GECE

• 11 Temmuz 2011 Pazartesi 20:05:29

GECE

Karanlığı iyi bilirim ama hiç bu kadar geceyi bir arada görmedim.
Sabahlara öylesine sarılıp, öylesine kararmışlar ki güneş sanki bir daha doğmayacak.


Bir zamanlar yalnızlığını yaşarken hep gecelere sığınır,adeta gizlenirdim.Bu gizem ne zaman sevdaya dönüştü bilmiyorum.Beklide gerçekten karanlıkta yaşanması gereken bir sevdaydı,yada bunu günışığına çıkarmaktan korkuyordum.Geceler üst üste binince,karanlıklar da koyulaşıyor,seni görmekte zorlanıyordum.Bu defa görmeden sevebilmek için seni daha çok düşünmem gerekiyor, bu da daha fazla karanlık anlamına geliyordu…

Karanlıkla sevdan önceleri uyumlu gibi görünse de, bir süre sonra bu uyum, seni sevmek yerine karanlığa teslim olmaya dönüştü. Aslında karanlığı sevmek daha kolayıma geliyordu. Ben ne yapsam, ne söylesem, hiç itiraz etmiyor, sanki beni her şeyimle bağrına basıyordu. Bense ondan aldığım cesaretle, yıllardır özlemini çektiğim sevdamı büyütmenin zevkini çıkarıyor, bunu da gizleyen bir arkadaşım olduğu için hiçbir şey olmamış gibi yaşadığımı sanıyordum.

Evet, artık geceyle arkadaştım. Gündüz olan biten ne varsa, seni yaşamam için ne gerekiyorsa, fazlasıyla biriktirip akşam arkadaşımla paylaşmak için can atıyordum.
Bu güne kadar kimselerle paylaşamadığım sevdan, arkadaşımla paylaşınca başka bir anlam kazanıyor, bu da bana inanılmaz bir güç veriyordu. Ya da sevdana başlarken harcadığım enerji önemini yitiriyordu. Seni sevdikçe, gecelerde bana daha fazla karanlık veriyor, böylece arkadaşlığımız günden güne pekişiyordu.

Ne zaman ki yaşanmamışlar yaşamın önüne geçti, bu duygular acıya dönüşmeye başladı. O zaman irkildim bu ben değildim. Seni sevmem bir hata da olsa gün ışığına çıkmalı ve ben her zamanki dürüstlüğümü korumalıydım. Bundan sonra sevdamı gecelerin koynundan koparıp, yaşayamıyorsam bile, en azından ait olduğu yere iade etmeliydim. Bu sevda yeterince kararmış, sınırlarını aşmaya başlamıştı. Arkadaşım sandığım geceler bu halimden memnun olmasa gerek, tüm karanlıklarını toplayıp sevdana katmaya çalıştı. Ben bu kargaşada seni üzdüm, kendimi üzdüm, buda yetmiyormuş gibi tüm dostlarımı da incittim. İnan bana Hanım ağam,tüm bunları isteyerek değil,sana duyduğum sevdanın güzelliğinden kaçamadığım için yaşadım.Beni affetmeni beklemiyorum.Bu sevdanın hiçbir döneminde,unutamıyorum diye kapını çalmayacağım.Ben seni unutmak için değil, doya doya yaşamak için sevdim.
Her şeye rağmen, seni yüreğime katmanın temizliğini hissetim. Bu da bana yeterde artar be Hanımağam artar…
.

KEMAL KARSLI