Bu çok eskilere dayanan oyunun en nihayetinde sobelenip mızıkçılık yapıp kaçması gibi bir şey diyelim…

Kısaca ve net bir şekilde… Dökülmeyen içinde kalan duyguların son bulunmasının kağıda son kez dökülenidir…

Bir daha dökülür mü bilinmez… Hani derler ya sevginin özünde sevmekten çok fedakarlık yatar…

Şimdi fedakarlığın tam zamanı yılbaşı arifesinde sunulabilecek yeni yılda yeni bir armağan gibi gör….

Kendime verebileceğim sözlerden vazgeçtim tutmayı beceremediğim için….

Sana verdiklerimi ise gene ben yıktım hiç düşünmeden…

Hani sevgi hiçbir engel tanımıyordu ya… Evet tanımıyordu…

Sevmek düşünmenin içinden bir türlü çıkamıyor düşündükçe dalıyor, daldıkça batıyordu….

Çözümün doğrusu ya da yanlışı olmaz… Kendince doğruları vardır…

Uzun süren derinden sessizce bir düşünce silsilesinin içinden çıkmaktaydın…

Yılın bu son günlerinde….

En nihayetinde çıkabildim…

Zararlarını göremeden…

Ama sevdiğime zarar vermeden bir yeni limanın babalarına bağladım iplerimi…

Ama sadece iplerimi gönlüm, aklım her şeyim diğer bir limanın en kıytı köşesinde sessizce bekliyordu…

Aslında zor bir karardı…

Gece gibi karanlık ve soğuk….

VE HEP YARIM…

Ama sevmek karşındaki insana üzüntü vermekse sevmemeye sevebilecek kadar cesaretim var bu sefer benim…

Yeni limanda yara olarak nitelendirilen acıların bir gün unutulup gideceğini…

Hatırlanmayacağını söylenen rüzgarlarla savrulmaktayım…

Hatta sadece yüzüme vurulmuş bir tokat gibi sen mi sadece çok sevebilirsin diyen sert rüzgarlar…

Senin şartlarında sevebilirim diyen rüzgarlarla birlikte çattı şimşekler….

Neden neden olmasın…

Sadece sığındığım dertleştığim ve benim kadar sevebilip koruyacağını söyleyen bir liman…

Şimdi inanasım yok desem fırtınalarıma şahit olan sevinçlerime ve üzüntülerime …

Şimdi senin sevgin yalan diye sormaz mı bana…

Her neyse yeni yılda yeni bir yola çıktık..

Yeni umutlarımızla mutluluklarımızla…

“Seni seviyorum ve sana yeterli olanı (yeterli olan şeyi) diliyorum”