YAŞAM BİR BÜTÜNDÜR

• 21 Temmuz 2011 Perşembe 11:01:31

YAŞAM BİR BÜTÜNDÜR
Çok zaman önce Asuri ülkesinin padişahı Asarhadan,komşusu Layiliye kırallığı ile savaşıp,ülkesini fethetmişti.Ülkedeki bütün şehirleri yakmış,her tarafı,talan edip yağmalamış,insanları esir etmiş,askerleri öldürtmüş.
Kral Layiliye’yi de bir kafesin içinde hapsetmişti.
Bu zaferine çok sevinen Asarhadan,bir gece yatağında Layiliye’yi nasıl öldürteceğini düşünüyordu.O sırada birdenbire yakınında birinin konuştuğunu duydu. Gözlerini açtığında ak sakalı,tatlı bir ihtiyar gördü.İhtiyar ona:
-Sen layiliye’yi idam etmek istiyorsun?
-Evet ama bunu ne şekilde yapacağıma henüz karar vermedim.
-İyi ama Layiliye sensin.
-Hiçte değil .Ben benim ,Layiliye de Layiliye.
-Layiliye ile sen aynı kişisiniz.Fakat sana ,sanki sen Layiliye değilmişsin gibi geliyor
-Nasıl? Bana mı öyle geliyor.Olamaz.Bak ben yumuşacık yatağımda rahat rahat yatıyorum.Etrafımda emrimde bir sürü kölem hizmetçim var.Yarın,bugün yaptığım gibi dostlarıma ziyafet çekeceğim .Layiliye ise bir kuş gibi kafesin içinde kıvranıp duruyor.Yarın kazığa oturduğunda dili bir karış sarkacak,geberinceye kadar çırpınıp duracak.Ölüsünü köpekler parçalayacak.
Layiliye’nin hayatını söndüremiyeceksin!
-Ya öldürüp cesetlerinden piramitler yaptırdığım o ondört bin askere ne diyeceksin.Ben yaşıyorum ama onlar ortada yok.
-Onların yok olduğunu nereden biliyorsun?
-Çünkü onları görmüyorum.Asıl önemli olan onlar acı çekti ben çekmedim.Onlar kötü durumlara düştüler bense iyiyim.
-Sana öyle geliyor.Oysa ki sen onlara değil,kendine acı çektirdin.
-Anlamadım.
-Anlamak istiyor musun?
-İstiyorum.
İhtiyar suyla dolu bir leğeni işaret ederek:
-Öyleyse ,buraya gel,dedi.Padişah yerinden kalkıp leğene doğru gitti.
-Soyun ve suya gir,dedi ihtiyar.
Asarhadan ihtiyarın bütün dediklerini yaptı.İhtiyar leğenden bir tas su alıp:
-Şimdi ben bu suyu üstüne döker dökmez sen başını suyun içine sokacaksın.
İhtiyar tası eğmeye başladığında padişah da başını suya soktu.Başını sokar sokmaz kendini başka bir insan olarak gördü.güzeller güzeli bir kadınla çok süslü bir yatakta yatıyordu.Bu kadını daha önce hiç görmemişti ama yine de kendi karısı olduğunu biliyordu.Kadın doğrularak:
-Sevgili kocacığım Layiliye.Herhalde dünkü işlerinden çok yoruldun.Çünkü her zamankinden fazla uyudun.
Prensler gelmiş seni büyük toplantı odasında bekliyorlar.Haydi giyin de yanlarına çık.
Asarhadan bu sözlerden Layiliye olduğunu anlıyor ama hiç şaşırmıyordu.Tersine şimdiye kadar bunu bilmiyor olmasına hayret ediyordu.Yatağından kalkıp giyindi.Prenslerin kedisini beklediği toplantı odasına gitti.
Prensler Layiliye’yi saygıyla selamladılar.Sonra onun karşısına oturdular.İçlerinden en yaşlı olanı söz olarak,katı yürekli Asarhadan’ın yaptıklarının artık katlanamayacak boyutlara geldiğini,onunla savaşılması gerektiğini söyledi.Fakat Layiliye onun fikrini kabul etmedi.Asarhadan’ı yumuşaklıkla yola getirmek için elçiler göndermeye karar verdi.Prenslerine de izin verdi.Sonra da hizmetindeki bazı kişileri elçi tayin ederek Asarhadan’a iletmeleri gereken şeyleri onlara anlattı.
E
Elçileri gönderdikten sonra da dağlara,yabanı eşek avına çıktı.Av başarılı geçti.İki yaban eşeği öldürtmüştü.Sarayına dönüp kadın kölelerin rakslarını sayretti.Dostlarıyla keyfetti.
Ertesi gün,her zaman yaptığı gibi sarayın avlusuna çıktı.oradan kendine getirilen dilekçeleri inceledi.Davalara girip yargıçlık yaptı.İşlerini bitirdikten sonraysa yine en büyük eğlencesine ava gitti.Avda,ihtiyar dişi bir aslan vurdu ve iki küçük aslanı da canlı yakaladı.Avdan sonra yine dostlarıyla keyfetti.Çalgılarla,rakslarla eğlendi.Geceyi de sevgilisi karısıyla geçirdi.
Asarhadan’a gönderdiği elçileri bekliyerek günlerini geçirdi.Elçiler ise ancak bir ay sonra dönebildiler.Fakat döndüklerinde kulakları ve burunları kesikti.Asarhadan,Layiliye’nin gümüş altın ve selvi ağacından haraç yollamasını,kendine saygılarını sunmaya gelmesini söylemişti elçilere.Eğer yapmayacak olursa elçilerin başına gelenlerin onun da başına geleceğini söylemişti.
Bunun üzerine Layiliye tekrar prenslerini toplayarak,alınacak kararları onlarla konuştu.Hepsi birlikte,birleşerek Asarhadan’a o saldırmadan savaş açmaya karar verdiler.Kral bunu onaylayıp ordunun başında sefere çıktı.Sefer yedi gün sürdü.Kral her gün askerlerini teftiş ediyor onları yüreklendiriyordu.Sekizinci gün ordu,nehrin kıyısındaki geniş bir ovada Asarhadan’ın askerleriyle karşılaştı.
Layiliye’nin askerleri cesaretle savaşıyorlardı.Fakat Layiliye,Asarhadan’nın askerlerinin karıncalar gibi dağlardan indiklerini,ovayı kapladıklarını kendi askerlerine baskın çıktığını gördü.
Bunun üzerine atını savaşın ortasına sürdü.Fakat Layiliye’nin askerleri yüzlerceyse,Asarhadan’ın binlerceydi.Layiliye yaralandı ve esir düştü.
Dokuz gün öteki esirlerle beraber,elleri kolları bağlı yürüdü.Onuncu gün Ninova şehrine götürüldü ve bir kafesin içine hapsedildi.
Layiliye açlık ve yaradan değil,acizliğinden,utancından dolayı acı çekiyordu.Bütün bunların intikamını almanın imkansız olduğunu hissediyordu.Elinden gelen tek şey düşmanlarına acı çektiğini göstermemek ,onlara bu zevki tattırmamaktı.Bunun için de başına gelecekleri metanetle karşılayacaktı.
Kafeste yirmi gün ölümü bekledi.Dostlarının,akrabalarının idama götürülüşlerini görüyordu.Elleri,ayakları kesilen,diri diri derileri yüzülenlerin iniltilerini işitiyordu.
Fakat korku ve acılarını belli etmiyordu.Hadımağalarının sevgili karısını elleri bağlı olarak götürdüklerini gördü.Asarhadan’a cariye yapacaklarını anlamıştı.Fakat buna da katlanıyordu.
En sonunda iki cellat gelip kafes açtılar.Ellerini sırımla arkasından bağladılar.Sonra da kan deryası halini almış idam yerine götürdüler.Layiliye,biraz önce dostlarının çıkarıldığı kazığı gördü.Bu kazık kendi için de kullanılacaktı.
Layiliye’yi soydular.Layiliye eskiden kuvvetli olan vücudunun şimdi görünen zayıf ve çelimsiz halinden adeta ürkmüştü.İki cellat onu kazığa oturtmak için kalçalarından tutup kaldırdılar.
Layiliye ölümün geldiğini,yokluğa karışmanın yaklaştığını düşündü.Sonuna kadar cesur kalma kararından vazgeçti o an.Ağlayıp yalvarmaya başladı.Fakat hiç kimse onu dinlemiyordu.”Bu olamaz.Herhalde uykudayım.Bu bir kabul olsa gerek”diye düşündü.uyanmak için son bir gayret sarf etti.”Ben Layiliye değil,Asarhadan’ım dedi kendi kendine.Bir sesin:
-Sen hem Layiliye,hem Asarhadan’sın,dediğini duydu.İşkencesinin başladığını hissediyordu.Bu çığlık kopardı.O an yüzünü sudan çıkarmıştı.İhtiyar adam yanıbaşında duruyordu.Elindeki tasta kalan son damlayı döküyordu.
Asarhadan:
-Oh…Ne korkunç acılar çektim.Ne kadar da uzun.
-Uzun mu? Sen ,suya daldırır daldırmaz çıkardın başını.Daha tastaki su yeni bitti.Şimdi anlıyor musun?
Asarhadan hiç cevap vermedi.Sadece korkuyla ihtiyara baktı.İhtiyar da sözüne devam etti.
-Herhalde anladın.Layiliye de,öldürdüğün askerler de hep sensin.Hem sadece askerler değil.Avladığın,etlerini yediğin hayvanlar da sensin.Sen sanıyorsun ki sadece senin yaşamın yaşamdır.Fakat ben seni yanıltan perdeyi gözlerinin önünden kaldırdım.O an anladım ki başkalarına kötülük ederken kendine kötülük ediyormuşsun.
Yaşam bir bütündür.Sen bu yaşamın sadece bir parçasısın.Bu parçayla hem yaşamı iyileştirmek veya kötüleştirmek,çoğaltmak veya azaltmak senin elindedir.Öteki varlıkları iyileştirmek için,kendi yaşamını onların yaşamlarından ayıran engelleri yıkman,öteki varlıkları kendin gibi sayman ve sevmen gerekir.Öldürdüğün varlıkların cismi gözünün önünden silinebilir ama bu senin onları yok ettiğin anlamına gelmez.Sen kendi yaşamını uzatmak için başkalarının yaşamını kısaltmaya çalıştın.Fakat bunu yapamazsın.Yaşam için,ne zaman vardır,ne de yer.Yaşam hem bir andır,hem de binlerce yıl.Senin yaşamınla,gördüğün veya görmediğin öteki varlıkların yaşamı farksızdır.Yaşamı yok etmek,ya da değiştirmek imkansızdır.Çünkü sadece o vardır. Geri kalan sadece bir görüntüdür.
Bu sözleri söyledikten sonra ihtiyar kayboldu.
Ertesi sabah Asardahan ,Layiliye’yi ve diğer esirleri serbest bıraktı.İdamlara son verdi.Daha sonraki gün oğlunu çağırıp kırallığı ona devretti.
Kendisi de öğrendiği şeyleri düşünmek için çöle çekildi.Sonra bir derviş gibi kasabaları,köyleri dolaşmaya başladı.Her gittiği yerde insanlara yaşamın bir bütün olduğunu,insanların başka varlıklara kötülük yaparak,aslında yalnızca kendilerine kötülük yaptıklarını söylüyordu.


Haydar Uzun