KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
BİR GARİP ÖLMÜŞ DEDİLER...
Gecenin bir yarısı.Havanın en dingin olduğu saatler.Elimde kahve fincanı ve yanında olmazsa olmazım....Kahrolası Sigaram..
Özlediğim sukunetin tadını çıkartmak için oturmuştum balkaona.
Gündüzün kirliliğinden arınmış bir manzara ve saçlarımı sıvazlayarak esen rüzgarla başbaşa.
Birden bire bir ah vah...Tüh tüh sesleri sessizliği bozdu.Gittii.Gittii...Garibim..anam gitti diyorlardı.
Yerimden fırlayıp koştum karşı kapıya.
Yaşlı bir teyzemiz vardı.Karşı dairede otururdu.Mazide çok dostu varmış.3 mü 5 mi de evladı varmış.Hep anlatırdı anılarını.Anlatırken boncuk boncuk inerdi gözyaşları.Yüzünün kırışıklarınıdan bulabildiği yerden yol bulup.Hep sevmişti insanları.Hep emek vermişti.
Aradan seneler geçip,eşininde vefat etmesinden sonra teyzemizde elden ayaktan olduğunda ...en çok ilğiye sevgiye ihtiyaç duyduğunda kendisini yalnızlığın..hatta terkedilmişliğin kucağında bulur.
Ha..birde kötü söz söylese,Allah belanızı versin dese içim yanmıyacak.Hep özlem ve özenle anlatırdı yaşadıklarını.Belli etmezdi gönlündeki cam kırıklarının içine batışını.Bir aaahh çekerdi sadece derinden.Ama ah etmezdi asla sevdiklerine.Bir adanmışlık entarisi giymiş gibiydi üzerine.Vermiş ve sevmiş.Şimdi de güçten kesilmiş.
Bir kapısını çalan olsaydı ya.yok.Bir arayıp soranı da çıkmazdı.Sanki bir başına gelmişti bu acımasızhayata.Sanki o büyütüp saçını süpürge etmemişti evlatlarına...
Bitti işte..İçten içten yanışlar.Öyle mahsun ama hasretlik dolu bakışlar.Ne gelmiş...ne gitmiş.Beyhude emeklerin peşinde koşmuş sadece...
Doluverdi ortalık.Konu komşu..Evin içinde dolaşan bir kaç sülietten sesler geliyordu.Ah anamm...vah anamm...garip anam diye.Dövünüyorlardı.Onu nasılda sevdiklerini önlerine gelene anlatıyorlardı.
Bu muydu sevgi.Bu muydu insanlık.Bir vefasızlıeşittir bir ömür oda eşittir terkedilmişlik değilmidir bunun açılımı.
Bu sahte üzüntü gösterisine daha fazla dayanamadım.Bir kapı komşusunun yapabileceklerini yaptım.Evime geldim.Ne yedisine ne de kırkına gitmedim.Açtım kitabımı duasını...ruhuna Fatihasını okudum.
Sonradan kendime uyarlayıp düşündüm.Bu bende olabilirdim.Ama eğer ben olsaydım.Bana gelip garip anam demelerine rıza göstermezdim.Olsa olsa garip olan onların insani ilişkileridir.
Bu gidiş onu huzura erişiydi.Acılarının dinişiydi.Hakka kavuşmasıydı.Artık gözüde gönlüde kimseleri arayıp..yol gözlemiyecekti.O kanlı gözyaşları içine içişne akmıyacaktı.Canı da yanmıyacaktı.
İşte bu yüzden onun için bir garip ölmüş demelerini hazmedemedimBir şans gülmüştü yüzüne.Kapıp bastırmış gögsüne.
Ruhu şadolsun....
Geride bıraktığı üç beş kuruş, bir kaç altın ve onun sıgamadığı evin hayrını görsünler.
Sevgiler.
VARYOK
YORUMLAR
Merhaba,
Bir garip ölmüş dediler başlığını görünce,Yunus Emre'nin malum dizeleri aklıma geldi.Evlatları sağlığında ,yanında olmadıktan sonra,ölünce yanında olsalar ne olur olmasalar ne olur.Geçmiş olsun.Ben annemin ölünceye kadar hiç elini bırakmadım.Değerli dost kalem,size naçizane bir tavsiyem olacak ne olur sigarayı bırakın.Ben,çektiğim o kadar acılara rağmen,hiç bir zaman
sigara içmedim.Selam ve saygılarımla.
