USLU KIZ NASIL CADILAŞTI?

• 23 Temmuz 2011 Cumartesi 13:58:33

USLU KIZ NASIL CADILAŞTI?

Yaşım on yediye gelmesine rağmen, çeneme dadanan ergenlik sivilcelerim beni terk etmiyordu. İşte şimdi de üç dört yerden yeniden azmaya başlamışlardı. Fark etmemle birlikte eczaneye ilaç almaya koşmam bir oldu. Ben böyle koştura koştura giderken, birisi kolumdan hızla çekti. Dönüp baktım. Eski okul arkadaşım Filiz ağzı kulaklarına kadar yayık gevrek gevrek gülerken, kaşlar çatılmış vaziyette, gözler yusyuvarlak, hem beni baştan aşağı süzüyor, o meşhur deve dişlerinin arasından tıslayarak hesap soruyordu.
- Çiğdem, nereye kıııız? Görmedin mi beni?
- Aaaaa, Filiz! Görmedim valla. Eczaneye gidiyordum. Nasılsın?
- İyiyim, sen nasılsın? Hadi beraber gidelim, lâflarız biraz.
Birkaç adımda eczaneye vardık. Her zaman kullandığım pomadı satın aldım. Tekrar dışarı çıktık. Filiz’i tanırdım tanımasına ama çok samimi değildik. Zaten birkaç yılımız birbirimizi görmeden geçmişti. “Ne konuşacağız şimdi?” diye kara kara düşünürken, Filiz birden volkanik faaliyete geçmiş yanardağa dönüştü. Şuradan buradan saçma sapan ve hiç alâkam olmayan bir sürü mevzu arka arkaya kulaklarımda patlıyordu. Arada “ Hımmm, evet, sahi mi?” gibi sözlerle dinlediğimi belirtiyordum. Nihayet ilgimi çeken bir şey söyledi.
- Bu Pazar buluşalım kız. Otobüs tuttuk. Şehir turu, piknik falan yapacağız. Sen de gelsene.
Bugünlerde içime kapanmış, pek bir yerlere gidememiştim. Sanırım sivilcelerim de bu yüzden çıkmaya başlamışlardı. Aklıma yatmasına rağmen biraz nazlandım.
- Yaaa, gelirim gelmesine de, kimseyi tanımıyorum ki!
- Aaa, söylediği şeye bak, beni tanıyorsun ya! Arkadaşlar da çok samimidirler, hiç sıkılmazsın. Hadi, evet de!
Sonunda kabul ettim. Pazar sabahı erken saatte buluşmak üzere sözleşerek ayrıldık.
***
Annemden izin almam zor olmamıştı. Filiz’i tanıyordu. Benim de biraz hava almaya ihtiyacım olduğunu düşünüyordu. Bir telâş evden çıktım. Sokakları caddeleri hışımla geçtim. Otobüs buluşma yerine gelmiş, içi tıklım tıklım dolmuştu. Filiz otobüsün önünde sıkıntılı bir halde ve gözleri etrafı tarayarak beni bekliyordu. Koşarak geldiğimi görünce önce el kol hareketleriyle azarladı, yanına vardığımda da makineli tüfek gibi konuşmaya başladı.
- Nerde kaldın kızım yaaa! Araba kalkacak, zor beklettim yani. Hadi geç, geç…
Suçlu ve mahcup, arkalarda tek boş kalan yere oturdum. Filiz üç sıra öndeydi. İçeride müthiş bir uğultu vardı ve hemen her kafadan bir ses çıkıyordu. Şoförün dışında hiç erkek yoktu. Gülüşmeler, ciyaklamalar, el çırpmaları eşliğindeki şarkılarla yola çıkmıştık. Yabancılığımı üstümden atmaya çalışıyordum. Derken, yanımdaki şişman kız bacağımda bir el tersi şaklattı.
- İsmin ne?
- Çiğdem, ya senin?
Tekrar bacağıma vurarak, “Benim de Asiye” dedi. Filiz’le nereden tanıştığımızı, nerede oturduğumu, ne yaptığımı üst üste sorguluyor, her sorgu arasında bacağıma darbeler alıyordum. Eli de çok ağırdı. Dayanamadım, ikaz ettim.
- Vurmadan konuş Asiye. Etimi çürüttün valla.
- Ay, alışmışım, ne yapayım? Böyle derken bir yandan da kıkırdıyordu. Bu halini görünce sinirlerim iyice bozuldu. Kendimce çözüm ürettim.
- O zaman ya konuşmayalım ya da sen kollarını bağlayarak konuş. Sevmem ben böyle şeyleri.
Ciddi olduğumu görünce kollarını göğsünün altında kenetleyerek konuşmasına devam etti. Şişman olduğu için kolları kısa bir süre sonra çözüldü ve tekrar her cümle arasında darbeler arka arkaya bacağıma inmeye başladı. Bir ara Filiz’in yanına gidip durumu özetleyerek şikâyet ettim. “İdare et, başka yer yok” yanıtından sonra tekrar yerime oturdum. Şaplaklara karşı elimi siper ediyor, arada Asiye’nin elini tutuyor, yaptığına karşılık olsun diye omuz atıyordum. Nihayet dayanamadım, ani bir hamleyle tombul elini kaptım ve koca bir ısırık aldım. Ardından ayağa fırlayarak boğazına sarıldım.
- Yeter ya, yeter! Çürüttün her yanımı, cadaloz!
O ciyaklarken ben de arka merdiven boşluğuna oturmuş hızlı hızlı soluklanıyordum. Millet gülüşüyor ve “Asiye yine yaptı yapacağını” diyordu. Niye kimsenin bu kızın yanına oturmadığını şimdi anlamıştım. Biraz sonra otobüsün kapıları bir çay bahçesinin önünde açıldı. Hepimiz aşağı indik. Filiz yanıma yanaştı hemen.
- Ya, ne yaptın kıza! Keşke ısırmasaydın.
- Sen niye yanıma oturmadın da, bu manyağın yanına verdin beni?
- Ne yapayım, öyle denk düştü. Hadi gel şu masaya geçelim.
Masalara yedişer sekizer gruplar halinde oturduk. Filiz beni “Okul arkadaşım Çiğdem” diye tanıştırdıktan sonra gelen garsona çay, tost gibi midemizi bastıracak şeyler sipariş ettik. Çay bahçesi deniz manzaralı, şirin bir yerdi. Bana kalsa bütün günümü burada geçirebilirdim ama sadece yarım saatlik bir mola vermiştik ve programa uymak zorunda olduğum için şimdilik sadece bu hoş mekânın keyfini çıkarmaya çalışıyordum. Ötekiler birbirlerini tanıdıklarından ötürü durmadan konuşup gülüşüyorlardı, bense dinliyordum.
- Yüzüğün güzelmiş, değişelim mi?
Soruyu yanımdaki cart yeşil elbiseli kız sormuştu. Saçlarını bile doğru dürüst taramadan yola çıkmış olduğu belliydi. Özensiz giyimiyle hiç saygı uyandırmıyordu bende. İtiraz ettim.
- Neden ki!
- Benimkinden bıktım. Değişiklik olur.
Elimi kapmış, parmağımdan yüzüğümü çıkarmaya çalışıyordu. Şaşkınlık içerisinde karşı koymaya çalıştıysam da mani olamadım. Yüzüğümü kendi parmağına taktı, kendisininkini de bana verdi. Yamuk yumuk kararmış halkası olan mavi taşlı bir yüzüktü. Taşın üzerinde ufak siyah lekeler vardı. İçimden öğürmek geldi. Yüzüğünü kapıp fırlattım. Kız masadan kalkıp bir koşuda yüzüğü fırlattığım yere gitti. Kısa bir araştırmadan sonra bularak onu da öbür parmağına taktı. Yanımıza gelir gelmez beni azarlamaya başladı.
- Niye atıyorsun? İstemiyorsan söyleseydin. Zorla mı verdim yani.
- Benimkini geri ver çabuk.
- Katiyen olmaz. Senden hatıra kalır bana.
- Ne hatırası ya! Vermiyorum işte. Geri ver!
- Vermem artık, o benim.
İtişmeye başlamıştık. Benden kuvvetliydi. İskemleyle beraber yere yuvarlandım. Diğerlerinin yardımı ile ayağa kalkmıştım ki bileğim burkuldu, tekrar yere düştüm. Düşerken tutunduğum kızlar da üzerime yuvarlandı. Bir müddet soluksuz kaldım. Üstüm başım da batmıştı. Biraz önce beni adeta presleyen kızlar şikâyet ediyorlardı.
- Kendi düştüğü yetmiyor gibi bizi de düşürdü Allah’ın cezası!
***
-Haydin otobüseeee… Seslenen şofördü. Araca biner binmez arka merdiven boşluğuna doğru hareketlendim. Nerede oturacağım Filiz dâhil kimsenin umurunda değildi. Gene merdivenin en üst basamağına oturdum. Anlaşılan çoktan geçimsiz birisi ilân edilmiştim. “İnip evime döneyim bari” diye düşünürken araba hareket etti.
Şoför arabanın teybine hareketli şarkılar koymuştu. Otobüsün koridoru göbek atmaya çalışanlarla dolmuştu, sarsıla sarsıla gidiyorduk. Benim dışımda herkes hayatından memnun, gününü gün etmeye bakıyordu. Sırtıma ayaklarına hâkim olamayanların tekmelerini yemeye başladığımdan bir basamak aşağı indim. Çok geçmeden birisi tepeme düştü! Sekizgen vaziyette inleyerek kalkmasını bekledim. Kalktı ve özür bile dilemeden zıplayarak oynamaya devam etti. Sağım solum çizilmişti. “Ne işim var benim burada” diye söylenerek kapıya kafa attım. İşte bu acı iyi gelmişti moralime. Adeta şerbetlenmiştim. Artık hiçbir şey hissetmiyordum. Ani bir hamleyle oynayan kızların arasına daldım. Oynuyormuş gibi yapıp sırayla her birisine dirsek geçiriyor, tekme atıyordum. Bu şekilde koridorda öne arkaya iki kere gidip geldim. Beni tutamıyorlardı. İyicene çıldırmıştım. Nihayet herkes koltuğuna oturdu, ben de ortada tek başıma kaldım ve merdivendeki yerime geri döndüm. İlk defa eğlendiğimi hissettim. Günün bundan sonrasını keyifli geçirmeye karar vermiş olmanın rahatlığıyla pis pis sırıtıyor, ellerimi ovuşturuyordum
***
Piknik yerine varmıştık. Önce yer tespit edildi, sonra yaygılar birer birer serilmeye başlandı. Millet anlaşılan çok acıkmıştı. Çantalar, poşetler boşalırken, yaygıların üstü çeşitli yiyecek ve içeceklerle donanmaya başladı. Ben de yanımda kek, börek ve meyve suyu getirmiştim ama onları çantamdan çıkartmadım. Yaygıları tek tek dolaşıyor, en güzel yiyeceklere saldırıyor, çatal, kaşık kullanmadan ellerimle yiyordum.
- Hooop, ne oluyor yahu! Ayıptır, ayıp!
- Ne ayıbı kızım ya! Açız şunun şurasında.
- Doğru dürüst ye o zaman.
- Yok böylesi daha lezzetli. Sen işine bak. Doldur bakayım şu meyve suyundan bana da.
- Çüşşşş… Tam ayı çıktı bu ya. Filiiiiiz!… Arkadaşına bir şey söyle. Dağıtıyor etrafı.

Hemen her uğradığım yerde buna benzer azarlar işitsem de yaygılar arasında hız kesmeksizin turluyordum. Midem acayip şişmişti. Zaten talan etmediğim sofra da kalmamıştı. Müthiş eğleniyordum. Kızlardan biri top getirmişti. Topu gören diğer kızlar düz bir alana geçip voleybol oynamaya başladılar. Yediklerimi hazmetme zamanı gelmişti işte… Çaktırmadan aralarına girdim. Elime her top geçişte karşı tarafa atacağıma çemberin dışına yolluyor, “ Hadi git, al şu topu” ikazlarına aldırmadan geri getirmelerini bekliyordum. Topun sahibi kız bana çıkıştı.
- Sen oynayamıyorsun, çık bari.
- Çok güzel oynarım. Okulda voleybol takımındaydım. İnanmazsanız Filiz’e sorun.
- Belli, belli. Takımın sonuncu oldu galiba.
- Hadi at şu topu artık, elinde tutma.
- Sen çık, atacağım.
- Çıkmıyorum işte. Ben de oynayacağım.
Baş edemeyince sırf şerrimden kurtulmak için oyunu bıraktılar. Ben de ilerideki salıncaklara yöneldim. İki salıncak yan yanaydı. Sallanan kızların inmesini bekleyen birkaç kişi vardı sırada. Hemen salıncakların arkasına geçip kızları uçurmaya başladım. Çığlıklarına aldırmadan bir onu, bir bunu itip duruyordum. İnmek istediklerini söylüyor, indirmem için adeta yalvarıyorlardı. Onlar inince “Uçmak isteyen var mı?” diye sordum. Hepsi çil yavrusu gibi dağıldı. İki salıncakta da hevesimi aldıktan sonra oradan ayrıldım.

Kızlar gruplar halinde çene yapıyorlardı. Hangi grubun yanına gitsem anında sus pus oluyor, bana dik dik bakıyorlardı. Ben de yüzsüz bir edayla soruyordum.
- Beni mi çekiştiriyorsunuz bakayım!
- Ne alâka! Başka şeyden konuşuyoruz.
- İyi, niye sustunuz o zaman?
- Konu bitti sustuk. Neden soruyorsun ki?
- Hadi, öyle olsun bakalım. Çakmadım zannetmeyin dedikoducular.
- Aaa, nereden geldi bu ya! Günümüz rezil oldu.
- Hevesliniz değilim. Hadi yine iyisiniz. Bakın gidiyorum işte. Çekiştirmeye devam edin.
Şaşkın bakışlar arasında diğer gruba yöneliyordum. Sustukları gibi dağılmayı tercih edenler vardı. İğneleyici sözlerime karşı darılıp gücenenler de oldu, alttan alıp beni zapt etmeye çalışanlar da... İçlerinden birisi en nihayet bana diklendi.
- Bana baksana sen! Uslu uslu otur yoksa ayağımın altına alacağım seni.
- Yok yaaa! Al da görelim.
Bunu söyler söylemez kapıştık. Saç saça, baş başa yerlerde yuvarlanıyorduk. Asiye’nin ısırdığım elinin lezzeti bana ilham vermişti. Kızcağızın her yerini ısırmaya başladım. O da tırnaklarını sırtıma geçirmişti. Ayırmaya çalışanlar bizden çok çığlık atıyorlardı. Böyle dönüp dururken, şoför yetişti. Kızı bir kenara, beni bir kenara fırlattı. Ardından otoriter bir sesle bağırdı.
- Haydi, herkes otobüse binsin. Piknik bitti. Toplanın!

Herkesten önce otobüse koşup en ön koltuğa oturdum. Kimseden itiraz gelmedi ama yanım boş kalmıştı. Filiz dâhil kimse benim yanıma oturmak istememişti. Fısıltılı konuşmaların ne mânâya geldiğini iyi biliyor, içimden kıs kıs gülüyordum. Şoför tekrar oyun havaları koydu teybe fakat kimse kalkıp oynamadı. En nihayet sabah toplandığımız yere geri döndük. Ayrılmadan evvel Filiz’e teşekkür ettim.
- Yine böyle bir gezi olursa beni de çağırmayı sakın unutma. Harika bir gündü.
- Hiç sanmıyorum Çiğdem. Sen çok değişmişsin. Bundan sonra görüşmesek daha iyi olur. Hoşça kal!
Sesi ağlamaklıydı. Dönüp uzaklaştı.
***
Günümün nasıl geçtiğini soran anneme sadece “iyi geçti” dedim. Bir günlüğüne de olsa cadılık yaptığımı söyleyemedim. Yoksa iyi biliyorum ki kızları tek tek arayıp özür dilettirmeye kalkışırdı. Yarın nasıl olsa eski uslu kız olacaktım. Ne gereği vardı ki!

Mücella Pakdemir