Gitmeni istemedigimin sen de farkındasın, biliyorum.Biliyorum, ama bilmezden geliyorum.Duyuyorum, belki de anlamak istemiyorum.Hiç istemedim ki gitmeni, hem de hiç.Hep yanımda ol istedim.Nasıl bencilsin dersen, gerçek olan bu... En iyi sen bilirsin ruhumu, belki benden öte bilirsin... Daha iyi kim tanıyabilir ki...


Herseye ragmen yine de gidecegim dedin.Yapılabilecek bir şey kalmamıştı.Sende olan inadı da ben tanırım, ruhumun en derinlerinde hissederek hemde.Bedenlerimiz kadar ruhlarımızda yakın...Belki de inadım senden cok fazla...Burcum da koc ondan mıdır bilmem.Hadi kendimi anladım burctan ama ya sana ne demeli ki! Hangi burç oldugun bile belli degil.Annen bile bilmez ne zaman dogdugunu, yıl sonu hesabı gibi yazılmıssın kütüğe.Tek tarifi kalmış dogdugun güne dair kafada; yagmur yagıyormus! Kim bilir hangi mevsimin hangi yagmuru, bilen bile yok üstelik.Bak işte ben dogdugumda zamanda yagmur yagıyor olmalı ki ilkbahar mevsiminde.Tam da herseyin yeniden can buldugu zamanda.Ne güzeldim degil mi! Allahım iyi ki dogdum, iyi ki varım, degil mi!Düşünsene, ben olmasam senın hayatın nasıl olabilirdi ki?


Hiç istemedim gitmeni, hem de hiç. Ama bu konuda yalnız olmadıgımı sen de biliyorsun.Sana kal diye yalvararak bakan o gözler sadece bana ait degildi.Son zamanlar da hissettirdi isyanı o da her bakısta.Her hareketinde tüm bedenler organıze hareket edıyordu, sen farketmesende.Hiç kimse istemedi gitmeni bilesin, hiç kimse...

Ben işi bosverdim, o ise oyunu, öbürü yapması gerekenleri...Elde kalan tek sendin, senin için bosverdik bu güne dair herseyi. Bir de sen gitmeseydin...Yahut vazgeçseydin...Biliyorum hangi vakit yaptın ki bunu şimdi yaparsın.Ama yine de beklenti iste insan ruhunda varolan.Belki de vazgeçersin, olmadı zamanı ertelersin diye az düşünmedim.Ama sen herşeye ragmen gittin...



Yoldasın şu an biliyorum.Kimbilir nerelerdesin, ne düşünürsün bilmem...Belki de uyumaktasın, rüyalar görüyorsun.Hani bazen inlerdin uykunda.Ben de korkardım kabus görmenden, uyandırırdım hemen seni.Şimdi yalnızsın yolda, kim bunu hissedebilir ki...


Nasıl da benimle dolusun bilirim.Belki baktıgın her köşede eline aldıgın her seyde beni düşünmektesin.Her yanını ben kaplamalıyım dünyanın, her yanını...Sadece ben olsam hayatında...Bu gün sen giderken anladım gercegi.Hem de hiç kimse demeden.Tam yaz ortası gidecektin. Biliyordum ve bekliyordum, nasıl üzülüyordum bir bilsen.’Gitme .’dedım. ’Şimdi zamanı degil.Gitme ne olur.’ ’Olmaz.’ dedin.Bir sey diyemedim.Oturdum yerime, kayboldum içimde.Ama biliyordum ki hayat bu.Gitmen gerekiyordu.


Gitme...Gitme ne olur... Bak ardınsıra hersey yarım kaldı.Ben yarım kaldım.O da yarım kaldı...İlk ağlayan o oldu, ben değil...Onu bile kıskandım emin ol... Sen oturuyordun ve biz tam da karşındaydık.Sana bakıyorduk.Otobüste oturmuş halini görebilmek için, yarış yaptık onunla.En üst basamakta o, en altta ben...Bakınırken ilk o farketti seni. ’Anneanne, anneanne.’ diye bagırmaya basladı.Önce seni görmedi sandım.İki basamak çıktıgımda, yüzünü gördüm, cama yaslı.Canım annem sana bakmaktaydım. ’Ben de gitmek istiyorum.’ dedı ilk önce.Onca sözümüzü duymadı bile.’Gitti anneanne.Daha gelmeyecek! ’ Minik gözlerinde gezinen kara bulutlar döküldü.Boynu bükük, gözü sende idi.Hem ona hem sana baktım.Üzgün gözleri gördüm.Ruhumun kara bulutunu ben de döktüm...
Canım annem, birtanem...Seni çok özlüyorum ben.Özlemin bölünmüş ki beni oyalar.Bakıp bakıp parçalarına hem aglar hem güler oldum. ’Gitmem.’ dedi. ’Sen de kalacagım.Anneanne öyle söyledi.’ Sen görev vermişsin ona, yalnız bırakma teyzeni.Bütün gün sayıkladı birlikte uyuyacagımız zamanı.Bırakmadı beni.Ardından ne çok agladı sessizce...Ne zor uyudu bilsen...


Annem, bakma sen bize. Alısacagız dönüşü varolan gidişine.Ben ona göz kulak olurum merak etme, o nasıl bana oluyorsa.Hasretle dönüşünü bekliyoruz, kokunu da...Öperim o güzel yanaklarından, canım annem...