SON SOHBET

• 23 Temmuz 2011 Cumartesi 11:03:02

Hz. Osman bir ara durakladı. Dışardaki hengameden sıyrılmış , derin bir sessizliğe girmişti sanki. Hz Ali ona baktı lakin birşey demedi, dostunun ağzından çıkacak cümleleri merak ediyordu.Derken Hz Osman:
-’Allah’ın Resulune salat ve selam olsun. O ne güzel koruyucuydu.’
Hz Ali sözle birden irkildi ve geçmişe yolculuk okunuyordu gözlerinde.
-’Hamd Allahındır. Salat ve selam Resulunundür.Gerçekten bizi ne güzel birine emanet etti.’
Sanki çocukluğuna gitmiş, ve O’ na emanet verildiği günü hatırlıyordu.
Hz Osman devam etti:
-’Allah’ın selamı Ebubekr’in üzerine olsun. Gerçekten o ne sadık bir dosttu.’
Ardından Hz. Ali:
-’Hamd Allah ındır. Salat ve selam Resulunündür.Gerçekten bize ne güzel bir halife tayin etti.’
Hz. Osman:
-’Allah ın selamı Ömer e olsun. Gerçekten o Hakk ın keskin bir kılıcı idi.’
Hz Ali:
-’Hamd Allah ındır. Salat ve selam Resulündür. Gerçekten bize Kureyşin korktuğunu bahşetti.’
-’Allah ın selamı Ali ye olsun. Gerçekten o Osman ı hiç yalnız bırakmadı.’
Hz.Ali gülümseyerek:
-’Allah a kasem ederim ki Ali seni, o şerbeti içene kadar bırakmayacaktır.’
Hz. Osman ın gözlerinde birden yaşlar belirdi. Hz. Peygamberin kendisini cennetle müjdelerken söylediği o sözler kulağında yankılanıyordu. Ona bu gömlek çıkarılmamak üzere verilmişti.Bu gömleğin hakkı bir parça kandan başka birşey değildi.
Hz. Osman devam etti:
-’Allah a şükret ki sana Fatıma yı, Hasan ve Hüseyn’i verdi. Onlar Resulün goncalarıdır.’
Hz.Ali şükrettikten sonra:
-’Ey Mü’minlerin Emiri! Allah ’a şükret ki; Resulullah sana iki nadide kızını verdi.’
Hz. Osman da şükrettikten sonra Hz. Ali :
-’Benden istediğin birşey var mı Ya Osman?’
Hz Osman uzun uzun bekledi. Sanki bu yaşlı sahabe, ilk müslüman olduğu günden bu yana hayatını gözlerinin önünden geçiriyordu. Derken aklına hayatının en büyük çilesi geldi, halifeliği. Ve bugüne döndü.Dedi ki:
-’Bu kulun günahı nedir Ya Ali?’
Hz. Ali bir müddet düşündükten sonra dostuna:
-’Akrabayı sevmen, yumuşak huyundan başka günahın yoktur.’
Hz. Osman gülümsedi lakin birşey demedi. Hz.Ali tam çıkacakken o asi grubun yanına:
-’Allah ın selamı, rahmet ve mağfireti şehidine olsun.’ dedi. Sanki ahirette görüşmek üzere vedalaşıyordu Hz.Osman ile.
Hasan ve Hüseyin ise kapıda içerde geçen konuşmayı merak ederek nöbetteydiler. Birden babalarını önlerinde gördüler. Hz. Ali:
-’Ne olursa olsun burdan ayrılmayın. İçerdeki yaşlı zat, Allah’ ın ve Resulünün dostudur.’ dedi ve kalabalığı yararak evine doğru yol aldı. Kalbi ise böyle bir sahneye engel olamadığı için suçlu gibiydi.
-’Allah Osman ı ve Ali yi affetsin’ dedi. Azametli, Allah ın arslanı Ali sessizce, gözlerle muhatap olmadan, tek başına evine giriyordu...Yorgundu.Dinlenmeye ihtiyacı vardı.
OKTAY YILMAZ