Bu yazıyı yazdığım anlarda, 3 yıl 4 ay 6 saat 16 saniyedir bu sitenin üyesiymişim. Sizlerle, çok şey paylaştık. Klavyemin erdiği, kelimelerimin yettiği kadar, kendimi anlatmaya çalıştım. Hiçbir örtü kullanmadım. Ne hissediyorsam, ne düşünüyorsam; en açık ve en net şekli ile sizlere yansıttım.

Hep şuna inandım: Ben biliyorsam, Allah da biliyor.

O zaman, başkalarının bilmesinde de bir sorun yok. Bilmesi gereken, zaten biliyor…

Yeri geldi, kendimi istediğim gibi ifade edemedim, farkındayım.
Yeri geldi, anlamak istediğiniz gibi anladınız, onun da farkınayım.

Ustayım, demedim.
Ben bilirim, hiç demedim.
Hele hele “Ben Ateistim “ hiç demedim.

Hakkımda ki bu karar, hangi söylemimden çıktı, onu hiç bilemedim?

Ben ne dedim, biliyor musunuz?

Ben, kulum dedim.
Ben, insanım dedim.
Din, başka şey dedim.
Allah’a inanmak, başka şey…
Bir Müslüman olarak, doğru ve yeterli olmayabilirim…
Ama beni yaratan Allah’ı inkar etmek, varlığını reddetmek…
Yapmayın… İkisi çok farklı şeyler.
Kaç tane din var, kaç tane peygamber var?
Hiç önemli değil. Hangisinden yola çıkarsanız çıkın, gideceğiniz yol tek değil mi? Allah.
Yani siz, temelde, Allah’a inanıyorsanız, yolunuzun ne önemi var?

Tamam, yine saçma bir şekilde, kendimi, düşüncemi, inancımı anlatmaya başladım. Sustum. Çünkü konum bu değil.

Bu sitede, sizlerin sayenizde, bir yerlere gelmiş olmam da değil.
O yer sayesinde, Eser Hanım olmam da değil.
O yer sayesinde, nesirciler için ne yapalım? Diye bir tartışmanın, odak noktasına konmam da önemli değil.
Sonrasında, bir şeylere tepki verdiğim için, yok sayılmam, görmezden gelinmem de önemli değil.

Bakın, burada kaç kişiyiz? Kaç kişiysek, o kadar kişiyiz. Hiçbirimiz, çocuk değiliz. Ulaştığımız yaşlara, bilgisiz, birikimsiz ulaşmış da değiliz.
Tavırların, elbette farkındayım.
Tepkilerin de farkındayım.
Ben, kendimi biliyorum.
Bilmesi gereken de biliyor.
Konu, burada kapanmıştır, benim için.

Şu sıralar, hiç hoş değilim.
Ay’a, yıldızlara bakıp da sen beni sevdin, ben seni terk ettim modunda, hiç değilim.
Kendi derdimdeyim.

Beni onaylayın ya da onaylamayın…
Kabul edin ya da etmeyin…
Dost bildiğim, kabul ettiğim sizlerden, bir ricam var: Perşembe günü, babam için, dua edin.
Pozitif enerjinizi, gönderebildiğiniz kadar gönderin.

Perşembe günü babam, ameliyat olacak.
Önce; Allah…
Sonra; dualarınız…
Daha da sonra; benim için ne düşünüyorsanız, neye inanıyorsanız; Devam edin…

AMA PERŞEMBE GÜNÜ, LÜTFEN DUA EDİN… BABAM İÇİN...

Eser Akpınar
02.08.2011
İzmir