11 Ocak 2005
Bir yılı daha yedik . Beni kalemim kağıdım kurtaracak dedim ya yalan Kalemimin ve kağıdımın gücü yetmeyecek buna .
“Bu koşuşturma beni bitirecek . Nasıl bir koşuşturma diye sormayın. Onu anlatmaya kalsam zaten yorgunum yormayın . Bildiğiniz koşuşturma işte . Hayatın koşuşturması mazeret değil . Keşke öyle olsa .Kendimi bildim bileli şöyle boş bir günüm olmadı. Bu gidişle bu boş zamanı bulamayacağım. Koşuşturma derken hep işi kastetmiyorum tabi .
Üç tane yarım hikaye . Şuan derseniz müzik dinliyorum televizyonda . Bugünde yazamayacağım belli .Babamın hikayesini anlatacaktım .İçimde tasarlayıp düzene soktuğumu sandığım her şey uçmuş gibi .Zaten neyi anlatıp neyi sonraya bırakacağım netleşmemişti.Babamın şu isteği geliyor aklıma .”Benim için şiir yaz kızım “.Bir kaç kez istemişti .Hayır yazmadım . Çok şiir yazdım .Her şeye herkese yazdım sokakta gördüğüm insanlar için bile yazdım .
Ama babama yazamadım.
Şiir benim için özel bir duygu ,çok yoğun bir duygu birikimi ,daha çok acı gerekir.Şiir acıya karşı kullandığım panzehir gibi .Bir o acımı hafifletiyor .
Şimdi çoğunuz diyebilir ki sen ne acı çektin , sen acıyı ne bilirsin .O kadar sevgi ve güven içinde büyüyüp bu güne gelmişsin .Evet çalışıp didinmişsin ,sorumluluk almışsın ama kimse seni ezmemiş .Belki ezememiş .Sevdalanmışsın ,hem de kaç kez .Tamam kavuşamamışsın , sana bir nergis bile veren olmamış ,ama hiç biri sana bir tek kötü söz söylememiş veya söyleyememiş . Zaten sen parayı sevmezsin ,olduğunda harcarsın olmadığında ruhun bile duymaz az çok olurda şimdide var.
Umudun bitti desen bile yalan , hep var .Öyleyse neden.
Nerde acın diye haykırırsanız ben diyebilirim .Doğrusu haklısınız .Adsıza dediğim gibi “şimdiye kadar kimseye yaslanmadım çünkü benim kendi ayaklarım var.Ağlar ağlar susarım.”
Nasıl bakmıştı bana biliyorum der gibi .Bir adsız bilirdi her şeyi .Çünkü o bir sanatçıydı doğasında vardı .Başka bir iş yapıyordu tabi
Beni kızdırmak için yeteneksizsin o zaman dedi bir gün ,bugüne kadar bir yere gelmemişsin anlamında .Bende tüm doğal halimle “öyle olmalıyım” diye yanıt vermiştim .
Sanki o benden farklıydı, resim yapıyormuş ( ben görmedim resimlerini ) resimlerini insanlara hediye ediyormuş.Yani sonuçta resim yaparak mutlu oluyordu .
Bende şiir yazarak .
Onun için onları sergilemek o kadar önemli değilse benim içinde yayınlamak o kadar önemli değil .O şiirlerin bir köşede durması bile mutluluk veriyor ama şu var ki madem şiir acının panzehiri yaa insanların ihtiyacı varsa buna dünyada bir insanın bile ihtiyacı varsa bunları yayınlatmam. Gerekli. Ben sorumluluk sahibi bir insanım. Gelelim şu acı meselesine şu gözlerim var ya insanlara baktığında bir çok şeyi görür .Şu yürek var ya her şeyi hisseder onların acıları acılarıma karışır .İşte o zaman şiiri ararım bu duyguyu en çok biz anlarız.yani sanatçı bakış açısıyla bakanlar .Canım adsızım söz verdi benim kitapların kapaklarını yapacaktı. Ben konuyu verecektim o çizecekti.
Umudum kalmadı,yayınlansa da onu bulamam.Belki de bulurum telefon numarası bende yok hiç olmadı.
Günlerce konuşurduk öyle ortalık yerde (bir iş yerinde)
İki dakika bile birlikte yürümedik yönlerin farklı insanlarıydık.Günlerce konuştuk .Kalemim yazarsa onunla ilgili bir şeyler takılacak kalemime.
Ama içim tereddütlü ,buruk kalemim yasaklı olacak .Ve asla başı sonu olan bir hikaye
olmayacak onunla ilgili her cümle karmaşık bir tablonun rengi gibi bir kenarda duracak
Ben adsızı çok şevdim,uzaktan dokunmadan dokunamazdım zaten(evli değil hemen o aklınıza gelmesin aklınıza) sizde seveceksiniz .Benim kadar olmasa da.
Babama yazamadığım şiire gelince;babamla ben özleşmiştik ama acı aramıza giremedi

Söz ama en güzel hikayeyi babam için yazacağım.
Jale KESKİNKILIÇ


11 Aralık 2005