HAMAL (1. Bölüm)

• 17 Temmuz 2011 Pazar 13:58:33

Okuduğunuz yazı Günün Yazısı olarak seçilmiştir.

1 Nisan 2010, Antakya

‘’Ne kadar acı çektiğimi görmüyor musunuz?’’ diye haykırdı. Görmemek bir şey değil, duymuyorlardı da… Belki biraz tahmin edecek ama hiçbir zaman bilmeyeceklerdi, çünkü ara sıra nereye daldığını soranlara asla ‘’geçmişe’’ demeyecek, yapmayı planladığı şeylerden bahsederek onları kandıracak, bir anlamda avutacaktı. Bu isyanlarına ise hiçbir zaman, hiç kimse şahit olmayacaktı, tıpkı biraz önce olduğu gibi kendi köşesine çekildiğinde ve hiç kimsenin artık onu arayıp sormayacağından emin olduğunda ancak bu gözyaşları dökülecekti birer birer ‘’Lacrimosa’’ eşliğinde…

Mozart’ın Lacrimosa’sı… Tam olarak ne zaman okuduğunu hatırlamıyordu ama o romanı bitirdiğinde içinde inanılmaz bir merak uyanmıştı o ağıda karşı. Bir internet paylaşım sitesi yardımcı olmuştu o merakın giderilmesine, işte; tıpkı romanda anlatıldığı gibi, o melodinin tınısı hüzünle sarmaya başlamıştı vücudunun her hücresini! O geceden sonra neredeyse her gece saatlerce o koronun iniş çıkışları eşliğinde düşündü hayatındaki iniş ve çıkışları… En çok da dibe vurduğu o güne takılıyordu hafızası; hani bulmacaların olmazsa olmaz sorularından ‘’en kısa zaman dilimi: an’’ların ne kadar değerli ve nelere kadir olduğunu o güne kadar algılayamamasına hayıflanırdı her defasında. O andan bir an öncesine dönmeyi istedi tüm benliğinde, yoktu öyle bir yeteneği oysa… ‘’Keşke olsaydı’’ diye geçirecekti içinden yine, keşke olsaydı…

Tam da koro susmuş, müzik dinmişken bir şarkı misafir oldu kulaklarına komşulardan birinin açık penceresinden. Evet, bu şarkıyı daha önce duymuştu ama hiç bu kadar etkilenmemişti. Hiç tanımadığı onlarca kadın ve erkek ara vermişken onun ağıdına, vedasının o kadar da kusurlu olmayacağı fısıldanmıştı kulağına, oysa kusurlu ya da kusursuz bir vedası olmamıştı onun, ona edilen vedalarsa hep kusurluydu! ‘’Kusursuz Veda’’ idi romanın adı ve okunduğu andan itibaren bir ‘’gitmek’’ arzusu ile dolup taşıyordu yüreği…

Valizim dolu yine aşklarla anılarla, yola çıktım sonsuz ayrılıklarla…

Onun vedası şüphesiz sonsuz olamayacaktı şimdilik ama sonsuzlukta kaybolma fikri bir an için ona çok eğlenceli gelmişti, eğlenceli? Yüzündeki maskeyi çıkardığında insanların ondan iğreneceğini düşündü hüzünlenerek, öyle ya hep eğlenirdi o, eğlenceler onsuz yapılmazdı; düğünlerin tarihi bile çoğu zaman onun programına göre ayarlanırdı. Herkesi eğlendirirken kendisi de eğleniyormuş gibi yapmayı ihmal etmedi o aylarda ama gerçekten eğlenmeyi bir kenara bırakmıştı çoktan, suskunluğuna gömülmüş, sahte gülücüklerle dolaşır olmuştu. Şimdi eğlenmek sırası ona gelmişti, keyifle kalktı oturduğu yerden; yatak odasına geçti ve valizine doldurmaya başladı aşklarını ve anılarını…

Nereye gideceğini hiç düşünmeden üstelik!


Ufuk Bayraktar

________________________________________________________________________

Resim : Antakya’dan bir görünüm: Vali Ürgen Meydanı