İnci Tanesi

• 24 Temmuz 2011 Pazar 22:15:49

Yazmaya karar verirken etrafıma bakındım. Benden başkaları yok. O an gözlerim kamaştı. Çünkü benim görmediğim yerde şimdi şu an kim bilir kaç kişi kelimeleri dizeleyerek satırlarını yazıyordur. Bütün zerafeti ve güzellikleriyle. Onlar beni görmüyor, bende onları görmüyorum. Ancak onların ve benim yazdığım bu satırları okuyup duygularımızı anlayanlar fark eder bizi. Fark edilen bu değer güzellikleri bizi anlayanın ruhunu güzelleştirirken bizimde ruhumuzu mutlu edecektir.

Birkaç ay önce sıcağa hasret soğuklarda yaşıyor olmama rağmen kardelenler kadar mutluydum. O zaman dilimlerinden bu zaman dilimine belki engebeli, belki de düz yollarda yürüyerek geldim. Üşüyen bedenim şimdi ruhumu saran güzelliklerle yaslandığım çınarın serinliğini ve dost kalbinin sıcaklığında hissediyorum kendimi.

Günü düşününce bedenim ağır beton yığınlarının altında kalmış gibi çaresizdi. Açıkçası yorucu ve uzun bir serüvendi benim için bugün. Ama bu baki olan görkemli görünüşüme değer. Ben sevgi, merhamet, sağlık, temizlik, ölümsüzlük gibi ağır yüklü duygularla yoğruldum. Bu mucizevi oluşumumu hüzün yüklü yağmur tanelerine borçluyum. Şayet yağmur tanesi olmasaydı belki ben de olmayacaktım. Ahh! Dedim ya, ben çok zor doğumlarla geliştim. Öncelikle benim oluşabilmem için buhar, daha sonra o yağmurun buhara dönüşmesi ve son evresi olarak o yağmurun yeryüzüne inmesi gerekiyor.

Günün birinde yağmur yağmaya başladı. Bütün kum taneleri telaş içindeydi. Herkesin amacı yağmurdan kaçan balıkların şiddetiyle midye ya da istiridyenin vücuduna girebilmekti. Herkes heyecanla beklerken hırçın bir balık kuyruğuyla sevdiğimi, gözümden bile sakındığım kum tanesini bir kenara savurarak bir midyenin içine gönderdi. Aslında sevdiğim bu kum tanesi zaten hiç yanımda olmadı. Ancak ben o yanımdaymış gibi düşünüyordum. Yanımda olmadığı halde ulaşılmazdı ama şimdi bir midyenin kabuğu arasındayken aramızda ulaşılması güç uçurumlar, mesafeler girdi. Günlerce, aylarca ağlamayacağım. Gözüme uyku girecek ve yemeğimi de yiyeceğim. Buna karşın içimde kopan fırtınalar gün geçtikçe daha da hırçınlaşıyor. Neden neden? Görmediğim zamanlarda bile özlerken onu şimdi kapalı bir kutudayken nasıl dayanabilirim hasretine.

Günlerim böylesine hasrete bir çare bulamazken, yine içimde yârimin olduğu derin ve duygu yüklü bir hayale dalacakken; gözümde bir anda yağmur bu düştüğüm dertten dolayı bana acımış olacak ki “senin için yağacağım bugün” dedi. Ve sonra öylesine narin yağıyordu ki, keşke dokunabilsem şu damlalara diyordum çığlık çığlığa. O an bütün balıklar benim için çabalayıp durdular. Hepsi de onu bir midyenin içinden çıkarmaya uğraşıyordu. Sonunda bir yağmur tanesi gelip elimden tuttu. Ve beni alarak bir midyenin yanına koydu. Kendimi bir anda sıcacık kolların arasında bulmuş kadar mutlu oldum. Midyenin içinde O kadar şefkatliydi ki artık onu kendime yaşam sevdası olarak ilan ettim. Çünkü midyenin içindeki de beni istiyordu. Beni her fırsatta yanına almak istiyor ama başaramıyordu. Neden sonra varlığımın rahatsızlığını en aza indirmek için sedef denilen bir şey salgılamaya başladı. Beni bu salgı ile çepeçevre sarmaladı. Ben bu salgıdan sonra güzelleştim. Artık bembeyaz bir parlaklığın bekçisiydim. Güzelliği beni şaşırtıyordu. Ne kadar süre geçti bilmiyorum belki günler, belki aylar, belki de yıllar…

Sonra sihirli bir el gelip onu midyeden çıkardı. Bana hayranlıkla bakan yüzü sevinçle parlıyordu. Artık yeryüzündeydi. Işık parlıyordu, rüzgârın o güzel sesi kulaklarıma geliyordu. “inci tanesi” dedim ona. En kıymetlilerim arasında saydım. Bir kuyumcu edasıyla değerli buldum. Sevdiğim bir inci ben onu sakınan saklayan kıymetini bilen bir kuyumcuyum. Etrafıma bakındım. Kimseler yokken bir daha güzelliğini seyrettim. Artık değerine paha biçilmeyecek kadar kıymetli. Belki bir gün bu güzel inciyi ipe geçirir boynuma asarsam asıl parlaklığı o zaman bakan gözleri kamaştıracaktır. Artık benim gerçek umut, sevgi ve yaşam sevdası yüklü bir inci tanem var.

Bedri Demirpençe