1.

“Acaba yarın hava nasıl olacak?” diye sordu bekaretini uzay boşluğunda kaybeden astronot kadın.
Onu kimse yanıtlamadı.
Tam o sırada,
Bir gergedan uyandı. Bir mabet yıkıldı. Bir sokak çocuğu kazayla kendini vurdu. Bir körün gözleri açıldı. Bir gemi karaya oturdu. Bir banka havaya uçtu.
Kimin masum, kimin talihsiz olduğunu boş verdi ‘emin eller’... serüven yaşamak isteyen kimi zengin piçler mafyayla iş birliği içinde kendi annelerinin peşlerine düştüler. Böyle bir düşüşün elbette sonu yok be! Belkemiğine kuvvet veren her türlü kimyasal maddeden uzak durmak ibadeten ve ifadeyle muhtemel bir güzellik.
Fırsat verseler bütün dünyayı keşfedecek bu kaşif... oysa ki dünyayı beklese ne iyi olur. Gelir gelmez, orası muamma, ancak tüm bu gayretlerin sonu bize yol, su, elektrik olarak geri dönmeyecek. Boşuna yorulmaya gerek yok! Boşuna boşluk yaratmaya da...

2.

sen benim bi kaç sırrımı biliyorsun. Sen benim bi kaç ölümümü gördün.
Nasıldı sence?! Nasıldım?! İyi idare ediyorum değil mi?! O kadar yorgun olup da bu kadar kendime kahraman olmam büyük mucize.
İşin sırrı sabahları erken kalkmak ya da dengeli beslenmek değil, işin sırrı sessiz harfler kullanmak.
Öyle ki, duvarlardan geçebilmenin tek yolu orada bir duvar olduğunu unutman falan değil. Aksine orada bir duvarın olduğunu içine işlemelisin. Çarpacağını. Bütün fiziki kanunları, duyguları, hızı ve yavaşlığı kabul et, daha sonra onlar seni reddediyor ve sen istediğin kahramanlığı yapabiliyorsun.

3.

yani ki, benim sınırlarımdan kendine yeni haritalar çıkarma!