kim borç verir ? Az buz değil. Bir ton para…

Masasına tutunup sandalyeye yığılıp kaldı. Neye yapacağını neyi düşüneceğini şaşırmıştı.

Olmaz olsundu böyle hayat. Akşam paydos saati ne çabuk olmuştu. Herkes

toparlanıyordu. Kendi de kalktı . Hazırlanıp eski mahalleden çok yakın tanıdıkları

komşuları Selma hanımdan borç isteyecekti. Gerçi durumları iyi değildi. İki tane çocuk

okutuyorlardı üniversite de ama. Başka çaresi yok, gidecek başka kapısı yoktu.

-Sen nereye gidiyorsun ? Unuttunmu ? Patron seni odasında bekliyor. Dedi Selma.

-Ah kafam ! Unutmuşum… Teşekkürler uyarın için .

Beni neden çağırsın ki ? Benim ile ne işi olur ? Diğer kızlar olsa şimdi. Ayna karşısından

geri çekilmezler, boya kutusunun içine girerlerdi. Canı sıkılmış patronun odasına doğru yürüyordu.

Tık tık

-Girin !

-Afedersiniz ! Beni istemişsiniz !

-Evet. Buyurun geçin şöyle oturun.

-Teşekkür ederim.

-Elimde birkaç dosya var . Biraz izin .

-Elbette, buyurun siz.

Rana koltuğun kenarına ilişti. Ne konuşabilirdi ki ? Ayrıca onunla aynı odada kalmaktan

korkmuştu. Ara ara bakışlarıyla onu süzüşü hiç hoşuna gitmemişti. Gömleğinin düğmelerini

nerdeyse göbeğinin üstüne kadar açmıştı. Hava sıcaktı, ama oda da klima vardı.

Bakışlarını hemen, gömleğin içinden görünen yanık teninden çekti. Utanmıştı. Aşkına,

Ümit’ine ihanet ediyormuş gibi geldi. Ümit’i Allah onu bildiği gibi yapsındı. Elindeki

telefonun mesaj bölümüne girdi. Ona ilk tanıştıkları andan itibaren yolladığı mesajlara tek

tek bakıyor, sinirleniyor, sinirlendikçe hepsini siliyordu.

Sami beyin cep telefonu çalıyordu. İşiyle meşgul olduğu için duymuyordu .

-Sami bey telefonunuz çalıyor.

-Bakarmısın sana zahmet ? Sonra arayacağımı söyle her kim ise.

-"Elbette. Efendim.

-“ Buyurun Sami beyin telefonu. Şu an kendisi meşgul beyefendi. Notunuzu iletirim. Sizi

daha sonra, iş bitimin de arayacaklar. Size de iyi akşamlar…”

“Daha neyi bekliyor bu adam? Daha eski mahalleye gidip Selma teyzeyle konuşacağım.

Sonra hastane. Uff hadi be adam…”

Rana; genç patronunun yüzüne dikkatlice baktı. Kemikli ve erkeksi yüz hatları vardı.

Dikkat çekici ve çarpıcıydı. Hafif kirli sakalı çok yakışmıştı. Hele ki elleri. Tam bir erkek

eliydi. Tablo yaptırabilirdi bu eller. Beyni allak bullak oldu. Ne yapıyordu böyle. Ellere karşı

zaafı vardı. Yaptığı karakalem resimlerinin çoğu erkek eliydi. Buna kendisi de anlam

veremiyordu ama, bu onda bir saplantı haline gelmişti. Kafasının içinde, elleri beynine

çizgi. Kemikli, sert ama yumuşak bir çift el. En uygun zamanda yapmalıydı beyninde ki elleri…

Patronun bakışlarıyla karşılaştı. Şaşırıp kalmıştı. Adam gömleğinin bir düğmesini daha

açıyor, gözlerini Rana’dan alamıyordu.

-Sen diğer kızlardan çok farklısın.Dedi Sami bey. İyi de durup dururken nereden çıkmıştı

bu laf şimdi ? Herkesin dediği gibi çapkın bir adam ise aynı odada kalmaları hiç doğru değildi.

-Ne demek istiyorsunuz Sami bey? Ne söyleyecekseniz söyleyin. Zira gitmem gerekiyor.

-Gidersin canım acelen ne ?

Rana hızla ayağa kalktı kapıya yönelecekken Sami tam önünde durdu.

Göz göze geldiler. Rana bir yaprak gibi titriyor, belli etmemeye çalışıyordu.

Sami kendinden emin adımlarla Rana’ya yaklaşıyordu. Her adım Rana için ölüme giden bir

yoldu. Akşam rüzgârı aniden pencereyi açmış, tül dalga dalga yalpalamaya başlamıştı.

Elindeki kaleme tırnaklarını batırıyor, tam kırmak üzereyken vazgeçiyordu. En azından

Sami beyi yaralar elinden kurtulabilirdi. Bu fikir aklına yattı. Açılan pencereden, sokaktan

gelip geçen arabaların korna sesleri birbirine karışıp akortu bozuk düzensiz bir orkestra

gibi çalıyordu. Rana başına cama çevirmişken, Sami iyice yaklaşmıştı. Birden !

Karşı koyamamaktan korkuyor, yüreği yerinden çıkacak gibi atıyordu. Nefes alışları

hızlanmış, yanakları kızarmış, kuruyan dudaklarını diliyle ıslatıyordu. Kaçmak istiyordu.

Tam sırası diye düşündü. Etrafını kontrol etti. Sağda masa, solda ise dolap vardı. Geri

geri gitti. Olamaz !



Duvar !

Yolun sonundaydı. Artık istese de kaçamazdı. Köşeye sıkışmıştı. Teslim mi olacaktı ?

Gözlerini Sami’nin gözlerinde birleştirdi. Kemikli yüzü, kirli sakallarıyla, tam karşısındaydı.

Bağırsamıydı acaba ? Boğazı kurumuştu. Şirkette de kimse kalmamıştı. Herkesin işten

çıkmasını beklemişti demek. İyi de ağzının içine düşecek o kadar kız varken neden,

kendisiydi. Anlam veremiyordu.

Annesi gözünün önündeydi. Hastanedeydi. Ameliyat olmalıydı. Yoksa ölecekti. Ne olursa

olsun direnmeliydi. Karşı koymalıydı. O yolun yolcusu gibi hemen teslim olmamalıydı. Dili

damağı kurumuştu. Ağzının içinde biriktirdiği tükürüğü yutmaya çalıştı, olmadı. Bir daha

denedi olmadı. Derin bir nefes alıp yuttu. Sami’nin erkeksi nefesi yüzünde bir Meltem

coşkusuyla esiyor, bir alev dalgası gibi vücuduna doğru akıyordu.

Ah bu çaresizlik ! Ah bu parasızlık ! Mecburiyet... !

Aniden !

Kapı açılsa ! İçeri biri girse ve kurtulsaydı bu zor durumdan ! Nasıl bakardı annesinin

yüzüne. Herkes onu kötü bilecekti. Herkes, suçlayıcı ve aşşağılayıcı bakışlarını

haykıracakltı. Ellerine koz mu verecekti ? Suçlumuydu ?

Ellerini karnına götürdü.Sevdiği adamdan bir parça taşıyordu. İyi de sevdiği adam

neredeydi ? Hayalleri vardı . Masumiyetiyle, bekareti bacak arasından sökülüp alınmıştı.

Hevesini alıp bir paçavra gibi fırlatmıştı. Kaşlarını çattı. Nefret ile adını andı Ümit’in.

"Şerefsiz "

Sami iyice sokuldu. Güçlü kollarıyla, Rana’nın kollarından tutup kendine çekti.

Dudaklarının yanından, yüzünde ve kulağında Sami’nin erkeksi nefesi yalpalanıp

duruyordu. Kulağının içine ateş topları düşüyor, l avlar içine doğru hızla akıyordu. Sami

kendisini hapsetmiş, hükmetmek, her istediğini yapmak için kıskacı altına almayı

başarmıştı. Direnecek gücü yoktu. Tüm gün yaşadıkları bir de Sami’den beklemeyeceği bu

hareket karşısında olduğu yere yığılıp kalması içten bile değildi. Annesi geldi gözünün

önüne. Annesi hastanedeydi. Hastane ise ondan para bekliyordu. Ameliyat olmassa

ölecekti. Para yoktu. Sami beye hayır derse işten kovulacaktı. Belki de hayır dediği için

iftira edecekler, başka yerdeki iş kapıları da sonsuza değin yüzüne kapanacaktı.

Annesinin bakışlarıyla karşılaştı. Çektiği acılardan rengi sararmış, acı dolu gözlerle ona

bakıyordu. Ameliyat olmasa ölecekti. "Hayır" derse Sami bey işten kovacaktı. Karnında ki

çocukla ne yapardı. "Ha" deyince iş bulunmuyordu. Annesi ameliyat olacaktı." Para, para"

diye sayıklıyordu doktorlar…Rana’nın kafası allak bullak olmuştu.Artık düşünemiyordu.

Sami’nin kalp atışları hızlandı. Nefesi hararetiyle yanmaya-yakmaya başladı. Nefesi ,

Rana’nın kulağındaki duvarlara çarpıp yüreğinde yankılanıyordu. Ellerini iki yana bıraktı.

Dizleri titriyor, bacakları tutmaz bir hâl içinde rüzgâr da sağa sola sallanan ağaçlar gibi bocalıyordu. ..

Ve…