KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
- 633 Okunma
- 8 Yorum
- 0 Beğeni
YOLCU
YOLCU ”
Saat gece yarısı idi otobüsle çıktıklarında yola .Otobüsteki koltukların yarısı boştu o da yalnız oturuyordu yalnız yolculuğu severdi.Umarım yolda yanıma kimse oturmaz diye içinden geçirdi.Yanında sürekli konuşan biriyle yolculuk hiç çekilmezdi.O etraftan kendini soyutlayarak hayaller kurarak yolculuk yapmayı severdi.Gideceği yerde yaşayacaklarını hayal ederidi ,bazen hayallerine yakın günler yaşardı,bazende hüsrana uğrardı ama yinede hayal kurmaktan vaz geçemezdi.. Çok uzun bir yolculuk olacak diye geçirdi içerisinden .Her yolculuk ona işkence gibi geliyordu.Yolculuk boyunca uyuyamazdı ,her seferinde olduğu gibi cam kenarından bilet alır etrafı seyreder,karış karış ezberlerdi geçtiği yerleri,belleğine çizerdi bir resim gibi.Bu sefer ki gidiş ona neler kazandıracaktı ,Belki beğenir orada kalır yolculuklar sona ererdi.Belki evlenir yuva kurar çoluk çocuğa karışırdı.Ömrünün sonuna kadar kalırdı.Nasıl olsa kimsesi yoktu annesini ve babasını küçük yaşta elim bir kazada kaybettikten sonra yetiştirme yurduna yerleştirilmiş oradanda koruyucu aile yanına verilmişti.Hiçte umduğu çocukluk yaşamamıştı bir süre sonra tüm hayatını içine koyduğu valizini alarak tek başına yaşamaya başlamıştı..Her nereye gitse tek varlığı hep o valizdi.İşte elinde yine valizi düşmüştü yollara
Ah diye iç çekti…Ah…
Henüz hava aydınlanmamıştı yolculukları bittiğinde .Otobüs gara girdiğinde tüm yolcularda bir hareketlilik başladı .annesinin dizinin dibinden belki de ilk defa ayrılan biri gibi heyecanlı tedirgin, meçhule kanat çırpar , bilinmezliğe adım atar gibi otobüsten indi..
Şehrin sokakları sessizdi .Tek tük insanlar vardı.kalacak bir otel bakmak için dolaşıyordu.Camilerin minarelerinden ezan sesleri yükseliyordu.Öyle çok namaz kılan biri değildi fakat bir ses onu camiye yöneltti.Elindeki valizini bir köşeye bırakarak abdest almaya başladı.Camiden içeri adımını atarken bedeninin hafiflediğini yorgunluğunun geçtiğini hissetti.Namaz sonrası gün ağırana kadar cami bahçesinde oturdu.Artık yoculuk yapmamaya o an karar verdi.Bir umutla kalktı yerinde tam adımını atmıştı ki yola ani bir firen sesi ve ardından uzaklaşan araba sesi çınlattı etrafı .Orada bulunanlar çağırmışlardı ambulansı ,”vah ,tük, kimdi bu yabancı, yazık gençmişte...”sesleri yükseliyordu.
Ambulansın siren sesi uzaklaşırken oradan geride sadece içindeki birkaç çamaşırın etrafa saçıldır eski bir valiz kalmıştı…..
YORUMLAR
"Gideceği yerde yaşayacaklarını hayal ederidi."
bana da bir gün araba çarpacak belkide bir elektirik kaçağı ; ama ben giderken neden gittiğimin bir adı olacak. Hiç kimsenin gitmediği bir aleme. O değilde arkamdan anılarımı kim toplayacak.. ;-)
NE GÜZEL YAZMIŞSIN...BEN SAÇILAN ÇAMAŞIRLARI TOPLAYAYIM BARİ...
KALEMİNE SAĞLIK..
SAYGILARIMLA..........
Her ayrılık, her veda üzücüdür.Her bitiş de bir başlangıçtır.Aslında insanın doğasında olan bir durumdur.Ayrılıklar hep vardır.Anne karnına düşen bir cenin, gelişimini tamamlar ve dünyaya gelir.Ayrılık ilk kez böyle başlar.Bu ayrılık ağlama ile başlar.Tüm yaşamın içinde de ayrılıklar hep vardır.Son ayrılık da, son nefesle gerçekleşir.Ne var ki bu ayrılışta ağlamak yoktur.Ağlayarak geldiğiniz yerden sessizce gidersiniz.Be sefer geride bırakılanlar ağlarlar. Ağlıyorken, birilerinin gülmesi ve sessiz veda da da birilerin ağlaması...Ebedi bir ayrılık ve ağlamadan veda...Yine de sevilmez vedalar.Hoş değildir.Yolculuklar da ya kavuşma, ya da alışılanı terk etme şeklinde gerçekleşir.Kiminde sevinç, kiminde hüzün vardır.Hele ki belirsiz bir yöne gidişler...
İnsan; hayal ettiği ve unut ettiği sürece ve o şekilde yaşar.Gerçeklere ulaşmanın yolu hayallerden geçer.Öyle başlar.Onun içindir ki, hayalleri hep diri tutmak, maviye, pembeye boyamak gerek.Unutulmamalı ki; insan beyni neyi, nasıl düşünürse, o düşünceler paralelinde yaşam şekillenir.Bunun içindir ki, iyi düşün, sonu iyi olsun denilir.Pozitif düşünmek, yaşama da pozitif yansır.Nasıl düşünürsek, öyle yaşarız.Bazen yaşamı kendi kendimize sebepsiz zehrettiğimiz de bundandır.
Yazınız; düşündürücü ve verdiğim örneğe sanki bir örnek gibi...
İyi düşünmek, iyi yaşamak her şeye rağmen...Kendi sonumuzu olumsuz olarak kendimiz belirlememek.
Beğeni ile okudum hüzünlü yazınızı.Yolculukların; her daim kavuşma ve iyiye amaçlı ile kazasız olması dileklerimle;
Tebrik ve saygılarımı sunuyorum.
Çoğumuz yaparız bunu aslında, hayallerimizle yollara düşmeyi, olacağını bilsek de bilmesek de...Yüreklerimizdeki çırpınışların ortak ezgisini dökmüşsünüz cümlelerinize.Tebrik ediyorum...
Yazının çoğaltıcı gücüyle, sevgiyle kalın...
Yolculuk kimi zaman beni bir yerlere götürür. Düşüncelerimle başbaşa kaldığım ve kafamı dinlediğim yer otobüs yolculuğudur.
Tek başıma yapmayı tercih ederim . Kendimle başbaşa kalabilmek için.
Ama roman kahramanımızın başına kötü şeyler gelmiş.
Tebrikler, iyi geceler...
nazlıgül
VAH VAH VAH ŞU ÇOCUĞUN BAŞINAGELENLERE BAK. UMARIM CİDDİ BİR ŞEYİ YOKTUR. YAZAN ELLERİN DERT GÖRMESİN HOCAM, ÇOK ETKİLENDİM YAZINIZDAN KUTLUYORUM...
