Elim kalem tuttuğu günden bu güne seviyorum; kitaplar okumayı,
yazılar yazmayı.

Ne büyük bir sevinçti! ilk başladığım zamanlarda okuyabilmek; başka dünyalara, kapılar açmak,
hayal güçümü geliştiriyordum. Hayal kaslarım o zamanlarda başlamıştı çalışmaya.
Çevremde gördüğüm, insanların bir kısmında, yoktu; okuma yazma.
Ne büyük yoksunluktu.

İhtiyarlarının adına uzaktaki yakınlarına; mektup, tebrik kartları yazardım,
gelenleri tekrar tekrar okurdum,
mutlu olurlar arada ağlarlardı. Ben anlayamazdım.
Hasret dolu; yüreklerden, dökülen yorgun seslerden, dualar alırdım.

Büyümüş olsamda yine, severdim; mahallenin çoçuklarına
masal kitaplarını okumayı, çocukluğumda,
bana anlatılan; masalları anlatmayı.

Çoçukların, masal dinlerken neşe içinde hayallere dalan gözlerindeki ışıklardan; mutluluklar
fışkırırdı sanki, ruhuma. Hatta; onların hayellerine katılıyordum.
Zaman zaman birlikte hayaller üretiyorduk, kimi "amerikan":)

ilkokulda; öğretmen, yirmi üç nisan şiiri, kompozizyonlar derken, büyüdükçe değişti yazdıklarım.
Genç kız olduğum da, mahallenin çocuk parkında, tahta bir masada,
yaşlı bir ağacın gölgesinde arkadaşlarımla toplanıyor,
aşk mektupları; okuyor, yazıyor, gülüşüyorduk.

Aradan çeyrek asır geçti. Yıllar içinde yaşananlar,
yaşanılamayanlar, yazdıklarım "Lirik "şiirlere dönüştü...

V.Kayra