Sessizlik çökmüştü. İki beden suskun birer koltukta oturmuşlar yerdeki halıya bakıyorlardı. Evde salonda aslı duvar saatinin tiktakları haricinde çıt duyulmuyordu hani bir fırtına olurda heryer ertesinde sessizleşir ya aynen oyle.
Adam kapıda duran çantaya baktı. Sonra derin nefes aldı. Vakıt geldi dedi mırıltıyı andıran bir sesle. Kadın dalgınca öylemi dedi. İki gündür korkunç kavga etmişlerdi sebebi ne idi şimdi ikiside yarım yamalak hatırlıyorlardı ama son sözler hala akıllarında idi. Adam yeter artık senden usandım demişti kadına ve kadın ozaman demişti ozaman bu iş bitti elveda. Adam bilirdi bir kadın bunu söyledimi dönüş yoktu o anda durakalmıştı sonra neyapacagının kararını vermiş ve valizini toplamaya başlamıştı. Kadınsa sessizce salonda şu anda oturduğu koltuğa oturmuş ordan kıprırdamadan adama bakmakta idi. ve şimdi adamın cağırdıgı taksi kapıda idi.Adam valizine yürüdü kadına baktı yaşadıkları seneleri düşündü. Hata bende demek istedi gereksizdi o söler demek istedi diyemedi boğazına bir yumru oturdu kadının tenin kokusu geldi burnuna uzaklardan o hiç ama hiç kıyamadığı kadının teline zarar gelemsin diye üstüne titrediği kadının tenının kokusu ama artık herşey için çok geçti kadın sankı bunları anlamış gibi adama baktı sesizce iki damla yaşını gilemeye çalıştı aynı anda ikiside elveda dediler ve kapı kapandı bir yuvanın yıkılması işte bukadar kolay oluyordu ya kurulması ya aşkın bitmesi bukadar kolay mıydı ???