GECEDİR...

• 20 Temmuz 2011 Çarşamba 15:26:05

Neden gündüzün değil de gecenin sessizliğinde kalbimizin taa en derin köşelerinden mazimiz çığlık atar,ellerini uzatır kendini hatırlatır.Çünkü gecedir sessizliğinde en umulmadık derin duygularımızı aklımıza getiren O dur bizi hesaba çeken,o dur bize her şeyi itiraf ettiren,o dur en sadık samimi dostumuz ...
Gece üşütür derler asıl gündüzlerdir kavurucu sıcaklığı dahi olsa söylenen sözleri, yeminleri; sahte güzellikleriyle insanı üşüten. Gecedir sevdasını,değer verdiklerini aklına düşüren. Girersin yatağına uykun gelir diye daldığını sanırsın rüya alemlerine oysa mazinin baş döndüren fırtınasında başlamışsındır ister istemez geçmişinden şimdiye anılar tazelemeye … Çünkü gecedir seni seninle tüm dürüstlüğüyle bırakan. Hatta gece öyledir ki huzur veren o sessizliğinde kuşlar cırcırböcekleri,kediler, köpekler dahi birbirileriyle başlar konuşmaya ne dediklerini bilemezsin ama onlarında birbirilerine söyleyecek sözleri itiraf edecek gerçekleri vardır.
Her insanın bir yalnızlık dönemi vardır.Kim olursa olsun başını yaslayacak bir omuza ihtiyaç duyar. Bu, hiç haz almadığımız arkadaşımız dahi olabilir. Öyle dönem olur ki bazen yalanları dahi duymaktan mutluluk duyarız. Aslında o dönemler çok tehlikelidir, bir anlık boşluğumuz bizi telafisi olmayan hatalara itebilir. İşte bu zamanlarda çevremizdekiler ak mı kara anlarız.Ama ne olursa olsun kim olursa olsun içimizi tamamen sere serpe dökmemeliyiz.Dost görünümündeki düşmalarımız bizi ağlarına almak için fırsat kollarlar, buda demin dediğim gibi telafisi olmayan hatalara sebebiyet verebilir. Peki nedir insanları bu kadar ince düşünmeye,ince hesaplar yapmaya iten, duygularımızı özgürce yaşayamayıp sahte duygularımızla hareket etmemize sebep olan, bizi biz olmaktan çıkaran?Hayatın çıkarlar üzerine kurulu olması mı, yoksa menfaatlerin insanlığın önüne geçmiş olması mı?O mu?bu mu ?bilmiyorum ama; ben duygularımı içimden geldiği gibi,tüm samimiyetimle ortaya koyup yaşarken karşılığında binbir çeşit maskelerle karşılaşınca bir aslan pencesi misali tüm maskeleri tek tek düşürür sonrasında ardıma dahi bakmadan giderim. Her şeye rağmen hayattan hep bir umudum var ve bir gün karanlık buğulu hayatın içerisinden bir ışık yanıp beni aydınlatacağına inanıyorum.
Sanki sessiz haykırışlarımın çığlığını gündüzümün değil de gecemin huzur veren sessizliğinde duyuluyor gibi. Sanki bir el uzanıyor ellerime,çıkarıyor beni dipsiz kuyulardan aydınlığa,huzur buluyor bedenim yeniden doğuyorum. Hayat yolumuzu hep bir umut ışığı ile aydınlatması dileğiyle ….
FATMA ŞAHİN