Allahın emrettiği, kaderin yazdığı ve bana sadece yaşamanın kaldığı bu zor zamanda öğrendim ilk kez bu kadar yalnız olduğumu...Aslında onca kalabalığın hiçbir işe yaramadığını...Herşey güzelken de, yolundayken de, saklandığım yerler vardı sadece ben ve benim olduğum...İç sesimi dinlediğim, beynimi dinlendirdiğim...Yada beni saklayan bir Özlemcim vardı, birde Hasan abim...İkisinide anlatmaya kalksam satırlarım yetmez...Ruhumu önüne sermeye uğraşmadığım bir insanlar bunlar...Uğraşmamalı, çabalamamalısın bazen birileri seni kendiliğinden anlamalı, sarmalı yaralarını, onarmalı kırıklarını..Yada gittiğin biryer kucaklamalı seni...İçini ısıtmalı zemheri soğuklarda bile...Burası benim dediğin bir yer olmalı...Birilerinin kalbinde hem derinler de olmalısın, hemde onları yüreğinin en derin ve kıymetli yerinde saklamalısın...İçindeki duygularını yalın haliyle bilen birileri olmalı, ailenden, eşinden dostundan hariç anlattığın, yazdığın...Ama yakınlarında biri...Ben Özlem ve Hasan abimden sonra birtek sana anlattım aklımdan ve yüreğimden geçenleri, şu zor zamanlarda...Sanada yazmasam çatlardım herhalde, nasıl dayanırdım o kadar yüke?
Sende saklanmış oldum ben...

Nedir diye çok düşündüm...

Bunun adı uçurumdan aşağı yuvarlanırken tutunduğum dalı, kurtulduktan sonra alıp bir ömür boyu saklamak istemem...Evet tam olarak bu...O dalın ne telafisi var, nede eşi benzeri...Ama işte o dala tutundum kaldım ben hala uçurumdan yuvarlanıyormuşum gibi...O tutunduğum dalın benim için ne olduğunu anlatmam ne kadar güçse senin benim için ne olduğunu anlaman da o kadar güç olabilir...Ama sen vefasından son derece emin olduğum insanların başındasın...

Mevlam önce sağlıklı ve mutlu bir ömür versin sana dua ediyorum...Nerde olmak istiyorsan Allah yardımcın olsun her zaman olmak istediğin yerde ol...


Saklandığın bir yerin olmadımı senin, yada saklandığın biri...

Ben sende sakladım dost...

Kal hep sevgimle, ol ömrümde emi?

(( SNKY ))