Hayatımın en heyecanlı, en acımasız sahnesindeydim ve en yorgun, en bitkin...Bir savaş sahnesiydi bu...Ne var ne yok gözümü kırpmadan kazanmak için herşeyimi feda ettiğim, bir savaş sahnesi...Kan ve revan...Düşmanda benim, savaşanda...Tutsak ta benim, esir alanda...Vuran da benim, vurulanda...Yine benim yaraları saranda...

Savaşmak...Canla başla iyi olmasına iyi de, heleki sonunda zafer bayrağını kaldırmak göklere, tarifsiz bir mutluluktur herhalde...Gel gelelim; kazandığını muhafaza etmek, savaşmaktan da zor değil midir? Kaybetmemek için savaştığın şeyi kazandığında, cesaretin kalmaz artık kazandığını bir kez daha kaybetmeye...Artık gözünü karartma değil, açma zamanıdır...Ne kaybetmeye, nede bir daha savaşmaya dayanmaz bu yürek...

Ve sen, en güvendiğimken bu savaş alanında hasretinle yıktın beni...

Canın sağolsun...