Ruhumun Meleği

• 12 Temmuz 2011 Salı 23:41:32

Merhaba Anneanne, ben geldim.. Nasılsın? İyi görünüyorsun, yüzün iyice pembeleşmiş.. Seni çok özledim. Biliyorum bana dargın olmalısın, birkaç haftadır uğrayamıyorum. Sebebi de hem iş hem de yaşamımdaki karmaşa. Ama şu an seni gördüğüm için huzurluyum. Sen benim için çok değerlisin Anneanne. Belki de beni her şeyimle anlayan tek insansın.

Bir de konuşabilsen, kıpırdayabilsen keşke. Ama ben konuşurken tatlı tatlı gülümsüyorsun ya içten içe, o bile yetiyor da artıyor bile. Senin yanında ruhum, kalbim öyle huzurlu, dingin ki anlatamam. Öyle güzel masallar anlatırdın ki bana çocukken, her dinleyişimde kendimi o masalın içinde bulur, hayallere dalardım. Aslında şimdi de anlatıyorsun.. Bakışlarınla. Her bakışın, her mimiğin ayrı bir masal biliyorum...

Benim içim yine girdaplarla dolu Anneanne. Ama endişelenme çok kötü değilim. Ama düşünüyorum, her şeyi düşünüyorum Anneanne. Üzdüklerimi, beni üzenleri, yaşadıklarımı, yaşayacaklarımı... Biliyorum, bu duygusallık bana senden miras. Dedemle büyük bir aşk öyküsünden sonra evlenmişsin. Ben... Ben... Bana aşık bir insan var anneanne.. Sempatik, şirin bir delikanlı... Aslında son geldiğimde sana ondan bahsetmiştim.. Ama daha sonra kendimizi garip, tuhaf, isimsiz bir öykünün içinde bulduk... Öyle karmaşık ki ruhum... Sanırım onun da öyle... Nereden başlasam? Beni seviyor, üzülmemi istemiyor, sonsuza kadar benimle yaşamı paylaşmayı arzuluyor. Aslında ben de onun yanında çok mutluyum.. Beni güldürüyor, huzur veriyor bana. Yapmacıksız, içten biri... Ama korkuyorum Anneanne. Benden çok onun mutsuz olmasından...

Sen dedemle beraberken korktun mu anneanne? Senin yüzünden onun mutsuz olma ihtimali seni endişelendirdi mi hiç? Ah canım Anneannem, öyle çok şey anlatıyorsun ki gözlerinle. Biliyorsun en son ilişkimde çok göz yaşı döktüm. Bana ait bütün duygularımı korkusuzca harcamıştım onda. Her şeyimi çekinmeden armağan etmiştim ona.. Ve bütün bunlardan sonra bana ne büyük sancılar çektirdiğini sen de biliyorsun. Ama bu farklı aslında... Ona gerçekten güveniyorum, duygularımı harcamayacak, acımasızca tüketmeyecek kadar iyi biri eminim... Ama yorgunum Anneanne.. Çok yorgunum...

Ruhumun bu yorgunluğunu ona belli etmemek için çok çaba sarf ediyorum. Onun beni mutlu etmek istediği kadar ben de onu mutlu etmek istiyorum... Ama içimde çözümleyemediğim fırtınalara bir türlü son veremiyorum... Bu da duygularımın isimsiz ve giz dolu olmasını sağlıyor.. Eskisi gibi denize, kuşlara, buluta, insanlara pırıltılı, kusursuzca bakmak istiyorum.. Deli dolu... Salıncakta sallanan bir çocuğun gözlerindeki ışıltıyla... Ama içimdeki tarifsiz sıkıntılar, bir şekilde bulanıklaştırıyor yaşamımı...

Gözlerin buğulanmış anneanne... Ne olur üzülme... Bunları sadece seninle paylaşabiliyorum biliyorsun... Şimdi gül ne olur.. Ben iyiyim. Zaman beni çok daha iyi kılacaktır, inanıyorum... Ne yapayım ben de senin gibiyim işte, istesem de umarsız olamıyorum... Bu hüzün de onun bedeli belki de... Ama sen de iyi ol ne olur. Biliyorum biliyorum yıllardır kımıldayamıyorsun...

Canım anneannem... Öyle güzelsin ki... Ahh unuttum, sana sevdiğin kır çiçeklerinden getirdim... Tam karşındaki vazoya koyuyorum... Böylece ben gelene kadar benmişim gibi bakarsın çiçeklere.. Seni çok ama çok sevdiğimi bilerek bak ama... Bu tebessümün öyle güzelleştirdi ki şimdi ruhumu, anlatamam... Şimdi gitmeliyim... Belki bir dahaki sefere bahsettiğim insanı da getiririm. Eminim sen de çok seversin onu... Hoşça kal Anneanne.. Sen benim en güzel mutluluğum, ruhumun meleğisin...

Oktay Coşar