Ne kadar zordur insanların elinde olmadan sevdiklerini yanında olamaması.

Onunla bir şeyler paylaşamamak.Sevincinde...sıkıntısında yada herhangi bir telaşında ortak olamamak.

Severken...özlerken, her anına onu nakşederken, nasılda acı verir kenarda kalmak.
Yaşanıyor işte.Ama öylesine.Hep bir yanın eksik...sevinçlerin buruk.

Keşke böylesine gönül bağlamasaydım.Keşke yüreğimin baş köşesine oturtmasaydım diye geçer bazen içimizden.Halbuki bunun mümkün olmadığını,hatta böyle bir mücadele için şansımız bulunmadığını gayet iyi biliriz.

Gönül bu.Sormuyor ki, kimi içine alıp almıyacağını.Bilmiyor ki, kapıp bağrına bastığının gün gelip ona en derin acıları yaşatacağını.Düşünemiyor onunla başedip edemiyeceğini.İstiyor işte.Hep güzel yanından bakıyor.Yüreğinden engel olamadığı duygular akıyor.Emek veriyor.Göz yumuyor.Taş basıyor...inanmıyor.Ama kaçınılmaz sonu yaşıyor.

Kader midir bu.Seven insan hep mağlup mu olur vefasızlıklara.Hep hiç yokmuş gibi mi olur bir gün cismi.Hep vermek zorundamıdır benliğinden.

Anlaşıldı.Baş edemedik..ya da başaramadık.Adını da kader saydık.Öyle ise suçum yok benim bu işte.Kader utansın...

Dilerim kaderin kahrettiklerinden olmayın.

Sevgiler.


VARYOK 29.07.2011