Seni tanıyana kadar yaşadığımı sanıyordum. Yanılmışım. Sadece nefes alıp vererek ciğerlerime soluma işlemi yapıyormuşum, yaşadığımı sanarak. Günlerden birgün sen karşıma çıkıncaya kadar bu yaşamdır diyordum. Yanılmışım. Biryerlere gitmeyi, yemek yemeyi, yatmayı, kalkmayı uyumayı hayatın olmazsa olmazlarıdır diye biliyordum. Yanılmışım. Hayat için, hayata dair tüm yaptıklarım yanlış imiş bunu seni tanıyınca anladım. Sen benim yanılgıdan dönüş noktam oldun.
Bazı şeyleri sana en başından beri söylemek istedimse de beceremedim. Aptallığıma ver, enayiliğime ver, cesaretsizliğime ver. Nereye istersen oraya ver. Sana açıldığım o gün bile nasıl şaşırmıştım kendi kendime. Tanrı herhalde güç vermişti o gün. Bir güzel gün geçirmiştik, gece de tam final olmuştu. Sen bilemezsin ama ben bulutların üzerindeydim, uçuyordum. Böylesine bir mutluluğu yakaladığım için kendimi dünyanın en mutlu insanı sanıyordum.
Gelecek günler için en güzel çiçeklerle bezenmiş, en güzel hayalleri kuruyordum. Ayaklarım yerden kesilmiş, hayatımda gülmeyi unuttuğum yerden yeni bir başlangıç yapmıştım. Seni görmek sesini duymak için neler yapmıyordum ki..........
Ne oldu ne bitti anlayamadan değiştin birden. Seni mutlu görmek için ne yaptımsa beğenmiyordun. Görmek istiyordum, kaçıyordun. Konuşmak istesem hiç vaktin yoktu nedense. Bir türlü açıklamıyordun. Bense çıra misali tutuşmuş yanıyordum, sen bunu anlamıyordun. Birkaç kez konuşmayı denedimse de verdiğn kaçamak cevaplar beni binlerce kez kurşunluyordu, sen farketmiyordun. Sudan bahanelerle sözüm ona acele işlerle beni oyalamaya çalışıyordun ve ben yırtınıyordum sen görmüyordun.
Mutsuzluğumun yüzüme yansımışlığını görüyor aldırmıyordun. Çaresizliğime gülüp geçiyordun, ben tükeniyordum sen farkında değildin. Ne yapsam da farkına varsan düşünceleriyle çırpınırken sen başka dünyalarda geziniyordun. Seni seviyorum dediğimde geç bunları diyerek alaya alıyordun. Seni sevdiğimi biliyor umursamıyordun. Onursuz yaşamayı bile göze almışken, sen arsız diyordun küçümsüyordun. Yorulmuştum, tükeniyordum bitiyordum mum misali sen bunları görüyor görmemezlikten geliyordun. Ne kadar zalim olduğunun bile farkında değildin.
Son olaylara kadar hala ümitvardım. Yanaklarımın ıslanmasına izin vermeyeceğim artık. Onursuzluk canıma yetti gidiyorum. Şimdi yokum artık, ben kendime yeni bir yol bulmalıyım. Zorla olmuyor ki.
Gönül kapım açıktır..........................

Hüseyin Eğripala