tesadüf... sıkça duyduğumuz bir kavramdır yaşam arenasındaa. bir yerde buluşturur bizi, bizi şaşırtacak olanla. belkı geç, belkı erken daha nasıl oldu derken. belki bir eylülde yaprak sararmalarının başladığı nostalji ve melankolizmin buluşma vaktinde, belki hüzzamlı bir gecede, belki sağanak yağmurlu bir anda sığındığımız bir balkon altında veya bir yaz gecesınde hiç görmediğin bir yürekten dökülen bir kaç şiir dizesinde.
tesadüf.. aslında böyle bir kavram yok. örgüsüne şaşırdığımız için hayatın veya belki de yaratıcıyı tefekkür etmekten aciz insanoğlunun zavallı beynini avutmak için, acziyetini gizlemek için uydurduğu anlamsız bir kelime. süreç, sadece bir acziyetle açıklanamaz. bunun yanında yer alan koşulsuz teslimiyet. insan, yaratıcısıyla güç iktidarına girerken cüz’i iradesiyle sanırım bulmuş olmalı bu kelimeyi. böylece biraz daha uzaklaşıp ondan, biraz daha hiç bitmeyecek altmış yıllık bır omurde bın yıla yetecek kadar heveslere burunup ve bın yıla yetecek kadar bır çok şey elde etme. belkı de korku. adına kader deme korkusu. işte bu noktada başlayan insanlığın sorgusu ve bitmeye yaklaşan bir ömürde dank eden, saçların aklarında veya alın açıklığında beliren eşsiz bir dize: ölüm vurgusu. en şiddetli okunan kısmıdır ömür denilen şiirin. ve akrostijlidr aslında. önce ö gelir. yani öncedir. sonra l gelir. yani leylalaşan andır. sonra ü gelir. yani üzülmeye başlanan andır geçen ömre. sonra m gelir. yani müddet. vya miad. türkçesi şu ki süre. işte leylalaştığı anda bulmuş bu kelimeyi insanlık: tesadüf. hayır hayat bir tesadüfler yığını değildir.nerden geldıysek buraya. ha uzaklardaki bir yureği bir kaç dızede bulmaktan geldık sanırım. belki de bir yasemen çiçeğinden. bizim yazımızın bitirişi de varsın tesadüf kelimesinin bulunuşu gibi son bulsun. ama eylül renkli anlarda geldın sen. hoş geldin yasemen çiöçeği, bir çiçek ve bir yüreğin sonsuz dostluğuna